Met als titel “Politie mag oorlogsmunitie gebruiken” ‘koppen’ Knack, VRT en andere media weer eens binnen doel. Waarvoor dient een massamedium in feite? Dit is een mooi geval van paniek. Laten we rustig blijven. En misschien aan een ervaren jager vragen hoe het zit. Zelf ben ik een ervaren jager, en geloof mij, er is alle reden om stoïcijns te blijven. De munitie die ik gebruikte om Rode Herten (Cervus elaphus) en Everzwijnen (Sus scrofa) om te leggen, was nog echt wel een maatje groter dan wat onze jongens van de federale en lokale politie als werkgerief mogen gaan gebruiken. In hun gerechtvaardigde strijd, die vaak gewoon op zelfverdediging neerkomt, tegen zwart gekapte terroristen en occasionele koeriers van snuifpoedermaffia. 1300 woorden.
Waakzaamheid, het is iets moois. Maar het is een circuit in het hoofd van de mens dat makkelijk ontspoort. En, besef dat goed, hoe minder echt gevaar er is, hoe sneller het systeem zal ontsporen. Dat is zoals met de vele allergieën van tegenwoordig. Maar wie nu bang is dat onze politie gaat vervellen tot hun soort spitsbroeders in de United States, die gaat uit van een totaal verkeerd aanvoelen van hoe geschiedenis verloopt.
Luister, meestal vind ik het als progressieve mens ook heel frustrerend, die grote Wet die historici aan onze vierhonderd jaar oude universiteiten hebben leren zien:
“Mentaliteiten veranderen slechts traag”
Dat gaat dus niet over seconden, zoals het wisselen van scherm op jouw smartphone, maar over decennia, en vaak zelfs over eeuwen, of nog langere tijdbestekken. Denk maar aan de vele inspanningen en het beperkte resultaat die campagnes en debatten sorteren, om jou in de keuken minder vlees in de pan te laten leggen.
Maar in dit geval is dat maar goed ook, die ingebouwde inertie in de geschiedenis. Je moet het niet geloven, dat de Vlaamse Politie op enkele jaren tijd, als een monster in “The Exorcist”, verandert in Amerikaanse. Zo gaat dat niet. Een bedrijfscultuur, dat is een taai iets. Omdat daar ook honderd en één zaken in steken, in meespelen.
Een cultuur is haar geschiedenis, zoals jij en ik onze geschiedenis zijn.
Dat dit ook juist voor de politie geldt, zie je ook mooi in het populaire boek van dit moment, WILvan Jeroen Olyslaegers. Daarin mogen wij een hulpagent van de Antwerpse politie volgen, we vernemen het levensverhaal van Wilfried Wils; we lopen mee met hem en zijn collega Gaston door de met mannen gehuld in een zwarte leren frak gelardeerde straten van Antwerpen.We mogen even ervaren wat het betekent, een Joodse familie inrekenen op last van de bezetter. Of een pas neergekogelde verrader vinden op de hoek van de Carnotstraat, op de keien, in zijn eigen bloed.
Neen, beste nieuwsconsument, ons focussen op een milimetertje meer in de loop van de vuurwapens van onze ordehandhavers & verdedigers dat gaat naar pure hysterie. Alleen goed voor de krantenoplagen en de kijkcijfers. Niet doen. We moeten inderdaad Positief blijven denken; we kunnen het.
En met permissie, laat mij van het pijnmoment nog even verder een leermoment maken,.
Wel, Positief blijven, niet doortrappen, daar zullen wij ook juist in gelukken, als we met het landschap blijven leven. Wanneer wij de tijd en concentratie nemen om mee te leven met de seizoenen (de herfstsfeer is enorm interessant en geestelijk oriënterend dezer dagen).
Innerlijke vrede bewaar je door bovenal te leven met jouw naasten en jouw dieren.
En door in dialoog te gaan met de grote Heer boven de Wolken, voorbij de volle maan,
Door te leven met je kop tussen de herfstbladeren van de schitterende kleurige kruinen.
… Nadat je weer loos bent gegaan op het internet.
… Het is niet ongevaarlijk je leven te laten cirkelen rond “nieuwsbulletins”. Dat woord gelijkt trouwens niet voor niets verdacht goed op het Engelse woord voor… kogel.
