Ford Genk sluit en meer dan 10.000 werknemers van zowel het moederbedrijf als verschillende toeleveranciers en omkaderende bedrijven en handelszaken staan binnenkort in de kou. Duizenden gezinnen die in hemeltergende onzekerheid belanden door één pennentrek in Detroit. Duizenden kleine en grote drama’s. Een provincie in diepe rouw. Nog maar eens… En daarbovenop nog heel wat kleine en minder kleine ontslaggolven in het hele land. Dat zijn de keiharde feiten. Al de rest is bijzaak. Voer voor duidingsmagazines, krantenbijlages en politieke debatten. Diepe verontwaardiging en medeleven zouden de eerste gevoelens moeten zijn bij het aanhoren van zulke grove feiten. Maar opnieuw wordt er eerst en vooral gezocht naar zondebokken, tweedracht gezaaid, gerecupereerd dat het een lieve lust is. Eens te meer halen zelfzucht, hebzucht en schouderophalend gezucht de bovenhand.
Jammer genoeg worden bijzaken maar al te vaak hoofdzaken. Niet de diepmenselijke drama’s door de vele ontslagen zijn in de eerste plaats belangrijk voor vele mensen en media, maar bijvoorbeeld de te hoge loonkosten in België. Of de zogezegd hoge ontslagpremies bij grote sluitingen en herstructureringen, terwijl de kleintjes niets krijgen. Of de ongenuanceerd lage brugpensioenleeftijden in België. Of de gebrekkige werking van onze verschillende bestuurlijke niveaus. Of onze sociale zekerheid die veel te duur zou zijn. Of de vele profiteurs van die sociale zekerheid. Of de ondernemers die maar niet mogen ondernemen. Of zogenaamde ‘voorbeeldlanden’ als Duitsland, Nederland en de Scandinavische landen waar wij ons beter aan zouden spiegelen. Of de verouderde economische en industriële visies die nog altijd bon ton zijn in België. Of…
De hele discussie wordt ook verengd tot ons al zo kleine Belgenlandje. Het is de schuld van onze kortzichtige politici die de ondernemers aan banden leggen, niet leren uit het verleden en niet op lange termijn denken. En de vakbonden die te veel op hun strepen staan. En de Walen die ons te veel kosten. En de Ford werknemers zelf die het al lang hadden moeten zien aankomen. En de Belgen zelf die te weinig auto’s kopen. En…
Waarom grijpen we dit drama niet met zijn allen aan om eindelijk eens een vuist te maken naar de ongereguleerde globalisering die dit soort grootschalige drama’s mogelijk maakt? Naar een verenigd Europa dat lang niet zo verenigd blijkt in tijden van crisis? Naar de uitwassen van een kapitalistisch systeem die de honger naar geld en macht vergroten en principes als solidariteit, respect en mensenrechten compleet ondergraven?
Ik ga alvast op zoek naar sprankeltjes hoop en menselijkheid in deze onmenselijke tijden. Ik ga alvast een vuist maken. En tegelijkertijd mee mijn schouders blijven zetten onder een toekomstproject voor de vele, vele mensen die getroffen zijn en nog zullen worden door deze crisis en de gevolgen ervan. Omdat ik hoop dat anderen dat ook voor mij zouden doen in een vergelijkbare situatie. Een situatie waarin we sneller kunnen belanden dan we zelf beseffen. Laat dat misschien de eerste les zijn die we met zijn allen moeten trekken uit dit onheil: dat niemand veilig achterover kan leunen in zijn comfortabele job-gezin-gezondheid zetel, dat het voor iedereen verdomd snel bergaf kan gaan en dat we maar beter beginnen voorkomen dan genezen. Voorkomen door onze verontwaardiging te uiten voor wie het horen wil, de oorzaken zowel op Belgische als ruimere schaal aan te pakken, ons sociaal vangnet te versterken, mekaar (rijk, arm, jong, oud, werkend, werkzoekend, werknemer, ondernemer, …) te ondersteunen en te beseffen dat we mét elkaar zoveel meer kunnen bereiken dan tégen elkaar. Niet in Utopia maar in het hier en nu.
