Who killed Goldstein?

Als er bij mij al
sprake was van vertrouwen in de eerste ‘zwarte’ Amerikaanse president
en zijn boodschap van ‘Change you can believe in’, kreeg die z’n
laatste knauw op 2 mei 2011, de dag dat Barack Obama de wereld
probeerde wijs te maken dat zijn NAVY SEAL Team 6 Osama Bin Laden had
vermoord. Hoewel
Osama Bin Laden nooit officieel was beschuldigd van de
septemberaanslagen in 2001 (9/11), wegens gebrek aan bewijs, werd hij
de posterboy van de ‘War On Terror’, de Goldstein uit 1984 (of Big
Brother zelf, afhankelijk van het gezichtspunt natuurlijk).

PNAC

In het laatste
decennium van de vorige eeuw werd de beruchte denktank ‘The Project
for the New American Century’ opgericht, met als bekendste leden
Donald Rumsfeld, Dick Cheney, Paul Wolfowitz, Richard Perle en Lewis
Libby. De twintigste eeuw werd al overheerst door de VS, en PNAC
wilde ervoor zorgen dat dat ook in de 21ste eeuw zou blijven. Hoe?
Wel, daar deden deze cowboys niet flauw over. Het zou vooral om
militair spierballengerol draaien. Gefrustreerd door de vorige
golfoorlog (1991) waren de doelwitten ook duidelijk: op de eerste
plaats dus Irak, gevolgd door Syrië en Iran. Dat was de natte droom.
PNAC besefte natuurlijk dat er voor een oorlog ook een aanleiding
moest zijn, en verwoordde dan ook letterlijk dat ze een nieuwe ‘Pearl
Harbor’ nodig zouden hebben om het volk mee te krijgen (in het PNAC
rapport uit 2000 Rebuilding America’s Defences: strategy, forces
and resources for a new century).

A New Pearl Harbor

Die nieuwe Pearl
Harbor liet niet lang op zich wachten. 11 september 2001, nog geen
jaar na de verkiezing(sfraude) van George W Bush, werd de wereld
opgeschrikt door gekaapte vliegtuigen en instortende wolkenkrabbers.
Op wiens conto deze aanslagen moeten geschreven worden zal wellicht de immer onbeantwoorde vraag blijven, maar feit is dat ze door geen enkele
terroristische groepering werden opgeëist. Meer nog, Osama Bin Laden
ontkende dat hij of zijn mensen er ook maar iets mee te maken hadden.
Wanneer de Amerikanen aan de Afghaanse Talibanleiders om Osama’s
uitlevering vroegen, zeiden ze niet botweg ‘neen’, maar vroegen om
bewijsmateriaal. Dat was er niet, en zou er nooit komen.

De dag voor de
aanslagen, op 10 september dus, houdt Rumsfeld nog een persmededeling
waarin hij verklaart dat 2point3 trillion ofte 2300 miljard dollar
spoorloos is in de boekhouding van het Pentagon. 230000000000 dollar
foetsie. ‘Gelukkig’ zou bij de aanslag op het Pentagon de dag erop
precies dat deel van het gebouw worden geraakt waar de boekhouding
zit. Zeer merkwaardig, rekening houdend met de onmogelijke manoeuvres
die de (kaper van de) Boeing daarvoor zou hebben moeten ondernomen.
Gelukkig is er nog een back-up van die gegevens… of neen, toch
niet, want WTC 7, waar de back-up gegevens waren, werd enkele uren
later ook verwoest. Hoe? Geen idee. Er is geen officiële uitleg voor
het instorten van deze wolkenkrabber in de namiddag van 11 september.
Het zou de eerste keer zijn (en blijven) dat een staal-en-betonnen
gebouw instort ten gevolge van brand. In vrije val dan nog (zo’n 7
seconden).

Enfin, zoek het maar eens op.

Bomb
The Bastards

‘Revenge
is a dish best served cold’ is geen militaire basishouding en voor je
Blackwater
kon zeggen vielen de eerste Afghaanse slachtoffers. Onder valse
voorwendselen werden honderdduizenden in oa
Afghanistan en Irak afgeslacht mét gebruik van verarmd uranium,
radioactief en
kankerverwekkend
atoomrestafval
dat
wordt verwerkt in kogels om ze harder te maken.
Mooie beschaving
hebben
wij.
Al
een eeuw nu trachten we onze ‘vijanden’, onze medemensen uit te
roeien met gif en andere grootschalige sinistere
verdelgingstechnieken, alsof de nobele onbekende naast de deur of in
een ver land van het ene op het andere moment niet meer waard is dan
een wesp in een nest op de zolder. De idiotie die een mens in zijn
geest moet dulden om vijanden te kweken zó groot dat ze moeten
verpletterd worden… De
simpelheid die wordt aanbeden van wij tegen zij; het zinloze dat een
structuur krijgt, een doel, een vlag, een eigen taal en geld. Heel
veel geld, heel veel onderaannemingen en een hoopje draaideur-ceo’s.