Een laatste persoonlijk inzicht mag ik graag delen met jou nog, een wetenschap die al vertrouwd gebied was voor de geniale Romeinse advocaat en spreker, Cicero:
“Het wil makkelijker lukken je cool te bewaren eenmaal aangekomen
in de cello-jaren,
indien je tijdens je wilde jaren voldoende wilde activiteiten hebt ontplooid”
Kijk, deze reeks weblogs lezen, dat is soms de moeite waard; in de blog van maandag stond al te lezen:
“Heel concreet, kon ik bijvoorbeeld uit ervaring inschatten dat de knallen [in een stille wijk van Leuven, tijdens de nacht van zondag] niet van vuurwerk afkomstig waren, of van een ontploffing, maar van een vuurwapen. En niet van een buks waarmee je op herten kan jagen, zoals de mijne midden jaren negentig. Toen wij met de kandidaat jagers van het IJO op schietoefeningen trokken in de schietclub van Ruisbroeck, merkte een ervaren jager met voldoening op: mannen, stop eens met schieten. Luister nu eens, wat een verschil. Aan de ene kant als een van ons, in neerliggende status en met een passieve gevulde zak als statief, onze schoten afgeven met de buksen van het Instituut… het lijkt even of de Hemel om aandacht wordt gevraagd. Of het oorlog is, hier en nu. En daar, hoor je de schoten van die kerels die hier elke week komen schieten? Met hun handwapens… Ik hoorde tot mijn geboeide verbazing inderdaad dat de mannen die met zoveel stijl en trots rondstapten in deze plek waar wij als jonge jagers voor het eerst verschenen, met wapens werkten die in vergelijking slechts ploffen produceerden.”
Toemaatje in de discipline Techniek van de Wapens
Nu en dan worden bepaalde technische details, vers geplukt uit het atelier van de noeste handwerkers, interessant voor het grote publiek.
In de main stream media valt intussen te lezen dat het kaliber dat onze politiemensen in de toekomst mogen staan hebben en gebruiken, het volgende bedraagt: 7,62 x 35.
Dat is altijd minder dan de oerdegelijke munitie van het merk Brenneke TIG (Torpedo Ideal Geschoss), waarmee ik de mooiste herfstmaand van mijn leven meemaakte, in de Koninklijke Bossen bij de Hoge Venen, het Hertogenwald. Maar dat verhaal kunt u elders lezen.
Wat de kalibers van vuurwapens aangaat, in Europa is het standaard kaliber om op herten en wilde varkens te jagen het volgende: 7 x 64 mm. Dat heb ik toen in vierennegentig ook gekozen, ook omwille van de schappelijke prijs van de buksen van dat kaliber, die in Oost Europa gemaakt worden.
Dat wil zeggen, de loden kogel, die als de capsule van een maanraket vastzit op de draagtrappen, boven op de huls met kruitpoeder, is zeven millimeter doormeter. Bijna één centimeter dus. Het cijfer vierenzestig, dat is de lengte in millimeter van die koperen huls die is gevuld met het krachtpoeder. Dat is inderdaad een behoorlijk krachtige kogel. En dat is bij de jacht op die grote, taaie dieren ook nodig.
Wie op Elandenjacht gaat in het Hoge Noorden, gebruikt graag nog grotere kalibers, zoals de Amerikaanse .330. En ook voor de nazoek op grote dieren, die door hun verwondingen uitzinnig kunnen reageren, of voor de berenjacht in het berenrijke Slovenië, (zo vernam ik van een wapenmaker nabij het “berendorpje” Rakitna in het heuvelende beboste gebied bij Ljubljana tijdens mijn reis met de motor in 1996), verkiezen de Joegoslaven een straffere kogel, zoals de 8 x 57. Met zulke buks in de handen, ben je voorbereid om te doden, een beest om te leggen, maar ook om je eigen hachje veilig te stellen tegen aanvallende paniekmonsters, menselijke of andere dieren.
Meer waarachtige en toch smeuïge details over kogelkalibers vindt u op deze site van eigen Vlaamse bodem, die door gepassioneerde vrijwilligers wordt samengesteld en up to date gehouden:
http://www.hunting.be/jacht/jachtwapens/kogelgeweren/kogel-kalibers/
Stef Hublou Vojvoditz
Creative Commons Apply
Respectvol delen, met auteursnaam vermelding en zonder wijzigingen aan te brengen, toegestaan.
Voor verdere verkenning van de wereld van het wapen, in een mooiere, interessantere context dan de doodlopende straten van onze grootsteden, lees het getuigenis van een persoonlijke jachtervaring via deze link. Het jachtverslag komt als tweede deel van de tekst:
