Geweld, moed en overwinning

Geweld, moed en overwinning

26 mei 2014. Front National haalt in Frankrijk 25% van de stemmen, hoewel papa Le Pen enkele dagen geleden nog sneerde dat Ebola de problemen in Afrika wel zal oplossen. In Groot-Brittannië is de grootste winst voor de conservatieve anti-Europese partij UKIP.

maandag 26 mei 2014 11:05
Spread the love

DeWereldMorgen.be

In Denemarken wint de Deense Volkspartij de
Europese verkiezingen. De rechtse en populistische partij zou volgens exitpolls
23 procent van de stemmen hebben gehaald. In Oostenrijk is de grote overwinning
voor conservatieven en extreem-rechts.

In Vlaanderen is de verrechtsing
geconsolideerd: wat ooit als zwarte zondag begon, haalt nu in salonfähige versie
de macht en de geesten binnen. Beleefd geweld via een dure mediacampagne, dat bleek
voorlopig dan toch de succesformule.

Angst
won

De woorden van de verkiezingsoverwinnaar zijn waarachtig in hun omkering: het geweld wil de moed overwinnen. De bange
Vlaming heeft voorspelbaar gekozen: rechts wint massaal, zelfs CD&V en Open
VLD winnen een zetel bij in kamer. Bart De Wever ziet het nu als ‘zijn
verantwoordelijkheid’ om aan de afbraakpolitiek te beginnen, in opdracht van de
kiezer. Die koos voor alle kleuren neoliberaal.

En links? Sp.a werd niet afgestraft voor haar
links-liberale koers. Samen met Groen belanden ze allicht in de oppositie.
Peter Mertens voerde een uiterst sterke campagne, maar verbijsterend genoeg
haalt Liesbeth –Thatcher– Homans drie keer zoveel voorkeurstemmen. 

Het kan dus, één groot brokkenparcours rijden,
een compleet fout beleid voeren en toch een stemmenkanon zijn. Dat is de
drieste Maggie-paradox waar sociologen en filosofen zich eens grondig over moeten
buigen: razend populair worden met een onmenselijk beleid. Oké, …het zijn
vrouwen die stemmen winnen. We zijn er vet mee.

Alleen
links-light in oppositie?

Met het wegvallen van PVDA+ als rugdekking
in het Vlaamse parlement valt het te verwachten dat Groen en Sp.a een charmeoffensief beginnen richting
de rechtse kiezer, door meer naar rechts op te schuiven. Wordt dat het nieuwe ‘realisme’ van de progressieve verontwaardiging?  

Daar komt bij dat deze verkiezingen niet over
B-H-V gingen maar wel degelijk over datgene wat echt relevant is: links versus
rechts. Neoliberalisme versus superdiverse solidariteit. Het mocht niet baten, empathie scoort vandaag niet.

Na de ‘Derde Weg’ heeft het neoliberalisme immers een
nieuwe adem gevonden via het conservatisme. Als reactie op het
hyperindividualisme steekt het gemeenschapsdenken nu terug de kop op, weliswaar
in functie van de natie-als-bedrijf. De dwingende ‘teamspirit’ dient om iedereen aan de roeiriemen van onze luchtbeleconomie-zonder-jobs te
krijgen, ahoy. Protesteren in muiterij.

Cultuur
als strijdtoneel

Maximaal links heeft werk op de plank en de
wind op kop: nog meer inzetten op basiswerking, sensibilisering en mobilisering
om er voor te zorgen dat de pijlsnelle en te verwachten toename van onvrede nog
meer door (extreem) rechts wordt gerecupereerd. Doorheen het lijden wijs, dat
wisten de Grieken al.

Als ‘gemeenschapsvorming’ de nieuwe
neoliberale dekmantel is, dan wordt de cultuurpolitiek de volgende vijf jaar
cruciaal. Vergis u niet: de collaboratie is al begonnen. Directeur Paul
Dujardin (Bozar) die er eerder al op aanstuurde dat Karel De Gucht een
voorwoord mocht brengen in de catalogus van de lopende tentoonstelling van
Michaël Borremans, organiseert op 12 juni  ‘een boeiende avond rond een duurzame cultuurvisie als een
venster op een betere wereld’.

Deze propagandistische boodschap kondigt een
hoogmis in pseudoprogressieve spin aan, want het gaat over de
boekpresentatie van de affairist Johan Swinnen (N-VA), De Teen van Heraclitus en het penseel van David Teniers, met de
veelzeggende ondertitel: Ondernemend
denken over cultuur in Vlaanderen.
…’cultuur is immers een basisbehoefte
voor iedereen en bij uitstek gemeenschapsvormend.‘ Uiteraard, doe alvast de
V-groet.

De cultuurstrijd wordt de volgende
vijf jaar een symbolische strijd. De sector zal zichzelf moeten
uitzweten, te beginnen met de eigen angsten die onze polariserende gemeenschap
vandaag zo intens cultiveert. De speeltijd is voorbij, maskers zullen vallen, to squad or not to squad, de radicale
democratie kan aan haar louterend werk beginnen. 

take down
the paywall
steun ons nu!