Op
de tweede verjaardag van de dood van mijn broer werd ik wakker
geschud door een boodschap van mijn Palestijnse vriendin Basel. Haar
familie woont in het vluchtelingenkamp van Jabaliya in het noorden
van Gaza. Ze kregen zopas een telefoon vanuit Israël: hun huis staat
op het punt vernield te worden: verdwijn.

De
familie van Ali Rajab en Leila Khalil leven in de wijk Hay Raid al
Saliheen in het vluchtelingekamp van Jabaliya. Zij zijn een familie
van paramedici. Met raketten of gevechten hebben ze niets te maken,
zelfs niet met een politieke partij.

Basels familie
werd tienmaal opgebeld. De eerste keer zei men hun weg te gaan tegen
15 juli, omdat hun huis dan zou worden vernietigd. Bij de laatste
oproep was dat nog vier uur. Ik zei, Basel, ze moeten daar weg gaan.
Israël geeft de mensen de tijd niet die ze zeggen te geven. Basel
zei dat ze niet weg kunnen. Er is nergens een veilige plaats in Gaza
om naar toe te gaan. Nergens.

In 2008 waren
mensen in hun buurt gaan schuilen in een school van de VN en ze
werden aan flarden geblazen. Basels vader Ali werd bijna opgeblazen, enkele dagen geleden, toen de ziekenwagen van de Rode Halve Maan die
hij bestuurde net was gemist door een Israëlische raket.

Ik weet echt niet
of zijn familie van plan is te proberen hun huis te verlaten en de dood te
riskeren op straat, waar Israël nu raketten afschiet op groepen van
mensen, of thuis gaan blijven om daar de dood te riskeren. Opnieuw vroeg
ik Basel of ze ergens naar toe kunnen. Opnieuw zei hij me dat er geen
veilige schuilplaats is in Gaza en dat er geen uitweg is.

Israël belde hen
op de vaste telefoonlijn. Als hun inlichtingendiensten het
telefoonnummer van hun huis hebben en hun adres, dan weten ze zeker
ook dat er in dat huis alleen maar burgers zijn. De dienst voor
public relations van Israël stelt dat de ‘waarschuwingen’ en de
bommen (attente, verwittigende bommen, als een zachte ochtendzoen)
aantonen dat ze humaan zijn, omdat ze de mensen de tijd geven om te
evacueren.

Dat impliceert
echter dat men ergens veilig naartoe kan. In tegenstelling tot Israël
heeft Gaza geen schuilkelders, geen veilige plaatsen. Dat impliceert
ook dat een burgerwoning, waarin alle inwoners de kans krijgen om weg
te gaan, nog altijd een doelwit is. Dat houdt geen steek. Zijn de
beddenlakens of de familiefoto’s van de Khalil’s een bedreiging voor
Israël?

Mijn moeder
suggereert dat Israël zijn slachtoffers ‘waarschuwt’ omdat het een
nieuwe vorm van psychologische foltering toepast, als een kat die een
muis foltert tot ze er zich van ontdoet. In dit geval zijn de muizen
echter mensen.

Basel zegt dat
Israël dit doet om de meerderheid van de bevolking van Gaza tegen
Hamas te keren, om een opstand uit te lokken. Dit kan echter alleen
werken als de inwoners van Gaza het niet zo druk zouden hebben met
overleven. Bovendien, dit is wel een zeer smerige manier om een
opstand uit te lokken.

Ik zoek naar een
rationele motivatie – ook al is die nog altijd smerig – in de
actie van natiestaten, maar ik kan niets vinden. Ik veronderstel dat genocide geen rede kent, tenzij misschien om de meerderheidsbevolking op te
zwepen tot een blinde patriottische furie.

Ik kan geen ander
woord bedenken dat beter deze valkuil voor een enorme bevolking
omschrijft, die essentiële levensmiddelen ontzegt en massale
bombardementen organiseert, dan genocide. (Zie de Convention on the
Crime and Punishment of Genocide)

Ik denk dat Basel
me heeft gebeld omdat hij met iemand wou kunnen spreken. Ik hoop dat
hij dat niet deed omdat hij dacht dat ik iets zou kunnen doen, want
ik voel me compleet hulpeloos. Een heel gezin – Leila, Ali,
Ghassan, Mohammed, Ahmed, Hannan – heeft zojuist het bericht
gekregen dat de klok aan het aftellen is en ze hebben geen enkel middel
om dat te stoppen. Al wat wij kunnen doen is dit aan iedereen
vertellen. Zeg dit alsjeblief verder.

Ik voel dat ik
hulpeloos sta toe te kijken terwijl het leger, dat ik als Amerikaans
burger mee financier, genocide pleegt. Ik heb de Amerikanen, de
Duitsers en andere wereldburgers niet vergeven dat ze toekeken
terwijl dit mijn grootouders werd aangedaan. Dit keer wil ik niet één
van die hulpeloze mensen zijn die dit mee mogelijk maken.

Het is vandaag de
tweede verjaardag van de dood van mijn broer. Mijn moeder belde me deze morgen om
te zeggen dat Alex volgende week nog altijd dood zal zijn. Nu moeten
we focussen op de mensen die nog een kans hebben om te overleven.

Bel, schrijf, mail uw regering. Bel uw parlement. Vertel de mensen
over de Khalils.

(Abby Okrent doet een oproep aan haar medeburgers om de Amerikaanse president te contacteren. Hieronder vind je de contactadressen van de Belgische en de Nederlandse eerste ministers, nvdr)

België

• Eerste
  minister Elio di Rupo
• website http://premier.fgov.be/nl
• e-mail info@premier.fed.be 
• Wetstraat
  16, B-1000 Brussel
• tel
  02 5010211
• fax
  02 5126953
• vanuit
  het buitenland + 32 2 5010211

Nederland

• Minister-president
  Mark Rutte
• website http://www.rijksoverheid.nl/regering/bewindspersonen/mark-rutte
• contactgegevens http://www.rijksoverheid.nl/contact
• tel weekdagen 8-20
  uur: bel 1400
• tel
  vanuit buitenland +31 77 4656767

Abby Okrent is Amerikaans advocaat en voormalig lid van de raad van bestuur van Jewish Voice for Peace. Zij kreeg vandaag 13 juli 2014 bericht van een Palestijnse vriendin, dat het huis van haar familie gaat vernield worden. Zij doet een dringende oproep om dit tegen te houden. Dit is haar persoonlijke opinie.