Sommige commentatoren, waaronder jurist Rik Torfs, betreuren dat er redelijk verregaande maatregelen worden genomen door de overheid, en dit op ongewoon korte termijn. De kritiek in de betreffende tweet snijdt toch niet veel hout, lijkt mij. Integendeel, dit soort commentatoren zaait verdeeldheid en onzekerheid waar het bovendien niet nodig lijkt.
In tijden van gevaar moet er snel actie kunnen worden ondernomen. Dat is toch duidelijk? In die zin is de golf virussen die ons overspoelt, te vergelijken met een oorlogssituatie. En deze omstandigheid vraagt toch logischerwijs om een doeltreffende ‘commandostructuur’?
Dan gaat de structuur van beslissingen en bevelen vanzelf meer gelijken op de hiërarchie zo kenmerkend voor het leger. Dan is het niet gepast dat de man vooraan eerst de mening van alle leerlingen in de klas, van elke soldaat in het bataljon, de compagnie of de divisie gaat consulteren en op een zilveren balans afweegt, me dunkt.
Ik ken Torfs goed, tot voor enige tijd hadden wij geregeld persoonlijke face to face contacten. Vaak denkt Rik helder en creatief-kritisch na. Maar dit is niet zijn beste bemerking. Zeker als je het leest zonder de eerste woorden, zoals Alona Lyubayeva in haar ondersteunende bericht op Facebook lijkt te doen.
Nogal wiedes dat er tegenwoordig angst heerst. En bijhorende Gehoorzaamheid. Bij vergelijking met de jaren, de decennia van het recente verleden, kennen wij omstandigheden die vergelijkbaar zijn met een oorlogscrisis. Met een bijna onzichtbare vijand die tienduizenden dodelijke slachtoffers maakt en bepaalde diensten van ‘onze troepen’, de hospitalen, overspoelt met een bijna onmogelijke werkopdracht.
In die zin zijn juist wie onenigheid aanwakkeren, onverantwoord bezig. Ik raad hen aan eens een goed verslag te herlezen van een oorlog. Dat mag je niet vergeten, als observator en commentator, lijkt mij, wat dat precies is. Persoonlijk ben ik sinds enkele dagen bezig aan de lectuur van “Band of Brothers” door Stephen Ambrose, het gelauwerde verhaal dat is geschreven op basis van honderden interviews met de soldaten zelf. De (onder)officieren en soldaten van het 101st Airborne (Divisie) en met de ‘bende broers’, de Easy Compagnie. Die soldaten waren overal aan de slag: op D-Day in Normandië, bij de slag om Arnhem, en rond deze tijd van het jaar, in bevroren schuttersputjes rond Bastogne 76 jaar terug tijdens de Slag om de Ardennen, & bij de inname van het Arendsnest van de Führer in Bergtesgaden in de Alpen. Het buitengewone verhaal is overbekend van de dramareeks op televisie, die een indringend en historisch correct beeld oplevert.
Deze tweet en de ondersteuning ervan, ik zal het niet ontkennen, ergert mij een beetje. Maar in wezen ben ik er blij mee: ik zie hier mijn oude opinie bevestigd die ik zonder zoveel woorden reeds als jongen had: dat juristen, en bij uitbreiding alle soorten kamergeleerden en salonactivisten in tijden van gevaar, waarin het leven en grote emoties groter blijken dan de teksten die zij zo koesteren, voorspelbaar verbaasd zijn. En weerstand menen te moeten bieden aan wat niet meer is dan de noodzakelijke manoeuvers van een regering en een gemeenschap die stevig onder vuur ligt.
