Een lesje Kerkgeschiedenis. Met praktische voorbeelden! En voetnoten! Twee gaatjes van 5 mm in een graftombe, meer was er niet nodig om een open zenuw te raken in het mystiek lichaam van Kristus. De hofleugenaar, kardinaal Tarcisio “Pinocchio” Bertone had het over uitgehongerde belgische bisschoppen en een harteloos regime dat de communistische Goelag verre overtrof. Zelfs Benedictus 16, the artist formerly known as Panzer Ratzinger, beschuldigde het Belgisch gerecht van kristenvervolging en gebrek aan respect. De martelarenkroon scheen even binnen bereik.De catacomben werden in gereedheid gebracht, de leeuwen sperden hun hongerige kaken al open om aan te schuiven aan het buffet van bisschoppen, maagden en grijsaards. De belgische ambassadeur bij de Heilige Stoel werd op het paarse matje ontboden en de Levieten gelezen. Maar volgens Léonard was alles netjes verlopen en moest het gerecht zijn werk doen. Datzelfde had zijn voorganger in 1999 al gezegd voor de rechtbank, waar hij als getuige optrad in een zaak van een pedopastoor. Danneels(“Ignoranda Nescio[1]”),kreeg toen een fluwelen stoel aangeboden van de rechtbank, een teken van wederzijds respect van Staat en Kerk. Dat was pas netjes. Geef toe, het was toch een kleintje geweest om die bende bierbuiken en ruitjeshemden van het gerecht in een soutane en superplie te steken en onder het zingen van gewijde gezangen, zwaaiend met een wierookvat en uitgerust met een omfloerst flambeeuw, de kathedraal te laten betreden, om aldus met de nodige schroom hun werkzaamheden aan te vatten en de graven van enkele vooraanstaande kerkvorsten van een paar luchtgaatjes te voorzien? De nodige rekwisieten konden tegen een barmhartige bijdrage voor een goed werk, (“voor de herstelling van de crypte” bv.) moeiteloos in de sacristie worden bekomen. Respect, mijne Heren, en objectiviteit! Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd blijven. Per omnia schiet chocla en pist petroleum![2] Op het diplomatieke vlak blijft het voorlopig rustig. Het wachten is op onze staatssecretaris van streekgerechten die er dient op te wijzen dat naast tomaat, kip en een glaasje wijn, ook de laatste flesjes door Monseigneur Vangheluwe gewijde Pilaarbijter op het buffet stonden. Tenzij de staatssecretaris van de loge is natuurlijk, want van komplotten hebben we voorlopig genoeg. Er is, zoals gebruikelijk, meer gebeurd dan de doorgesneden journalist kan verhapstukken. De geschonden misdienaars werd een lesje kerkhistorie opgediend waar ze nog lang profijt mogen van hebben. Een gaatje of twee in de buitenwand van de crypte van een vlamingenhater is uiteraard veel erger dan vijftig jaar verkropt geheim en verdriet in het leven van de misbruikten. De Kerk was in haar mystieke Hart geraakt: het archief. Leonard kermde om het droevig lot van het altijd zo riant betaalde[3] bisschoppelijk personeel. Deze maand zouden ze geen loon kunnen krijgen. De arme kostersvrouwen stonden al handenwringend vóór de kathedraal om een aalmoes te bedelen, de talloze huilende koters op de arm. Nooit gehoord van een voorschot op het maandloon,of een sociaal secretariaat Léonard?, of is dat tegen de canonieke regels? Schuift het weer makkelijker naar binnen dan naar buiten? Denkt u dat wij daar intrappen? Een beetje respekt aub! Het werd nog erger, want nu was het leed van de slachtoffers nog verdubbeld, nu had de verfoeide staat de slachtoffers geschonden! Vijftig jaar zijn we belazerd en verkracht, het paleis uitgejaagd, met een gewijde kluit het riet in gestuurd en verdacht gemaakt door de Paters Foefelares. Maar nu kromp de paarse mijter met het fijne brilletje ineen van het leed dat door de frammassons de slachtoffers werd aangedaan. Als ik er een film zou van maken, niemand zou me geloven. “Ja maar, u bent tegen de Kerk” hoorde ik ooit van een kerkelijke trol.Of, hoe vlug een kerkelijke prelaat aan het einde van zijn logische platte aarde komt. De misdienaars en hun lotgenoten maakten plots in levende lijve mee hoe kerkgeschiedenis wordt geschreven. De paarse relnichten denken nog steeds dat de boeren achter hun gewijde leugens aan hollen bij de eerste beste mirakeltruk. Een trieste figuur als Bertone denkt nog steeds dat hij geloofwaardig is als hij liegt als een zatte klokkenluider. De paarse vogelschrikken zien tot hun stomme verbazing dat de boeren zo dom zijn hun grond in te ruilen voor zilverlingen onder de slogan “Dieu le veult”, (een veel sterkere slogan dan “de bank van