Het voelt net aan alsof ik voor het eerst naar een concert ben gaan kijken. Naar een bijzonder lui jazzcombo in een dompige bruine kroeg. Naar een stijf gekleed klassiek ensemble dat met tegengoesting voor de zoveelste keer repertoire opvoert in een abominabele akoestiek. Naar een folkloristisch blazersorkest dat uitgenodigd werd op ‘t Schoon Verdiep en moeizaam probeert terug op adem te komen nadat het de vergulde trappen ernaartoe beklommen heeft.

Vandaag woonde ik eens een openbare zitting van de gemeenteraad in Antwerpen bij. Patrick J. nam applaus in ontvangst vanuit de publiekstribunes bij het openen van de vergadering. Philip D.W. bracht het ‘feest van het schaap’ aan als agendapunt. Een mij onbekend raadslid stelde zich de vraag of er voldoende maatregelen werden genomen ter bestrijding van het maatschappelijk fenomeen ‘happy slapping’. Bart D.W. keek voor geen enkel moment op van boven zijn smartphone.

Rondom mij in het publiek zag ik niet alleen maar schoolgaande jeugd die verplicht was te komen opdagen. Er stonden nog andere jonge mensen: ze luisterden aandachtig en leken uit eigen beweging te zijn afgezakt, opmakend uit een paar losse flarden gesprek die ik opving. Bij het verlaten van het stadhuis keek ik de kat uit de boom. Politici en toehoorders sijpelden weg over de Grote Markt. Ik zag hoe een aantal jongeren bleven rondhangen in groep.

Iets weerhield me ervan hen te gaan vragen:

“En, wat vonden jullie van het concert?”
“Welke muziek horen jullie graag?”
“Welke zijn jullie favoriete groepen?”
“Spelen jullie zelf ook instrumenten?”
“Willen we eens een keertje samen repeteren?”