Op de openingsavond van de Gentse Feesten werd op het Trefpuntpodium hulde gebracht aan progressief boegbeeld Frans Wuytack.
Frans Wuytack kreeg de jaarlijkse Prijs Walter De Buck uit handen van ere-gouverneur Herman Balthasar en Mia De Buck. De prijs brengt hulde aan een levenslang engagement. In 2009 kreeg Wuytack reeds die andere Gentse progressieve hulde, de Prijs Jaap Kruithof. Frans Wuytack is inderdaad uit hetzelfde hout gesneden als Jaap Kruithof en Walter De Buck, maar dan op een heel eigen manier.
Frans Wuytack, geboren in 1934, groeide op in Sint-Niklaas en ging op zijn veertiende aan de slag op de Boelwerf. Hij gaat naar het seminarie en wordt priester. Al snel voelt hij zich aangetrokken tot de bevrijdingstheologie. In 1966 trekt hij naar Venezuela om daar als priester consequent aan de kant van de gewone mensen te staan. Dit wordt hem niet in dank afgenomen door het establishment en hij wordt ‘uit het priesterambt ontheven’. De militaire dictatuur zet hem in 1970 het land uit en hij keert naar België terug.
Het leven van Frans Wuytack leest als avonturenroman en een verfilming zou een spannender film opleveren dan de meeste trijf die uit Hollywood tot bij ons drijft. Hij gaat aan de slag in de Haven van Antwerpen, waar hij, bijna onvermijdelijk, optreed als arbeidersleider. In 1973 keert hij naar Venezuela terug, om zich aan te sluiten bij de guerrilla. Hij wordt door de dictatuur gevangen genomen en het land wederom uitgezet. Het volgende jaar zit hij reeds in Spanje waar hij munitie en materieel smokkelt naar het verzet tegen de fascistische dictatuur van Franco.
Ook als kunstenaar ontplooit hij zich, hij schrijft en beeldhouwt. En in 1979 trouwt hij en hij krijgt vier kinderen.
Hij blijft actief in de ‘goede zaak’ en speelt een prominente rol binnen de vredesbeweging. In 1990 trekt hij naar Irak, bedreigd door een internationale coalitie, waar hij zich in Bagdad opstelt als ‘levend schild’. In 1993 doet hij hetzelfde in door oorlog verscheurde Bosnië.
In 2000 keert hij andermaal terug naar Venezuela, deze keer wordt hij ontvangen als held. Ook in eigen land blijft Frans niet aan de kant staan. Regelmatig duikt hij op aan stakingspiketten, steeds aan de juiste kant.
De Prijs Walter De Buck voor Frans Wuytack kan niet terechter zijn: een levenslang diepgaand en niet vrijblijvend engagement, progressief, mét kunst in woord en beeld.