bij ons”). Stop! Hier is behoefte aan een parenthese. In de achtste eeuw drukte de paus de Pauselijke Staten achterover. Hij deed dat als een echte landdief, met veel paarse show, gouden ringen en andere vervalsingen. Eerst diepte hij een, door de zeer bevallige en even gewillige kanunnik Cantalamesa, vervalste brief van Constantijn de Grote (4e eeuw) uit zijn jurk die de pauselijke eigendomsrechten bevestigde. Maar de semi analfabete Pepijn de Korte twijfelde, want de grond die de paus wou stelen was zelfs niet van de Franken maar van Byzantium. Om de Korte over de brug te krijgen gaf de paus Pepijn de geschreven zegen om de Merovingers de ezelsstamp te geven. Zo kwamen de Karolingers aan de beurt. En plus eschamoteerde de opvolger van Petrus een ad hoc et nunc gefabriceerde brief van de Heilige Steenrots himself te voorschijn. Daarin bevestigde de Sleutelheilige dat niet alleen Italie, maar ook Europa en zelfs de hele wereld, cognita et incognita (vervuild en niet vervuild), aan de exclusieve agent van de pas uitgevonden Heilige Drievuldigheid toebehoorden. Wat was de Kerk nog jong, er spraken nog enkele dieren over hun uitstap met Noah, en de onfeilbaarheid van sinterklaas was nog niet ontdekt! De paus toonde zich een redelijk man en nam genoegen met een flinke lap Italie, vast overtuigd dat de rest wel later aan de beurt zou komen. De hofmeier van de Franken kraste een morsig kruis op een ezelsvel, de slaven uit de Pontijnse moerassen kenden hun exacte werkgever voor de volgende duizend jaar en de Heilige Paarse Projectontwikkeling was vertrokken. Ad majorem Dei gloriam. Maar pausen willen meer, anders worden ze niet gekozen door de Heilige Duif[4]. Een paar honderd jaar verder (de tijd ging toen trager en de Kerk denkt in eeuwen) kwam de klad in de grondaanwas van de Kerk. Een heilige kluizenaar bedacht een grootscheepse uitstap naar het Heilig Land. Om onderweg niet van een natje en een droogje te zijn verstoken, moesten veel grondeigenaars, van grote edelen tot mannen van de kleine landeigendommen, hun grond, vaak hun enige bezit, inruilen voor zilveren geld. Pech!Pecuniën waren, gezien bankieren nog quasi verboden was door het Vaticaan, zeer zeldzaam in de 10e en 11e eeuw in Europa. Maar kijk, wie had er aan pecuniën geen gebrek nadat ze achtereenvolgens de heidenen en de joden hadden uitgekleed en uitgeperst, van het ogenblik dat ze haar luie kont op de keizerlijke troon had neergevleid? Juist, onze heilige moeder de Kerk. Een duidelijker teken van de Heilige Blauwe Geschelpte was haast ondenkbaar.De uitstap naar het Heilig Land, waarvan verdwaalde versies tot in Estland en Rusland afdreven en her en der in Noord Europa tot pogroms leidden, werd gefinancierd door de Kerk, met half Europa, laten en schapen incluis als onderpand. De ridders en boeren moesten nog betalen om de paus in staat te stellen de Duitse koning duidelijk te maken wie de baas was! Zoals gewoonlijk bij dergelijke financiele plannen van grootse omvang, werden er een paar rijker en veel verloren alles wat ze hadden, hun leven, een arm of een been en/of hun grond. De paus en de kloosters, die de reizigers hadden geronseld, werden aldus de grootste grondbezitters van Europa. Zeg maar tegen Bertone dat ik daar bewijzen van heb. Terug naar de misdienaars. Van de minst bepotelde tot de meest gepenetreerde, allemaal hebben ze een lesje kerkgeschiedenis gehad die ze nooit zullen vergeten. Wie een vinger, of een boormachientje uitsteekt naar de Kerk is een misdadiger. Maar de Kerk mag stelen, vervalsen, branden en verkrachten omdat Dieu le veult. De Kerk mag liegen en bedriegen en haar slachtoffers 50 jaar belachelijk maken en met valse beloftes en wachtkamercommissies paaien, maar als er een gaatje in het graf van kardinaal “Mercier pour les Flamands la meme chose”, wordt geboord, gaan de slippers van de Panzer Paus rood gloeien, schieten de vonken uit de voorhoofden van de Profeten en worden er diplomatieke veldslagen geleverd. Volgens Peter Adriaenssens zijn de slachtoffers een tweede keer misbruikt. Weeral fout, Peter. Ze zijn een eerste maal misbruikt door de Paters Foefelares, een tweede maal door de 50 jaren van stilte en verjaartermijnpolitiek van het Vaticaan, een derde maal door het schijnheilig berouw van Ratzinger (zo sorry mogelijk, zolang het maar niets kost), een vierde maal door het ontslag van Adriaenssens, die wel een jurist in zijn commissie had, maar die begreep niet dat scheiding van Kerk en