2008-2009 Operatie ‘Cast
Lead’, 2012 Operatie ‘Pillar of Defence’ en 2014 Operatie ‘Protective Edge’,
dit is de derde Gaza-oorlog in zes jaar tijd.

Wie terug wil gaan in de tijd om die oorlog te duiden – dat is toch wat journalisten
in onze media doen of zouden moeten doen – moet terug naar 1948 toen in
Palestina door Oost-Europese joden de koloniale staat Israël werd opgericht. 

De meeste
vluchtelingen die nu in Gaza leven werden toen verdreven uit stadjes en dorpen
die nu in Israël liggen. Uit Ramla, Beersheba, Ashkelan (dat nu Ashkelon heet),
Isdud (herbevolkt door joden in 1957 en herdoopt tot Ashdod) of Najd
(herbevolkt in 1951 en herdoopt tot Sderot). Zij waren daar de autochtone
bevolking. 

Sommige van
die steden worden nu vanuit Gaza beschoten door zonen van vluchtelingen, door
de autochtonen dus die door de kolonisten werden verdreven. Zij beschieten de
geboortegrond van hun vaders uit wraak, omdat zij er niet mogen naar
terugkeren, terwijl nieuwe joodse immigranten, zeg maar kolonisten, er zich wel
mogen vestigen. Dat is hun manier om hun Palestijns ‘recht op verdediging’ waar
te maken.

Zover mag je
echter niet terug in de tijd. Volgens de heersende consensus in het
establishment en de media mag je hoogstens terug gaan tot 1967, toen de Joodse
koloniale staat de rest van Palestina heeft bezet. Toen er, na het eerste
Palestijns verzet in de jaren 1920 en 1930 nog maar eens een Palestijns Verzet
ontstond, overkoepeld door de PLO (Palestine Liberation Organisation). 

OK, ik wil
gelezen worden en hou mij aan die regels. Meer zelfs, ik ga zelfs ‘maar’ terug
tot 1993 en ‘dé oplossing van de Palestijnse kwestie’ die toen in Oslo uit de
mouw van de grootmogendheden werd geschud: twee staten en een Palestijnse
Autoriteit die de Palestijnse staat zogezegd zou waarmaken.

Wat gebeurde
er echter in werkelijkheid?

De PLO, die in
1993 – merkwaardig voor een politieke en militaire verzetsbeweging uit die
jaren – een heel democratische structuur had en in feite  de enige democratie in het
Midden-Oosten was, met een regering gecontroleerd door een parlement waarin
meer dan 10 verschillende partijen zetelden, maar ook nog eens het hele
Palestijnse middenveld, met daarin de geneesheren-, de ingenieursverenigingen,
de studenten, de artiesten, de vakbonden, de vrouwenorganisaties, noem maar op,
diezelfde PLO vertegenwoordigde alle Palestijnen: die op de Westelijke
Jordaanoever en in Gaza, maar ook de vluchtelingen in Jordanië, Libanon, de
Golf… en niet te vergeten de Palestijnen in Israël. 

Oslo heeft die
democratische structuur opgedoekt en vervangen door de Palestijnse Autoriteit,
die – en dit was een voorwaarde die Israël oplegde – enkel nog de Palestijnen
op de bezette Jordaanoever en in Gaza mocht vertegenwoordigen. Of beter, die er
een erg beperkt zelfbestuur mocht over uitoefenen. 

Dat kwam neer
op het zichzelf bewaken onder Israëlische bezetting terwijl Israël zelf
ongehinderd kon verder koloniseren. Hun ‘president’ Mahmoed Abbas kreeg zelfs ‘veiligheidstroepen’,
opgeleid, gecontroleerd en gefinancierd door de VS. Deze troepen werkten samen
met het Israëlische leger en de Israëlische geheime dienst Shin Beth. 

Dat ontlokte
de Palestijnse academicus en voormalig lid van het Israëlisch Parlement, Azmi
Bishara, de volgende uitspraak: “Vroeger zouden we dat collaborateurs hebben genoemd, nu
moeten wij ze onze vertegenwoordigers noemen”. Die Palestijnse Autoriteit (PA) werd
voor haar voortbestaan compleet financieel afhankelijk gemaakt van de VS en van
de EU. 

Israël onttrok
zich ondertussen volledig aan zijn verplichtingen als bezettingsmacht (volgens
internationaal recht en de Conventies van Genève) om de  infrastructuur van de bezette gebieden
te onderhouden: wegen, scholen, ziekenhuizen etc… Die factuur betaalde en
betaalt niet de bezetter, maar de EU. 

Op de
Westelijke Jordaanoever ontvangt een op vier Palestijnen zijn wedde van deze
PA. In de stad waar die PA zetelt, Ramallah, is een grote economische luchtbel
ontstaan met een middenklasse die een derde intifadah niet direct ziet zitten. Teveel
te verliezen. 

