Op een artikel van Rony Van Gastel na was er geen spoor van Mckinseygate, Rothschildgate of Alstomgate op VRTNWS. De manier waarop de democratie bij momenten buitenspel wordt gezet in Frankrijk verdient naar mijn bescheiden mening eveneens meer aandacht. 

Het zou me dus sterk verwonderen dat de gemiddelde Vlaming goed op de hoogte is van wat er momenteel aan de hand is bij onze zuiderburen. Na een turbulent presidentschap en een doorgedreven liberalisering tracht Emmanuel Macron te allen prijze zijn verblijf in het Elysée te verlengen. Helaas vertaalt die gedrevenheid zich bij momenten in een oneerlijke strijd.

Overmediatisering Macron

Laten we eerst beginnen met de rol van de Franse media onder de loep te nemen. Het is een publiek geheim dat president Macron goed bevriend is met Franse oligarchen en mediamagnaten zoals Patrick Drahi, Xavier Niel en Bernard Arnault, die hem te vaak gunstig gezind zijn in de pers. In 2017 droeg de overmediatisering van Macron bij aan zijn verkiezingsoverwinning. Zo wordt bijvoorbeeld BFMtv gezien als een verlengstuk van Macrons propagandamachine. 
De manier hoe bijvoorbeeld de gilets jaunes er werden afgeschilderd kreeg bij momenten een ‘’Pravda-staartje”. Alles wat de regering beweerde werd als waarheid beschouwd totdat burgers beelden konden voorleggen die het tegendeel bewezen. Dat een uitgebreide berichtgeving over de Algerijnse financiering van Macrons campagne in 2017 van een alternatieve media komt 
(off investigations), toont aan hoe de journalistiek het in Frankrijk bij momenten laat afweten.

Andermaal wordt er tijdens de Franse presidentsverkiezingen een onderscheid gemaakt tussen de zogenaamde ‘’grote’’ en  ‘’kleine’’ kandidaten, wat een puur mediatiek gegeven is. Grondwettelijk moeten de kandidaten 500 handtekeningen verzamelen van Franse burgemeesters om deel te mogen nemen aan de presidentsverkiezingen. Dit systeem wordt ook wel ‘’le système de parrainage’’ genoemd . Dat de ‘’grote’’ kandidaten door die indeling meer publieke aandacht krijgen en dus bijgevolg meer kans op stemmen is een understatement. Tot overmaat van ramp werden op 14 maart de vier ‘’kleine’’ kandidaten (Nicolas Dupont Aignan, Nathalie Arthaud, Philippe Poutou en Jean Lassalle) niet uitgenodigd op de TF1 uitzending ‘’La France face à la guerre’’, waarin de presidentskandidaten hun programma presenteerden. Een toonbeeld van een voorbeeldige democratie is het helaas alvast niet. 

Zo te zien is er pas vanaf 28 maart sprake van ‘’égalité’’ in de media. Dat houdt namelijk in dat alle kandidaten evenveel tijd in de media moeten krijgen. Aangezien de vermelde uitzending op TF1 eerder plaatsvond, is er eerder sprake van ‘’équité’’. Die zogenaamde rechtvaardigheid wordt namelijk verkregen met de positie van de kandidaten in de peilingen.

Peilingen

Zoals je zou vermoeden, valt er ook wat te vertellen over de peilingen. Op basis van bepaalde schattingen worden kandidaten in de onderzoekslijsten opgenomen. Dat er van beide Frexitkandidaten François Asselineau en Florian Phillippot geen sprake was in die lijsten is andermaal een democratische wanprestatie. Waanzinnig is evenwel dat de verantwoordelijken voor de peilingen op de hoogte zijn van dit probleem. Zo stelt Frédéric Micheau, directeur van het peilingbureau Opinionway tijdens een interview met de éminence grise van de Franse journalistiek André Bercoff op Sud Radio dat ‘’de kandidaten niet worden opgenomen in de lijsten van zodra men ervan uitgaat dat ze waarschijnlijk niet aan de 500 handtekeningen zullen geraken. Dat kan inderdaad een barrière vormen en dus politieke gevolgen hebben.’’ Ook toen er kandidaten waren die minder handtekeningen hadden dan beide Frexitaanhangers zoals Christiane Taubira, werden die evenwel in de lijsten opgenomen…
 Dit verschijnsel is helaas ook koren op de molen van complotisten die erin geloven dat er sprake is van een Franse ‘deep state’ die er alles aan wil doen om de Frexit van het publieke debat te bannen… Dat het vertrouwen in de politiek tijdens deze verkiezingen een boost zal krijgen lijkt helaas vrij onwaarschijnlijk.

De macht van de media en de peilingen valt dus absoluut niet te onderschatten.

Schandalen

Waarom moest tijdens de Franse presidentsverkiezingen van 2017 de sterke kandidaat van Les Républicains François Fillon het ontgelden toen het ‘’Penelopegate’’ door het satiristische weekblad Le Canard Enchainé aan het licht kwam? Zo hielp hij familieleden, waaronder zijn echtgenote Penelope, aan lucratieve fictieve jobs bij de Franse staat. Dat uitgerekend Le Canard Enchainé er niet in slaagt om Emmanuel Macrons schandalen grondig onder de loep te nemen zorgt voor enige verontwaardiging.

De schandalen van de regering Macron zijn een cocktail van nepotisme, corruptie, belangenconflicten, leugens en zelfs landverraad. Een president die winstgevende en strategische troeven aan buitenlandse mogendheden verkoopt, een minister van binnenlandse zaken die beschuldigd wordt van verkrachting (met een officieel onderzoek aan de gang), een minister van justitie die benoemingen van rechters en magistraten arbitrair tegenhoudt, een minister van onderwijs die zijn onkunde tracht te verschuilen door de Russen de schuld te geven enzovoort.

Wat over de zaken McKinsey en Rothschild? Verschillende consultancybureaus, waaronder McKinsey en BCG, werden in de arm genomen om bepaalde strategische beslissingen te nemen. Zo bepaalde McKinsey het (chaotische) COVID-beleid en werd het eveneens betrokken in verschillende (neoliberale) hervormingen. Niet alleen blijken de resultaten enorm tegen te vallen. Het feit dat er tijdens een parlementair onderzoek werd gelogen zal de spreekwoordelijke brand niet blussen… 
Zo beweerde Karim Tadjeddine, een van de hoofdverantwoordelijken van McKinsey France, in het parlement dat het bedrijf onderworpen is aan de Franse wetgeving en dus zijn belastingen in Frankrijk betaalt. Het blijkt echter dat McKinsey sinds jaren geen enkele euro aan de Franse staat heeft uitgekeerd. Het feit dat Karim Tadjeddine een goede vriend is van Macron doet eveneens wat vermoeden…

Ook de bekendmaking van Macrons vermogen deed (andermaal) de wenkbrauwen fronsen. Zo meldde hij voor deze verkiezingen dat hij ‘’slechts’’ over een vermogen beschikt van 500.000 euro. Gezien zijn verleden bij Rothschild en de riante verloning na de miljardendeal Pfizer-Nestlé, waar Macron een groot aandeel in had, lijkt dit bedrag niet te stroken met de realiteit. Wat er met die miljoenen euro’s is gebeurd blijft nog steeds een raadsel ondanks Macrons verklaringen. Een bekende methode om belastingen te ontduiken is nu eenmaal door een onderwaardering van activa. Al sinds 2017, na de val van François Fillon, gaven verschillende advocaten en fiscale experts aan dat de vermogensverklaring van Macron twijfel oproept. Ondanks de oproep om de fiscale situatie van Macron onder de loep te nemen, gaf de toenmalige procureur van de republiek, François Molins er geen gevolg aan.

Hoe verwacht men dan dat burgers vertrouwen zouden hebben in een systeem waar connecties en macht het voor het zeggen hebben? Komende van een president die vlak na zijn verkiezingsoverwinning beweerde dat hij het systeem goed ging hervormen teneinde de Franse burgers beter te dienen, maakt het alleen pijnlijker. Rijken bedienen door belastingen te schrappen, consultancybureaus rijkelijk vergoeden zonder veel resultaat, duizenden ziekenhuisbedden schrappen in volle pandemie en vervolgens minachtend zeggen dat er geen ‘’argent magique’’ is, zal het vertrouwen in dit zogenaamde democratische systeem niet herstellen. Alvorens andere landen de les te spellen zouden ze in Frankrijk beter in eigen boezem kijken.

Image by Grégory ROOSE from Pixabay