Staat niet altijd in het voordeel van Mechelen speelt. Ik laat het aan Peter Adriaenssens over om uit te maken hoeveel keer ze nu zijn misbruikt, ik ben de tel even kwijt. Wat veel slachtoffers al lang weten wordt voor de anderen steeds duidelijker. De Kerk reageert ten eerste als er ergens een heiligschennend gaatje wordt geboord zodat ze even de gekwetste overjarige maagd kan uithangen. Ten tweede reageert ze maar als er druk komt, zoals in Ierland, het katholiekste land ter wereld, waar de pastoors al niet meer op straat durven komen met hun Romeinse col, of in de Verenigde Staten waar de teller naar de 4,5 miljard tikt, 38% van het publiek Rooms Katholiek associeert met vieze seks en de Kerk als juridisch verantwoordelijke in het vizier komt. Een goochelaar wiens publiek zijn trukken van op een hele kruisweg ziet aankomen, wordt al snel meelijwekkend, ook al draagt hij een gouden ring. Het publiek dat hem vroeger op handen droeg, is meedogenloos.De trukkendoos van de Kerk is voos en leeg. Internet, de media en de organisaties van de slachtoffers tonen pijnlijk juist aan waar de heilige duif verborgen zit voor hij onder gezang en toverformules te voorschijn komt. Het zijn altijd dezelfde trukken, dezelfde laffe hoogmoed, dezelfde heilige verontwaardiging, hetzelfde vanzelfsprekende grote gelijk, want Dieu le veult. Een arm of een been van een kruisvaarder, de job van een gescheiden vrouw met vier kinderen, de erfenis van een rijke weduwe, de toekomst van een idealist die uit het klooster treedt, de baby van een “gevallen vrouw”, de laffe moord op Giordano Bruno, het geweten van de rechtschapene, de integriteit van een misdienaar of van een twaalfjarig meisje, het is altijd stof en as geweest onder de juggernaut van de Kerk van twintig eeuwen. Maar het wierookvat is af. Boer en poorter geloven de kerkelijke rechtbanken niet meer. Zij hebben nu betere wetten, zoals iedereen is gelijk, zeker voor de wet. Laat de Heilige Duif maar rustig op weduwnaarschap op Bordeaux vliegen. De pret is over. De juggernaut van de godsdienstwaanzin ontsnapt niet aan zijn lot, hij vertraagt, kantelt, verplettert nog een paar slachtoffers en wordt vergeten achtergelaten. Nu we het toch over kerkgeschiedenis hebben: Op 30 october 1953 zat een jongetje te wenen op het koude stenen toilet op de speelplaats van een internaat “in ons Brabants heu euve elland”. Zoals gewoonlijk had hij geen avondeten gehad. Hij had net een brief gekregen van zijn moeder om hem een gelukkige twaalfde verjaardag te wensen. ‘s Anderendaags zou hij naar huis gaan, bijna 6 uur enkele reis om voor het eerst in 2 maanden, voor 3 dagen thuis te zijn. Hij probeerde krampachtig zijn geslacht te onderzoeken bij de zuinige lamp die 10 toiletten moest verlichten. Zou zijn moeder iets zien? Of zou hij het beter gelijk zeggen als hij thuis kwam?Het enige wat hij deed, was denken “Als ik later groot ben, …”  Wie meer over de historische achtergronden van deze les wil weten, hij raadplege o.m.Brown Peter, The Rise of Western Christendom, 2^nd edition, Blackwell Publishing.Abu – Lughod Janet, Before European Hegemony, The World System A.D. 1250-1350, Oxford University Press.Tyerman Christopher, God’s War, A New History of the Crusades. The Belknap Press of Harvard University Press.Uderzo et Goscinny, Le devin, DargaudDeschner Karlheinz. Kriminalgeschichte des Christentums 
[1] “Wij wisten van niets, wij weten van niets, we zullen van niets geweten hebben en hadden we iets geweten, dan nog wisten we van niets en zullen we van niets geweten hebben.” In het latijn kan iets meestal veel korter worden gezegd dan in het Nederlands. Vraag het maar aan Ward de Bever.[2]Hou het verhaal waarin dit citaat een belangrijke rol speelt, van mij te goed a.u.b.[3] Echt gebeurd: onlangs beweerde een lezer in de Standaard dat hij wist dat de Kerk arm was, want hij kreeg een zeer karig loon voor zijn bewezen diensten. En, voegde hij er dramatisch aan toe. de bisschop betaalt me nu en dan wat extra uit zijn eigen zak! Zeg dus nooit: de Kerk betaalt in het zwart, maar zeg: de bisschop is een edelmoedig man.[4] Mocht iemand mij het volgende willen uitleggen, graag. Pausen worden door de Heilige Duiver gekozen. Waarom moeten ze dan in conclaaf? Moet de Geschelpte wat gepraamd, heeft hij vergaderangst? Zou het niet meer aangewezen zijn een groot toernooi met de pitjesbak op het Pietplein te organiseren. Een goochelduif kan toch de stenen doen rollen zoals hij wil?