Ik wil u graag even meegeven wat er ondertussen leeft binnen het onderwijsveld: “Hoe lang gaan we dit nog pikken!?!”
 
– Een collega die positief test en zelfs de leerkrachten die samen in één ruimte en op korte afstand samenwerkten, worden NIET getest. Gevolg is dat een gans team in ongerustheid leeft. Waar is die brede teststrategie?
 
– Een CLB dat aangeeft dat ze de contact tracing niet meer bolgewerkt krijgen.
 
– Een minister die nogmaals alle reeds geleverde inspanningen minimaliseert en doodleuk gaat verkondigen dat er allemaal ‘extra inspanningen’ zullen zijn die nu geleverd gaan worden. Waar is uw voeling met de realiteit? Wij werken al maanden op die manier! Is het dan onze schuld dat we de besmettingen niet onder controle krijgen?
 
– Nog meer inzetten op behouden van klasbubbels. Goed, maar waar is dan de onderwijskwaliteit? Kan de school nog een plek zijn waar kinderen graag naartoe komen? Om dan nog maar te zwijgen over het welbevinden van de leerkrachten. Onderwijs leeft van en door sociale contacten. Die worden nu volledig aan banden gelegd. Is dit de prijs die wij moeten betalen om het onderwijs open te houden? Ik verwacht iets meer appreciatie. Op dit moment heb ik het gevoel dat we eerder een veredelde kinderopvang zijn! En wij leveren die inspanningen op school, maar na schooltijd gaan ze doodleuk naar de scouts, sportclub, .. waar de bubbels dan wel gemengd worden. U begrijpt dat dit weinig motiverend werkt!?!
 
– Ondersteuningsnetwerk laat weten dat zij niet meer in de lijst van essentiële derden staan. Is dit een grap? Je mag op de werkvloer komen kijken hoe essentieel deze mensen zijn, voor onze leerkrachten en voor de kinderen die het moeilijk hebben. Ik dacht dat we gingen inzetten op de kinderen die ons het meest nodig hadden? Deze ondersteuners zijn de mensen die er mee voor zorgen dat onze leerkrachten nog net de neus boven water kunnen houden. De grond onder hun voeten zakt weg …
 
– Zoveel mogelijk buiten lesgeven. Allemaal goed, maar hoe doe je dat in temperaturen van 10 à 14 graden? Welke school heeft hiervoor de nodige accommodatie?
 
– Extra uren om leerachterstand weg te werken. GOED, maar waar vinden we de leerkrachten om deze uren in te vullen. Blij maken met een dode mus?
 
– Leerkrachten met symptomen stuur ik naar huis om hen te laten testen, maar wie vangt die klas dan op? Is dat een taak van een zorgleerkracht die al van klas naar klas moet hollen? Of de taak van een directeur? Klassen mogen immers niet meer gemengd worden.
 
– …
 
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mag ik u meegeven dat de mensen binnen onderwijs hun job altijd met hart en ziel doen. En het doet mij pijn om dat laatste allemaal te zien wegebben. Wij zijn mensen die erg veel flexibiliteit aan de dag willen leggen, maar het voelt nu als een stuurloos schip … Waar willen we nu eigenlijk naartoe? Je hoort een duidelijke visie, maar voelt op de werkvloer geen enkele maatregel die dat bewerkstelligt. Mensen binnen onderwijs zetten graag in op solidariteit, maar waar is onze solidariteit met de mensen binnen de zorg, die het opnieuw steeds harder te verduren krijgen. Ik ben er van overtuigd dat deze ‘extra maatregelen’ hen weinig gerustheid inboezemen.
 
En nu gaan we nog maar eens aan de slag om de werking dan toch nog maar eens aan te passen waar kan. Al hadden we onze grens eigenlijk al bereikt. Collega’s een hart onder de riem steken en geruststellen. Mails van ongeruste ouders beantwoorden. Ouders overtuigen om kinderen met milde symptomen toch ook thuis te houden en hen overtuigen om een arts te contacteren. (“Maar het is geen corona, hoor. Hij heeft elk jaar rond deze periode last van snot.”) Kinderen op te vangen die het noorden kwijt zijn. En nog zoveel meer …
 
En wederom willen we de inspanningen leveren, voor de veiligheid van onze kinderen en onze leerkrachten. Al lijkt het tegen beter weten in … hopende dat we binnen enkele dagen niet opnieuw alles moeten omgooien …