Al enige tijd is de bakfiets een onmiskenbare hype. Ook in ’t Stad zien we steeds meer welgestelde mensen met kindjes die zich een bakfiets aanschaffen. Ze zijn positief ingesteld. Zo positief dat ze een oud huis durven kopen en renoveren in Borgerhout of Antwerpen-Noord. Maar hun kindjes? Die zetten ze liever op een gegoede school aan de Leien of in het centrum.
Ze zijn niet meer weg te denken uit het straatbeeld. Grote zwarte fietsen met grote zwarte bakken maken de fietspaden van de Scheldestad onveilig. Aan het stuur zit de papa of de mama, in de bak zitten de kindjes. Ze hobbelen over de kasseien, van het huis naar de verantwoorde crèche. Vervolgens rijden zij naar de methodeschool en dan naar het werk, waar zij een leidinggevende functie hebben. Via de biowinkel rijden zij uiteindelijk terug naar huis. Dit patroon herhaalt zich bijna dagelijks. Behalve in het weekend en op woensdagnamiddag. Dan zitten de bakfietsouders in het park.
Sociale ongelijkheid
Dat park is vaak Park Spoor Noord. Park Spoor Noord is heel hip. Zeker bij de bakfietsouders. Aan de Shelter, een tot hippe cocktailbar verbouwde loods, treffen de leden van het sociaal bakfietsnetwerk elkaar. De kinderen kunnen er veilig met kinderen uit andere culturen spelen. Tussen de dansende fonteintjes. Links van de dansende fonteintjes drinken de bakfietsouders hun cocktail in een fauteuil of in een strandstoel.
Rechts van de fonteintjes zie je een heel ander tafereel. Mensen met andere huidskleuren. Mensen die soms andere talen spreken. Mensen die dichter bij elkaar durven zitten – ook al kennen ze elkaar niet. Mensen die op stenen bankjes of in het gras zitten. Mensen die geen cocktails willen bestellen. Maar mensen die gewoon een picknick op een tafellaken in het gras houden. Mensen die ook kinderen hebben. Die kinderen spelen ook tussen de dansende fonteintjes. Met de kinderen van de bakfietsouders.
Links van de fonteintjes is alles chique. Rechts van de fonteintjes is alles kleurrijk. Een zonnige avond rond de dansende fonteintjes in Park Spoor Noord laat een goede demografische afspiegeling van de wijk Antwerpen-Noord zien. Heelveel culturen die bij elkaar komen op stenen of in het gras. En een bakfietscultuur die samenklit aan een hippe bar. Sociale ongelijkheid laat zich vaak duidelijk zien op warme zonnige avonden in dit park.
Steiner of Freiner
Natuurlijk zijn bakfietsouders hele prettige mensen. Ze zijn sociaal. Ze hebben een oud huis opgekocht in Borgerhout of Antwerpen-Noord. Voor het venster hangt nog altijd “Zonder Haat Straat”. Dat laat zien dat deze mensen open minded zijn. Ze zijn hoogopgeleid en creatief. Ze hebben creatieve of kaderfuncties. Ze kunnen over van alles meepraten. En ze zijn altijd positief.
Bakfietsouders verwachten veel van hun kinderen. Ze willen tenslotte ook het beste voor hun kinderen. En om hun een fantastische toekomst te garanderen moeten zij naar een goede school gaan. Blijkbaar vind je geen goede scholen meer in Borgerhout of Antwerpen-Noord. Want de bakfietsstroom leidt ’s ochtends vroeg meestal richting Zurenborg, Het Zuid, de Leien of Centrum-Noord. Wie ze af en toe stiekem volgt ontdekt al snel dat dat geen concentratiescholen zijn.
Een bakfietsouder heeft uiteraard niets tegen een concentratieschool. Toch is dat niet de ideale plek voor hun zoon of dochter. Nee, bakfietskinderen lopen school in het katholiek of in het gegoed stedelijk onderwijs. Of nog beter: in een methodeschool! Steiner, Freinet of een andere goed bekend staande creatieve basisschool. Dat de bakfietskinderen niet de eerste de beste kinderen zijn, moge wel duidelijk zijn. We zijn benieuwd welke maatschappelijke rol bakfietskinderen later op zich gaan nemen.
Beginteken van ‘verhipping’?
Generatie bakfiets is een interessant sociaal fenomeen. Want wat gebeurt er door de huizen die ze nu renoveren? De huizen stijgen in waarde, er zullen meer gegoede gezinnen naar Borgerhout en Antwerpen-Noord komen. Gaat de sociale mix in de wijk veranderen? Is het fenomeen bakfiets een beginteken van ‘gentrification’? Van ‘verhipping’?
We zullen het later allemaal wel merken. Voorlopig blijven deze zwarte gevaarten over de kasseien daveren, blijven de kinderen in de bak vrolijk kwetteren en blijven de bellen rinkelen bij ieder naderend gevaar.
Arrividerci,
Hakim
