Ik weet niet of mijn methoden toepasbaar zijn op ander terrein dan het mijne, zijnde het dagdagelijkse.  Ik weet wel dat mijn houding, alhoewel niet de comfortabelste, respect afdwingt, ook in kringen die niet meteen de mijne zijn.  Het staat u vrij uit mijn nadenken en ervaring lering te trekken.

Toen ik een kind was, dacht ik dat God van mij vroeg dat ik alleen maar blije gedachten had.  Het moet een idee zijn die bij mij postvatte doorheen alle televisieprogramma’s die ik in mijn jeugd gezien en genoten heb.  Televisie is in de eerste plaats afleiding maar je kan er ook heel wat van leren.  Hoe de hele boel belazerd en beduveld wordt, bijvoorbeeld.  Of hoe een slecht voorbeeld ook een voorbeeld is, maar dan van hoe het NIET moet.  Ik kom trouwens uit een tijd waarin je nog van betekenis moest zijn om op televisie te mogen.
Televisie, lezen, zelfs bepaalde vormen van leren, … blijven povere surrogaten voor LEVEN, al ben ik dankbaar voor elk beetje kennis dat mij op die manier werd bijgebracht.  Kinderen hebben een  natuurlijke drang om te leren.  Het wordt ze maar al te vaak afgeleerd.

Wat heeft dit met geweld of liever met geweldloosheid te maken?  Geweld is de gemakkelijkste manier van reageren.  Om geweldloos te reageren, moet je nadenken.  Herken het volgende: Een moeder over haar kinderen: Ze moeten zich maar weren.  Als er eentje stampt, terugstampen.  Persoonlijk heb ik dit altijd een moeilijk advies gevonden.  Het doorbreekt op geen enkel moment de negatieve spiraal die geweld op gang brengt.
Uit Les hommes et des dieux leerde ik volgende definitie van geweldloosheid:  Geweldloosheid is het herkennen van het geweld in jezelf.  Ik gebruik herkennen en erkennen graag door mekaar.
Of je graag ‘geweldig’ reageert, heeft nogal eens met je persoonlijkheid te maken.  ‘Geweldig’ reageren kan best tof zijn.  Het is een spontane reactie die het kopbrekend nadenken kan doorbreken en aldus voor ontspanning zorgt en ontlading.  Geweldig reageren of liever spontaan reageren, kan beslist de moeite zijn.
Erger wordt het als geweld, om welke reden ook, een leven op zichzelf leidt.  Amper nog te controleren.  Het wordt een destructieve, allesvernietigende, nietsontziende kracht.  Je zou kunnen zeggen dat we ‘geweldige’ tijden beleven.

De bedoeling van al deze omschrijvingen is om jullie een idee te geven wat geweldloosheid voor mij inhoudt.  Het is niet het ontkennen van geweld, niet het niet zien van geweld (Zie geen kwaad, denk geen kwaad, doe geen kwaad) Het is eerder zoiets als het begrijpen van geweld.
Er worden dagdagelijks op de meest propere, efficiënte, zelfs vriendelijkste manier mensen kleingemaakt, afgemaakt, geweld aangedaan.  Dat hoeft niet eens fysiek te zijn.  Je kan iemand ongeweten en ook niet fysiek, danig ver over zijn grenzen brengen.  Misschien heeft die mens nadien geweld nodig om terug tot zichzelf te komen.  ATDVierdewereldbeweging stelt dat geweld daar begint waar mensen in hun grondrechten geschonden worden.  Een dergelijke gedachte plaatst nadenken over geweld in een bepaald perspectief.  Het is eens iets anders dan CSI of Bone Collector.  Dat soort programma’s behandelt een soort van geweld dat veel rechtstreekser is.  Het is geweld waar amper iets tegen te beginnen valt en dat mensen vrij wrang achterlaat met hun angst of andere emotie.  Het is geweld dat mensen in het beste geval oproept tot een bepaald soort van heldendom.  Wie wil er vandaag nog de held zijn?  Wat is vandaag nog de moeite waard om voor te sterven.  Of doe je dat ten dienste van een systeem dat slachtoffers maakt.  Geweld of geen geweld, de woede blijft dezelfde.

Bepaalde gedragspsychologen leren mensen met een agressiestoornis tot 10 tellen alvorens te reageren.  Zij leren mensen afstand nemen van hun spontane, originele reactie om te kiezen voor een bewuste handeling.  Soms is spnontaniëteit het mooiste dat er is.  Vandaag moet je een goed acteur zijn om spontaneïteit politiek correct in beeld te brengen.

Om te besluiten haal ik graag AJ Jacobs aan.  AJ Jacobs is auteur van, voor zover ik weet, 2 boeken.  Het ene behandelt zijn poging om de volledige Encyclopedie Brittanica van a tot z te lezen.  Een vrij krankzinnige onderneming als je het mij vraagt, maar eentje die hem het materiaal oplevert voor een bijzonder grappig boek. 
Het andere boek behandelt de verkenning van enkele bijbelse principes, gewoon door ze 1 jaar lang voor te leven in hartje New York.  Buitengewoon hilarisch maar niet gespeend van wijsheid en een dieper begrijpen. 
Uit, Ik weet alles, onthield ik volgende conclusie: Het wonder bestaat er niet uit dat mensen in staat zijn tot het kwade, maar juist dat zij in staat zijn tot het goede.  Geweld komt mij niet als bijzonder ‘goed’ voor.

AJ Jacobs, Ik weet alles en Een jaar volgens de bijbel