Max Blumenthal [1]
beschrijft de toestand daar zo: “De neoliberale donoreconomie fungeert als een
laboratorium, waar geëxperimenteerd wordt met het onderkoelen van het
Palestijns Verzet.” Dat lukt aardig met Abbas & co. De PA is ondertussen
gedegenereerd tot een Arabisch regime als een ander, corrupt, autoritair en
zonder respect voor zijn burgers.

Wie voorlopig
niet wil buigen, of toch niet te diep is Hamas. Daar gaat deze oorlog over.
Bedoeling is niet om Hamas uit te schakelen, maar te verzwakken. De organisatie
heeft al twee maal ingebonden na de vorige Gaza-oorlogen. Nu moet het echt
buigen, maar niet verdwijnen. 

Het spook van
IS (ISIS/ISIL) en andere jihadisten spookt door het hoofd van de Israëlische
bezetter. Neen, als het even kan moet Hamas een ‘islamitische versie’ van
Mahmoed Abbas & co worden en de openluchtgevangenis van Gaza onder controle
houden. Daarvoor zijn alle middelen goed, ook buitenproportionele
terreurbombardementen. Hoe meer buiten proportie en hoe meer doden, des te
sneller zal het doel bereikt worden, redeneert Israël.

Die
verloedering van het officiële ‘verzet’ onder de PA is ook in de diplomatie te
merken. Als je de manier van werken, de inzet en de ideeën van de eerste
Palestijnse ambassadeur in België, Naim Khader (vermoord in Brussel in 1981)
vergelijkt met die van de huidige ambassadeur, Laila Shahid (dochter van een
van de grootste families van Palestijnse notabelen) kan je dezelfde
verloedering vaststellen. 

Mevrouw Shahid
wil zelfs niet meer samenwerken met het Palestina-komitee, en met Palestijnen
die ‘geen eerbied hebben voor hun ambassadeur maar vervelende vragen stellen.’
Ze gaat liever om me “m’as-tu vu-salons” en soft-zionisten als Simone Susskind,
waarvoor ze bij de laatste verkiezingen, tegen alle diplomatieke regels in,
opriep om voor haar te stemmen.

De akkoorden
van Oslo van 1993 hebben er ook binnen de EU voor gezorgd dat de houding steeds
meer in de richting van haast onvoorwaardelijke steun aan Israël evolueert. Het
Palestijns verzet tegen de kolonisatie krijgt geen aandacht meer. 

Op 13 juni
1980 kreeg Israël nog een flinke veeg uit de pan in de Verklaring van Venetië
door het toenmalig Europa met negen lidstaten: ”De Negen wijzen er op  dat Israël aan zijn territoriale
bezetting sedert het conflict van 1967 een einde dient te maken. Zij zijn er
vast van overtuigd dat de Israëlische nederzettingen een ernstige belemmering
vormen voor het bereiken van vrede in het Midden-Oosten. De Negen zijn van
mening dat deze nederzettingen en de verandering van bevolkingssamenstelling in
strijd zijn met het internationale recht.” 

Nu, in 2014
wordt de Israëlische visie principieel goedgekeurd. Of zoals Israel Today het
op 24 juli 2014 formuleerde: “Israël was aangenaam verrast… Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken
prees in zijn verklaring ‘de oproep van de EU tot ontwapening van de
terreurorganisaties in de Gazastrook en de demilitarisering van Gaza. Deze
EU-verklaringen zijn volledig in lijn met de visie die Israël leidt in de
strijd tegen het terrorisme.”

Of Hamas door de knieën zal gaan weten we nog niet. Maar de Palestijnse
bevolking? Niet als je Hanien Zuabi hoort.
Zij is de eerste Palestijnse vrouw die in de het Israëlische parlement Knesset
verkozen werd, voor de Palestijns-nationale Balad-partij:

“Wat wij moeten zien te bewerkstellingen is dat het Israëlisch-Palestijnse
conflict niet langer bezien wordt vanuit de invalshoek van de bezetting van
1967. Impliciet begrijpen alle Palestijnen dat het Israël en de Palestijnen draait
om een conflict met een racistisch koloniaal project, dat op noties van
etnische zuiverheid gestoeld is… We moeten met onze eis tot ‘volwaardig
burgerschap’ in Israël de morele en politieke legitimiteit van het zionistische
project ondermijnen en het tot zijn werkelijke status van een racistische,
koloniale onderneming degraderen.”

Misschien kan men voor betere duiding en begrip van wat nu gebeurt dus toch
nog  beter terugkeren tot 1948,
lang voor Oslo?

Lucas Catherine

[1] Joods-Amerikaans journalist en publicist, o.a. in The Huffington Post.