Die grens is vastgelegd op 60 procent van het nationaal mediaan inkomen (mediaan inkomen betekent dat de helft van de bevolking meer verdient dan dat inkomen, de andere helft minder). Concreet wil dat zeggen: 899 euro voor een alleenstaande en 1888 euro voor een gezin met twee kinderen.
Dat percentage blijft – ondanks de crisis – vrij stabiel. De onderzoekers van de Universiteit Antwerpen plaatsen daar meteen een maar bij. “Er is wel een duidelijke stijging van de subjectieve armoede. En er zijn ook andere cijfers. Zo staan 21 procent meer mensen geregistreerd als wanbetaler bij een netbeheerder. Het aantal collectieve schuldenregelingen steeg met 46,8 procent tussen 2007 en 2009”, zegt Seppe De Blust van de Universiteit Antwerpen.
De Universiteit Antwerpen hangt telkens ook een colloquium op aan de publicatie van het Jaarboek. ‘Tussen werk en werkelijkheid’ was de titel. En ook op dat vlak viel er weinig opbeurend nieuws te rapen. De voorbije twee jaar nam het aantal werkzoekenden onder de 25 jaar toe met 45 procent.
Het aantal langdurige werklozen steeg met 74 procent. In totaal steeg de werkloosheid met 27 procent. Langzaam klauteren we uit de crisis. “Maar de toestand zal niet zomaar vanzelf opgelost geraken”, zegt Daniëlle Dierckx, mede-auteur van het Jaarboek.
Er zijn ook mensen die werk hebben en toch arm zijn. Eén op vijf armen heeft een job. Dat komt doordat ze niet kunnen of willen voltijds werken of doordat ze de enige kostwinner zijn in een gezin. Het armoederisico voor alleenstaande moeders piekt tot 40 procent.
Een plan
Gelukkig hebben we in Vlaanderen een minister die bevoegd is voor armoedebeleid. Het is één van de portefeuilles van viceminister-president Ingrid Lieten (SP.A). Er is zelfs een Vlaams Actieplan Armoedebestrijding dat maar liefst 4 jaar vooruitkijkt. De voorstellen in dat plan moeten door de verschillende ministers worden omgezet in operationele doelstellingen en te ondernemen acties. Wat de middelen betreft, is het aan iedere minister om in zijn domein middelen vrij te maken.
Bij zo’n armoedebeleid is het natuurlijk essentieel dat zoveel mogelijk actoren betrokken worden. Daar loopt het al mank. “De sociale partners werden niet betrokken bij het armoedebeleid. Een gemiste kans”, zegt Caroline Copers van het Vlaams ABVV.
Copers is niet meteen laaiend enthousiast over het beleid van de Vlaamse regering. “Er wordt gesnoeid in de warme samenleving en we zien daar steeds vaker de geest van Dalrymple rondwaren”, aldus Copers.
Theodore Dalrymple is de conservatieve psychiater en auteur van het boek ‘Leven aan de onderkant’, zowat het lijfboek van Bart De Wever. Dalrymple vindt dat armen hun ellende vooral aan zichzelf en aan de veel te gulle verzorgingsstaat te danken hebben. Met Dalrymple als schaduwminister wordt het bang afwachten tot het twintigste Jaarboek.
