(Vandaag is Nadine Tasseel gestorven. Hier een grafrede voor deze intrigerende fotografe en bijzondere vrouw.)

timide taterwater dat toverde met licht

fotografe met hoog besef van plicht

ensceneerde ze zorgvuldig geladen beelden

in gezochte poses van getourmenteerde

wel haast sacrale erotiek

waren haar naakten ongenaakbaar

(in de beste was ze zelf model)

korrelig verbrokkelde beelden barokke allegorieën

ver weg van ons tijdsgewricht

gemaskerde figuren onthuld in draperieën

in kamers die tijdloos spreken

van vergankelijkheid en verval

tableaux vivants / natures mortes

Nadien Nadien later veel later

zullen wij en vooral zij wijd en zijd

haar werk bewonderen misschien

stille passie paste bij haar als een

kostuum voor een fabuleuze filmfan

wat een plezier was het met haar

te spelevaren door de filmgeschiedenis

wat een begankenis aan helden namen noemen

scènes oproepen kon ze als geen ander

als in een heerlijke bezwering

maar soms kon ze ook intimiteiten

open en bloot op tafel gooien

bijvoorbeeld als jong meisje

was ze verliefd op de lijdende Christus

(het is een sleutel tot haar werk)

daarom schilderde ze met korrelig licht en heel veel donker

naast haar kunstig spel met stillevens oude muren en gordijnen

was ze van een bijna proletarische eerlijkheid

en van een zelden geziene integriteit

eenvoudige afkomst hoge roeping

stil water diepe grond

Nadine Nadine waarom hebt gij ons verlaten

Schuchtere schilderes die bevreemdende taferelen penseelde

met in materie omgetoverd licht

hartelijk tedere vrouw gereserveerd gepassioneerde vriendin

ingehouden uitgelatenheid was je als geen ander eigen

Ik neem node afscheid maar het is mijn plicht

zij had geen andere keuze meer

dan  in de donkerste vijver onder te duiken

maar ook dat deed ze ongelofelijk licht

bijna Verlicht in elk geval opgelucht

zo wordt ze zelf al allegorisch

een lichtend voorbeeld van lucide gelatenheid

van zelfbewuste berusting

in totale zelfbepaling verliet ze de levenden

met indrukwekkende vanzelfsprekendheid

haar laatste kunstwerk voor de achterblijvers

(Envoi)

ik wou dat allemaal ook nog in proza zeggen

gekruid met wat meer anekdotes en in gewone mensentaal

maar ik ga het met uw goedvinden hierbij laten

om deze grafrede niet te ontluisteren met mijn gesnik

heb ik het veilig geacht ietwat plechtig in metrum te spreken

om haar voor de grote overtocht ingetogen uit te zwaaien)