Een bezetting vanuit de lucht
Gaza is dan wel bevolkt door Palestijnen en de Israëlische kolonisten zijn er vertrokken, maar het blijft bezet gebied. Israël controleert de grenzen te land, ter zee en in de lucht en noemt het zelf een ‘airborne occupation’ (‘bezetting vanuit de lucht’), waardoor het land altijd en overal iedereen uit de weg kan ruimen.
Al voor de terugtrekking van het landleger uit Gaza in 2005 werd deze ‘bezetting’ op punt gesteld. Eyal Weizman (1970, Israëlisch intellectueel die les geeft in Londen, nvdr) beschrijft deze tactiek in zijn boek Hollow Land als volgt: “Een zwerm drones van allerlei types, die ieder op een andere hoogte circuleren, tot op 9.000 meter hoogte, wordt bestuurd door een GPS-systeem en is verweven met radiocommunicatie tot één enkel verkennings- en moordinstrument”.
Golems in the air
Of zoals (gepensioneerd) generaal Shimon Naveh het uitdrukte: “Zeer weinig Israëlische soldaten in de luchtruimte boven Gaza .. de lucht is vooral gevuld met ‘golems’ .. een leger zonder soldaten”.
Een golem is een figuur in de Joodse mythologie. Het is een mensvorming monster, tot leven gebracht uit dode materie, dat zeer agressief omgaat met al wat hem niet bevalt. In hedendaags hebreeuws staat het voor een dommerik, lomperik, niet al te snugger persoon (nvdr).
De bewoners van Gaza zien deze drones niet, daarvoor vliegen ze te hoog, maar horen wel hun zoemend geluid (het Engelse woord ‘drone’ betekent zoemend, brommend geluid, nvdr). Ze noemen ze ‘Zenana’, letterlijk ‘een wijf dat teveel zaagt’.
Koriander en andere gevaarlijke wapens
Daarnaast zorgt Israël ervoor dat men in Gaza dagelijks voelt dat zij de baas is. Israël controleert immers de elektriciteits- en de gastoevoer, de import van geneesmiddelen en levensmiddelen en doet dat op een heel arbitraire, arrogante manier.
Zo is bijvoorbeeld de invoer van verse koriander verboden. Of hoe ‘strategisch’ eten kan zijn. Niet voor niets omschrijven ngo’s Gaza als een openluchtgevangenis.
En Hamas, dat zijn toch geen democraten?
Wel, nog voor de Arabische Lente uitbrak kende Gaza en de westelijke Jordaanover een golf van democratie: er kwamen in 2006 vrije verkiezingen. Echter, niet het corrupte Fatah won, maar Hamas. Een foute winnaar vond het Westen en ook Fatah.
Mohamed Dahlan, de leider van de 13 geheime diensten onder leiding van Fatah in de bezette gebieden, startte een ondermijningscampagne, daarbij geholpen door de Amerikaanse generaal Dayton en Elliot Abrams (oud-veiligheidsadviseur van de Nicaraguaanse contra’s). Hij pleegde een mislukte coup tegen eerste minister Ismail Haniyeh.
Fatah had de verkiezingen van 2006 verloren tegen Hamas, maar weigerde daarop de door Hamas gevormde regering te erkennen en poogde met een ‘staatsgreep’ deze regering af te zetten, wat uiteindelijk mislukte en leidde tot een feitelijk apart bestuur in Gaza en de Westelijke Jordaanoever (nvdr).
Hamas reageerde met de uitschakeling van Dahlan en de militaire vleugel van Fatah in Gaza. Diezelfde Dahlan zou later opduiken in de stad Ramallah op de westelijke Jordaanoever en daar in 2011 uit Fatah worden gezet wegens corruptie en poging tot staatsgreep tegen president Mahmoed Abbas (van Fatah). Het Westen weet zijn bondgenoten te kiezen en Israël zijn ‘onderaannemers’.
‘Oorspronkelijke’ bewoners
Van de anderhalf miljoen Palestijnen die in de Gazastrook leven – op een gebied dat kleiner is dan onze kust tussen Middelkerke en Knokke – is meer dan 80 procent in 1948 militair verdreven uit steden en dorpen die nu grondgebied van de staat Israël zijn en waarop nu de Hamasraketten vallen.
De inwoners van Gaza komen uit Ramla, Beersheba, Askalan (dat nu Ashkelon heet), Isdud (herbevolkt met joden in 1957 en herdoopt tot Ashdod), Najd (herbevolkt in 1951 en herdoopt tot Sderot) en zelfs uit Jaffa en Tel Aviv.
De huidige Israëlische oorlogsleiders van nu zijn Europese immigranten of zonen van immigranten: Netanyahu heette eigenlijk in het Pools Mileikovsky en Barak, van Litouwse origine, Brog. Wie is hier de kip en wie is het ei?
Oorlog als electorale strategie
Nog dit: zoals de Israëlische krant Haaretz schrijft: “Wanneer de kanonnen bulderen zien we enkel Netanyahu en Barak op televisie en alle andere politici moeten voor hen applaudisseren”. De ‘sociale en economische problemen’ verdwijnen op de achtergrond. Dat komt goed uit met de verkiezingen die er in januari aankomen.
Uit een enquête blijkt dat meer dan 80 procent van de Israëlische joden achter het luchtoffensief op Gaza staat. Maar, slechts 12% is voor een grondoffensief, kwestie van dat de doden best aan de andere kant vallen.
Oorlog voor de verkiezingen is een lange Israëlische traditie. Het begon al in 1955 toen de toenmalige premier Ben Goerion een aanval op het toen nog niet bezette Gaza lanceerde en daarop de verkiezingen won.
Ook de oorlog tegen Libanon (1996) en de vorige Gaza-oorlog (2009) startten net voor verkiezingen. De reden is volgens Yagil Levy (professor politieke wetenschappen aan een universiteit in Tel Aviv) duidelijk: “Een extern conflict verstevigt de positie van de regering op binnenlands vlak. Iedereen staat als een man achter het leger en alle economische en sociale problemen worden vergeten”.
Verder voelt Israël zich onzeker na wat er in Egypte en Syrië gebeurt. Het wil nog maar eens tonen wie de baas is. En zondebok zijn weer de Palestijnen.
Lucas Catherine is auteur van:
Islam voor Ongelovigen, EPO, 1997.
Gaza, Geschiedenis van de Palestijnse tragedie, EPO, 2009.
De Israëllobby, EPO, 2011, en andere (zie weblink hieronder).
