Zuid-Korea heeft een bevolking van 50 miljoen inwoners en onderhoudt een leger van 685.000 mannen en vrouwen.  Het land heeft het vijfde grootste leger ter wereld.  Voor alle mannen geldt dienstplicht.  De duur van de militaire dienst is 21 tot 24 maanden en er bestaat geen recht op gewetensbezwaar.  Gewetensbezwaarden worden als deserteurs beschouwd en veroordeeld tot 18 maanden gevangenis en krijgen nadien te maken met ernstige discriminatie in de samenleving.  Pas na het ontstaan van een politieke gewetensbezwaardenbeweging in 2000 en de eerste openbare niet-religieuze dienstweigeraars kwam er buitenlandse belangstelling.  Momenteel zitten er meer dan duizend ‘deserteurs’ in Zuid-Korea in de gevangenis.

Myungjin Moon is actief in de NGO ‘World Without War’.  Hij zet zijn redenen uiteen om tegen het dragen van wapens te zijn.

De redenen voor mijn bezwaar tegen de wapens :

1.  Naar de
gevangenis gaan in plaats van naar het leger is een van de meest
cruciale kwesties in mijn leven.  Er is niet één moment waarop ik
gekozen heb om militaire dienst te weigeren, noch is het gemakkelijk om
mijn beweegredenen in eenvoudige bewoordingen uit te leggen.  Eén ding
is zeker.  Het viel me steeds moeilijker om als soldaat wapens te moeten
opnemen.  Daarom wil hierna in het kort mijn denkproces beschrijven dat
me ertoe bracht om ??gewetensbezwaarde te worden.  
Ik begon over de
staat, het leger en oorlog na te denken, toen de door de VS geleide
oorlog tegen Irak losbrak in 2003.  En na protesten tegen het besluit
van de Koreaanse regering om ook troepen naar Irak te sturen, vroeg ik
me af wat onder ‘het nationaal belang’ verstaan wordt.  Over wie gaat
dat ‘nationaal belang’ ?  Er ontstond een spanning binnen mijn eigen
gedachten en overtuigingen. Ik identificeerde me met ‘de staat’ en ik
stelde me (nog) geen vragen bij het Koreaanse gezegde dat iedereen in
het schoolsysteem onderwezen krijgt :  “De fysieke kracht van het
individu is de kracht van de natie”.  Ik begon te beseffen dat de ‘echte
wereld’ ver verwijderd stond van wat ik erover had geleerd en wat ik
dacht hoe ze was.  Dit besef kwam tot stand na het geweld van de politie
tegen demonstranten te hebben meegemaakt.  Ik was er altijd van
uitgegaan dat de politie ‘voorstanders van gerechtigheid’ waren.  
Ik
voelde me steviger en had helderder gedachten hebben over mijn
gewetensbezwaren, toen ik me inzette voor het protest tegen de
uitbreiding van een Amerikaanse militaire basis in Pyeongtaek in 2006. 
De dorpelingen wilden kunnen werk op het land waarop zij waren
opgegroeid.  Maar de  overheid stuurde het leger en de oproerpolitie op
hen af om hen te verdrijven.  In de vroege ochtend van 4 mei zag ik met
mijn eigen ogen het meedogenloze geweld van leger en politie, toen ze
eraan begonnen om het verzet van de dorpelingen en de demonstranten te
kraken.  Mensen reageerden net zo heftig terug, of verstijfden bij het
zien van zoveel staatsgeweld.  Op dat moment was ik aan de ene kant
voorbereid om op een geweldloze manier terug te vechten en te proberen
niet zo’n duivel te worden als zij; maar aan de andere kant voelde ik
een oerangst bij het zien van ‘mijn’ strijdkrachten die ??voor de
nationale veiligheid moeten instaan en hier de aanval op hun eigen
medeburgers inzetten als waren zij hij vijanden.
Voor mij is het
leger dé plek waar geïnternaliseerd is om een ??mens niet meer als mens
te zien.  Ik werd getekend door het geweld van de oproerpolitie en de
strijdkrachten, door de kaarlichtwake tegen de invoer van Amerikaans
rundvlees dat besmet was met de gekkekoeienziekte en door nog een andere
gedwongen ontruiming die de levens van zes mensen in Yongsan kostte. 
Ik vroeg me af hoe zoveel geweld van een mens tegen een andere mogelijk
is.  Ik heb geprobeerd om te begrijpen hoe iemand een raket kan afvuren
naar een plek waar zich mensen zoals hij/zij zich bevinden, terwijl ik
naar de oorlog in Irak en Afghanistan op de televisie keek.  Mijn
conclusie was dat je een geweer enkel kan richten, indien je de ander
niet ziet als iemand met dezelfde gevoelens en behoeften als jijzelf. 
Het werd me duidelijk dat om deel uit te maken van de krijgsmacht, ik me
moest leren gedragen als een robot, die bestaat om gemobiliseerd te
worden en te gehoorzamen aan het staatsbelang.

