Toch betalen alle Gentenaars voor zo’n inox constructie die ongeveer zestienduizend euro kost, terwijl deze voor een groot deel van de inwoners niet toegankelijk zijn wanneer de natuur roept.

Daarom bezetten Baharak en haar crew eens per maand het openbaar urinoir op het kruispunt van de Overpoortstraat en de Kunstlaan, op donderdagavond van tien uur ‘s avonds tot middernacht. Die plek en tijd zijn niet onwillekeurig gekozen; in een straal van 200 meter rond deze uitgaansbuurt voor studenten zijn maar liefst 17 plaseenheden voor mannen zonder handicap aanwezig.

Tijdens zo’n ‘plasactie’ worden handtekeningen voor meer openbare genderinclusieve en rolstoeltoegankelijke toiletten opgehaald. Ook kunnen dames een plastuit aanschaffen en op dat moment ermee in de leer gaan bij het Plasactieteam.

‘Onze acties stuiten wel meermaals op verzet’, zegt een van de activisten. ‘De sfeer was de afgelopen edities zeer grimmig geworden. We werden lastig gevallen en uitgescholden en bij de vorige editie kregen we ook bezoek van extreemrechtse studenten.’

‘Een van hen zwaaide met zijn paraplu alsof hij aanstalten maakte om een van de plasactivisten te slaan’, treedt een andere activiste bij. ‘Er werden blikjes en bananen naar ons gegooid. De politie stond iets verderop geparkeerd met twee dienstvoertuigen en greep niet in. We hebben uiteindelijk een brief naar de Gents burgemeester Daniël Termont geschreven ter aanklacht hiervan.’

Termont stuurde een automatische mail met melding van afwezigheid terug. Toch bleek de laatste editie voor dit academiejaar rustig te verlopen. Dat kan deels verklaard worden door de nakende examens. Behalve een man die aanstalten maakte te wildplassen in de richting van de plasactivisten en dreigde naar de rechter te stappen, werden de activisten met rust gelaten.

‘Het was pas bij het opruimen van het actiemateriaal dat we bezoek kregen van drie stoer ogende mannen’, verklaart Thea, een van de activisten. ‘Ik stond in het urinoir met mijn plastuit. Het lukte moeilijk om te plassen, want daar ik niet lang ben, moest ik op mijn tenen staan. Eigenlijk is het urinoir zelfs niet kindvriendelijk.’

De mannen bleken agenten in burger van het overlastteam te zijn en vroegen waarom de boel op stelten werd gezet. Zij identificeerden zich echter niet direct als politie-agenten. De oudste onder hen die ook het voornaamste woord nam, vroeg herhaaldelijk naar de vergunning, waarop de virtuele melding getoond werd. De agent in burger wilde een vergunning op papier en dreigde met een boete wegens overlast en verstoring van de openbare orde.

‘De acties bij het desbetreffende urinoir worden wel degelijk aangevraagd bij de politie,’ aldus Baharak Bashar, het initiatiefnemer van plastuitcusrsus.

‘In Nederland kreeg een vrouw een boete voor wildplassen en oordeelde de rechter bij het in beroep gaan dat de dame in kwestie maar in het urinoir moest plassen, ook al is het niet ‘eenvoudig’. In België wil een vrouw wél van het urinoir gebruik maken met plastuit en al zodat de boel netjes blijft en hangt er eveneens een boete boven het hoofd. ‘Alsof zelfs de roepende natuur ook al wordt in vraag gesteld als het vrouwen aanbelangt’, treedt Steffi haar medeplasactiviste bij.

De dames van het Plasactieteam kregen uiteindelijk geen boete maar moesten het opnieuw met een hoop gezeur bekopen van een man die zich ervaren waande in de vrouwelijke anatomie en de toestand van het openbaar sanitair in de Gentse binnenstad. Als de natuur roept, doet ze dat op verschillende manieren, kent ze onderscheid tussen mannen en vrouwen, en zelfs burgers die tot hetzelfde taalgebied behoren.