Hebben deze geachte heren en dames het programma van de N-VA gelezen?
Moet ik blij zijn dat meer dan 1 op 3 Vlamingen op een partij hebben
gestemd die het racisme relativeert, om niet te zeggen ontkent? Moet
ik verheugd zijn dat de N-VA extreemrechtse stemmers heeft weten te
verleiden na de honderden overlopers van het VB die op haar lijsten
figureerden? Moet ik dolgelukkig zijn omdat deze wolven in
schapenvacht een mandaat krijgen om migranten nog meer in de miserie
te duwen? Moet ik opgetogen zijn met een partij die een afbraakplan
klaar heeft voor de Vlamingen en, als ze daartoe de kans krijgt, alle
Belgen? Moet ik nu blij zijn omdat de N-VA ‘een democratische kans’
krijgt om de droom van het Vlaams Belang te realiseren?…

Ik denk het niet. Integendeel, na vandaag ben ik nog meer bezorgd. Ik
geef een voorbeeld.

Ik sprak gisteren met een hooggeschoolde jonge migrant met een
universitair diploma en twee bijscholingen. Hij vertelde dat hij 9
maanden lang werkloos was geweest, na drie jaar werken. Tijdens die 9
maanden had hij 120 keer gesolliciteerd. Alles mooi bijgehouden. 50
vacatures had hij zelf gevonden, de andere had hij per email gekregen
via de VDAB of vrienden.

120 keer gesolliciteerd en hij werd 2 keer uitgenodigd. Het eerste
bedrijf nam hem niet in dienst omdat het moeilijk lag om een migrant
in dienst te nemen voor die functie in een verder 100% blank bedrijf.
Het tweede bedrijf nam hem wel in dienst. Ze vertelden hem dat ze tot
een aantal jaren geleden ‘geen migranten hebben aangenomen, zoals
bijna alle bedrijven’, maar intussen zijn ze van beleid veranderd
en daar zijn ze blij om, want de resultaten zijn uitstekend met het
diverse team.

De man met wie ik sprak vertelde dat hij zijn vakbond en de VDAB
confronteerde met de e-mails en telefoons van bedrijven die vaak
openlijk discriminerend waren. Zowel bij zijn vakbond als bij de VDAB
waren ze op de hoogte maar konden ze hier weinig tegen doen, want
‘het is dagelijkse kost’. Hij diende ook klacht in bij het CGKR,
maar daar is nog steeds niets mee gebeurd.

Mijn hoop op politici die het lef hebben om racisme en discriminatie
aan te pakken is bijzonder klein, want de feiten en cijfers zijn er
al lang maar er is nog niets veranderd. De Vlaamse Minister van Werk,
Philippe Muyters, weigerde ondanks de harde bewijzen om enige
concrete maatregelen te nemen. Liesbeth Homans, een van de kopstukken
van N-VA en wie weet de toekomstige minister-president van
Vlaanderen, kreeg de volgende vraag van een Knackjournalist: “Hoe
verklaart u de achterstand van hoogopgeleide allochtonen?” En
Homans antwoordde: “Dat weet ik niet. Dat moet u aan de betrokkenen
vragen”. Moet ik blij zijn met Muyters en Homans die weigeren om
over racisme te spreken, laat staan het te bestrijden?

Ben ik verbaasd over dit resultaat? Neen, al wekenlang komt Bart De
Wever bijna elke avond in het VTM-nieuws, gaande van gastoptredens in
de studio tot reportages over hem.

Anderzijds zag ik voor deze verkiezingen, die volgens velen de moeder
der aller verkiezingen waren, geen enkele stem van de
migrantengemeenschap aan het woord in de vele TV-programma’s. Deze
verkiezingen waren blijkbaar niet belangrijk voor deze gemeenschap
die meer dan 15% van de bevolking uitmaakt, terwijl in grote steden
zoals Brussel en Antwerpen zelfs de helft van de inwoners een
migratieachtergrond heeft. Er zijn veel politicologen, sociologen,
economisten, filosofen… met een migratieachtergrond. Waarom lieten
de media niemand van deze mensen aan het woord met hun mening en
analyse over het belang van deze verkiezingen?

Ik zelf publiceerde onlangs ‘De neoliberale strafstaat’, een
brandend actueel boek waarin thema’s zoals de welvaartsstaat,
werkloosheid, onderwijs en de opkomst van de repressieve staat
centraal staan. In het laatste deel van het boek geef ik een aanzet
tot alternatieven: hoe het anders kan en moet. ‘Kwaliteitskranten’
zoals De Morgen en De Standaard kozen ervoor om het boek volledig te
negeren. Voor de VRT was het boek ‘te politiek’. Zelfs als je
komt met een analyse die niet alleen over de eigen gemeenschap gaat
maar over de hele samenleving, word je genegeerd. Van diezelfde
journalisten moet je dan altijd horen ‘er zijn geen allochtone
experts of opiniemakers’.

Een iemand werd wel uitgenodigd: Bear Grills, het ‘internetfenomeen’.
De man die ik twee maand geleden ‘een treffend voorbeeld van
depolitisering’ noemde, mocht als enige persoon met
migratieachtergrond zijn mening komen geven. Een week voor de
verkiezingen schreeuwde hij alle kanten uit dat we allemaal blanco
moesten stemmen. Geen toeval dus, die uitnodiging voor hem.

Er is nog veel werk voor de boeg, niet alleen op het politiek niveau
maar ook bij de media.

Bleri Lleshi
is politiek filosoof. Onlangs verscheen zijn nieuw boek De
neoliberale strafstaat, EPO