2.  In afwachting
van de dag dat ik (misschien) in de gevangenis beland, denk ik aan de
kinderen die ik ontmoette tijdens mijn lesstage.  Het was leuk te
ervaren om te beseffen dat ik er voor hen toe deed.  Ze wilden mijn
handen vasthouden om samen naar de kantine te lopen en vroegen om naast
me te mogen zitten tijdens de maaltijd.  Het deed me plezier om
steen-papier-schaar met hen te spelen, een brief te krijgen met een
bedanking dat ik een pennenzak had opgeraapt die op de grond was
gevallen, en kinderen te horen vertellen dat ze zoals ik voor leerkracht
wilde studeren. Ik wilde me bewust inleven in de vreugde en de pijn van
elk kind.
Aan de universiteit studeerde ik pedagogie en ging ik me
vragen stellen over de aard van het onderwijs en hoe groei en
ontwikkeling bij de mens in zijn werk gaat.  Zo kwam ik ertoe na te
denken over hoe ik mijn leven leef, en wat ik op dit moment het meest
waardeer.  Ook al was het maar een onderwijsstage van een maand, werd
het me duidelijk dat het doel van onderwijs is om te leren hoe elkaar
lief te hebben.  Er zullen altijd conflicten zijn, en toch geloof ik dat
we onszelf kunnen leren kennen door de omvang en de grenzen van het
zelf te scheiden van de conflicten, en verbindingen met elkaar te
ontwikkelen.
Ik begrijp ‘veiligheid’ als een pek waar mensen kunnen
leven en zich veilig voelen.  Het draagt ??niet bij tot ‘veiligheid’ om
andere mensen als minder dan menselijk te beschouwen, en
dodingsvaardigheden te trainen.  Ik wil me niet als een soldaat
voorstellen die geacht wordt bij te dragen aan de nationale veiligheid
en gevoelens van angst en vijandigheid moet kweken tegen wat ‘de vijand’
wordt genoemd. Ik wil geen deel hebben aan het mechanisme waarmee het
militarisme – en de hiërarchische en door mannen gedomineerde cultuur
waaraan ik onderworpen ben -, het individuele geweten verwaarloost, en
zo heerst en groeit met als enig bestaansrecht zijn militaire macht.

3. 
Ik herinner me een bezoek aan de Democratische Volksrepubliek Laos
vorige maand voor de eerste bijeenkomst van staten die betrokken zijn
bij het Verdrag inzake clustermunitie.  In Laos verliest gemiddeld één
persoon per dag zijn/haar leven als gevolg van niet-ontplofte
clusterbommunitie.  Dit betekent dat miljoenen clusters die de VS
gedurende de Indochina-oorlog dropte, nog steeds het leven van inwoners
bepaalt.  Custermunitie wordt door de internationale gemeenschap als een
‘onmenselijk wapen’ gezien, maar de Zuid-Koreaanse regering beweert nog
steeds nood te hebben aan clusterbommen “in het belang van de nationale
veiligheid”.  Ondertussen maken Zuid-Koreaanse bedrijven zoals Hanwha
en Poongsan winst met de productie en export van clustermunitie.
De
regering maakt zich sterk dat ze een hardere houding moet aannemen tegen
Noord-Korea na de incidenten rond het Yeonpyeong eiland.  Op hetzelfde
moment verschijnen er artikels in de pers die het MLRS (Multiple Launch
Rocket System), de trots van de Koreaanse strijdkrachten, aanprijzen. 
Het is echter niet de Noord-Koreaanse artillerie maar iemands leven en
onze menselijkheid die worden verwoest door de Zuid-Koreaanse
MLRS-artillerie.  Niet Noord-Korea alleen moet worden bekritiseerd, maar
ook Zuid-Korea moet de verantwoordelijkheid voor de huidige staat van
verhoogde spanning accepteren.  In het Zuiden vielen er verschillende
doden tijdens de militaire conflicten, maar zo zijn er zeker ook mensen
gewond of gedood in het noorden.  Hoe meer we angst en vijandigheid
tegen elkaar ontwikkelen, hoe meer tranen er zullen vloeien over de
slachtoffers van geweld.
Niemand verdient te worden gedood.  Zowel
Zuid-Korea als de omringende landen moeten ermee stoppen altijd maar
meer geld uit te geven aan oorlog.  Slechts enkelen uit de heersende
klasse en de wapenindustrie halen profijt uit het opdrijven van
vijandigheid en het aanjagen van de bewapeningswedloop.  Geweld leidt
tot een vicieuze cirkel van meer vergelding en meer geweld.  Mijn
dienstweigering is zowel de minste als de beste houding die ik tegen
deze vicieuze cirkel van geweld kan aannemen.

4.  Dankzij mijn
bezwaar tegen militaire dienst ben ik nu beter in staat om te
reflecteren over mijn manier van leven, over feminisme en pacifisme. 
Dank zij de mensen van ‘World without War’ werd ik vegetariër en begon
ik te fietsen.  Ik denk er nu over na om op een manier te leven waarbij
ik minder verdien, minder verbruik en zo weinig schade berokken aan de
aarde.  Hoe ik nu ben, is heel erg beïnvloed door het nadenken over
dienstweigering en mijn deelname aan de vredesbeweging.
Daar staat
tegenover dat de gevangenisstraf die me te wachten staat, me heel veel
stress bezorgt.  Het was pijnlijk om mezelf in de gevangenis voor te
stellen, telkens dat ik plannen maakte voor de toekomst.  Het was niet
makkelijk om mijn moeder in de ogen te kijken, wanneer ze probeerde me
te overtuigen mijn beslissing te herzien door te zeggen dat ik spijt zal
krijgen na mijn straf te hebben uitgezeten.  Ik was zowel bedroefd als
boos, toen ik ruzie kreeg met mijn ouders over mijn keuze, omdat ik een
soort van schuldgevoel kreeg dat ik niet voldeed aan de verwachtingen
van mijn ouders.
Last but not least, wil ik mijn kameraden bedanken
die me hebben meegeholpen om mijn gedachten vorm te geven.  Ik hoop dat
mijn dienstweigering anderen aan het denken zal zetten over de
bestaansredenen van het leger.  Ik wil het militarisme in de Koreaanse
samenleving in vraag stellen en niet enkel maar doen nadenken over de
vrijheid van geweten.  Ik hoop dat mijn gewetensbezwaren mij in staat
zullen stellen om me in te leven in andere mensen en gevoelig voor hun
toekomstige pijn te blijven.