Een Amerikaans soldaat spreekt
James Mattis (1950) is niet de eerste de beste. Hij heeft een carrière van 41 jaar militaire dienst achter de rug. Hij was lid van de ‘Marines’, de paracommandotroepen, zij die de zwaarste gevechten voor hun rekening nemen, allesbehalve een ‘desk job’. Als luitenant-kolonel nam hij deel aan de Golfoorlog van 1990-1991. In Afghanistan leidde hij als kolonel en brigadier-generaal gevechtstroepen en als majoor-generaal nam hij deel aan de invasie van Irak in 2003. Op 22 mei 2013 ging hij met pensioen.
Allesbehalve een linkse revolutionair, heeft hij sinds kort toch een en ander te vertellen over het buitenlandse en militaire beleid van de VS, meer bepaald over de steun voor Israël.
“De VS betaalt elke dag een militaire en veiligheidsprijs omwille van het conflict Israël-Palestina.” “De voortdurende bouw van nieuwe koloniale nederzettingen maken van Israël een apartheidsstaat.” “Israël zal Iran aanvallen, mogelijk zonder de VS op voorhand te verwittigen.”
“Als opperbevelhebber van Centcom betaalde ik elke dag een militaire veiligheidsprijs omdat de Amerikanen gezien worden als vooringenomen bij hun steun aan Israël. Dat beïnvloedt alle gematigde Arabieren die aan onze zijde willen staan, omdat ze niet openlijk kunnen uitpakken met steun voor mensen die geen respect hebben voor de Palestijnse Arabieren.”
Mattis is overigens niet de enige Amerikaanse militaire opperbevelhebber die er zo over denkt. In 2010 zei zijn voorganger generaal David Petraeus aan de Senaat het volgende:
“De voortdurende vijandelijkheden tussen Israël en een aantal van zijn buren zijn duidelijke uitdagingen voor onze capaciteit om onze belangen in de regio te bevorderen. Het conflict Israël-Palestina veroorzaakt anti-Amerikaanse gevoelens, omwille van de perceptie van Amerikaans favoritisme voor Israël. De Arabische woede over de Palestijnse kwestie beperkt de kracht en intensiteit van het Amerikaans partnerschap met de regeringen en de bevolking in de regio en verzwakt de legitimiteit van gematigde regimes in de Arabische wereld.”
Strategische overwegingen
Petraeus was in tegenstelling met Mattis nog in functie toe hij dit zei en zag zich onmiddellijk verplicht deze verklaring in te trekken. Mattis noch Petraeus zeggen echter dat de VS een verkeerd standpunt inneemt. Ze hebben het over een ‘perceptie van favoritisme’. Hun analyse ten gronde wijkt dus niet af van die van hun regering. Hun opmerkingen zijn louter strategisch. Je zou het in feite kunnen vertalen als volgt: “Onze houding in het conflict Israël-Palestina is de enige juiste. Alleen ziet de Arabische wereld dat niet zo en zitten we daarom met een ernstig probleem voor onze belangen in de regio.”
Waarom reageert de politieke klasse in de VS en Israël dan zo heftig op deze verklaringen? De zionistische lobby in de VS en Israël is niet bang dat de Amerikaanse regering zich plots zou gaan scharen achter de wereldopinie over het conflict Israël-Palestina. Waar ze bang voor zijn is dat er een Amerikaans beleid zou gevolgd worden dat puur om pragmatische redenen zou veranderen, omwille van andere belangen, commerciële en militaire.
Het apartheidsregime in Zuid-Afrika schafte de apartheid zelf af, niet vanuit een of ander dieper moreel inzicht of een hervonden gevoel van rechtvaardigheid. Het systeem was niet langer economisch rendabel en de bondgenoten lieten het regime vallen. De dag dat de VS de rekening maakt en pragmatisch eieren voor zijn geld kiest in het Midden-Oosten zullen de huidige machthebbers in Israël voor eenzelfde keuze staan.