Et le voilà

En dan was hij daar
plots, de vergeten Goldstein, Osama Bin Laden. Een decennium
onvindbaar, en vooral, muisstil. Na maandenlange voorbereidingen
strijkt Team 6 van de US Navy SEALs tijdens de nacht van 1 op 2 mei
2011 per helicopter neer vlak naast de gebouwen waar Bin Laden zijn
Al-Qaedabollenwinkel openhield. Niet eens een klein beetje subtiel.
Eén van de helicopters crasht door te dicht bij de gebouwen te
willen hangen en het oorspronkelijke plan om Robert ‘I shot Osama 3
times in the Head’ O’Neill en zijn kameraden langs koorden aan de
kolibrerende helicopter op het dak te laten zakken en zo het gebouw
in te dringen werd overboord gegooid. In plaats daarvan landden ze
gewoon naast het gebouw. En wanneer hij een voet op de Pakistaanse
grond zette, uitte Robert – zoals het Amerikanen op historische
momenten betaamt – heroïsche woorden: “Freedom will be
defended!” riep hij luid naar eigen zeggen.

Call of Duty

Het zal een kwartier
duren voor ze Osama vinden. Kamer per kamer wordt het gebouw
doorzocht dat volgens Amerikaanse intelligentiebronnen het
hoofdkwartier is van Al-Qaeda. Ze komen alleen vrouwen en kinderen
tegen. Geen lijfwachten, geen wapens, geen handgranaten, zelfs geen
zelfmoordterrorist. Dat is wel even anders in Call of Duty. 15
minuten lang vrouwen en kinderen. Duidelijk een bolwerk van
terroristen. ‘Khalid’-roepend door de gangen hadden ze dan eindelijk
een slimmerik gevonden die op de naam reageerde en zijn kop om de
hoek stak, om die stante pede te laten doorzeven. Zo wisten de
uitgekookte SEALs dat ze hun doel naderden, want Khalid is de naam
van één van Bin Ladens 468 zonen, en de dooie stumper reageerde op
de naam. Papa zal in de buurt zijn… Dumbass!

The Ace of Spades

Eindelijk op de
derde verdieping gekomen (dat ze dus in principe ineens wilden
binnendringen via het dak tot bleek dat ze minder goeie
helicopterpiloten waren dan ze dachten), worden ze geconfronteerd met
een vrouw, die snel overmeesterd werd door Roberts collega, zodat
Robert zich kon toeleggen op de figuur die hij in zijn night goggles
meteen herkende: The Ace Of Spades, Osama Bin laden, vlakbij hem nu,
rechtopstaand en met zijn handen op de schouders van een andere vrouw.
Geen twijfel mogelijk, dacht Robert, dit is ‘m, en hij pompte drie
kogels in het hoofd van de ongewapende man.

Pas in het Afghaanse
basiskamp kan Robert zich ontspannen, zo vertelt hij aan Fox, CBS, en
eender wie er genoeg voor betaalt (Robert is niet langer bij het
Amerikaanse leger en verdient nu de kost als publieke spreker…). In
de Washington Post worden we op een mooi staaltje grafische coolness
van de moderne GI Joe getrakteerd: met het rigormortiserende lijf van
Osama Bin Laden naast hem en Obama op tv voor hem zit Robert O’Neill
enkele uren na de moord een boterhammeke te eten. Zo sluit de
Post het artikel af: “O’Neill said he glanced up at the screen and then at
bin Laden’s body bag. And then finished his sandwich.” Da’s echt
wel kei cool.

Fish Food

Dat Robert O’Neill
de moord op Osama Bin Laden opeist is opmerkelijk. Ten eerste is er
de volledige zwijgplicht die Navy Seals (en zeker Team 6) vroeger
heel serieus namen, maar vandaag in sommige situaties blijkbaar niks waard is.
Iets waar vooral ex-navy seals zich erg druk in maken. Maar ook
gewone mensen, zoals ik. Het is verdacht dat deze missie, met als codenaam Geronimo (een naamkeuze waarover comedian Rich Hall u desgewenst zijn ongezouten mening geeft in het begin van de documentaire ‘Inventing the Indian’), wordt naverteld in boeken en interviews. Robert O’Neill en Fox News kondigden weken op voorhand aan dat er een ‘exclusief’ interview ging komen met ‘de man die Osama (Usama) Bin Laden doodde’. Uit het interview blijkt vooral hoe opgepompt ze waren op voorhand, en hoe weinig weerstand (geen) ze ondervonden. Maar het was een geheime missie. En als Seal zwijg je. Zeker als lid van Team 6.  In een wereld (USA) waar Chelsea (Bradley) Manning ons heeft laten zien dat oorlog – macht – pervers maakt en jong-volwassenen, kinderen nog, shoot-‘m-up-gewijs met de barrière van een beeldscherm tijdelijk hun menselijkheid verliezen en zij (hij) daarvoor 35 jaar in ‘t cachot vliegt, in een wereld (USA) waar Snowden een spion is die asiel moet zoeken in Rusland en tieners als Justin Carter in de gevangenis belanden voor satirische, hyperbolische after-game-comments, is het eigenaardig dat Robert O’Neill boekjes mag opendoen over geheime missies. Er zijn
meer dan genoeg precederende mondje-dicht-‘super-injunctions‘ of gag(ging) orders. Ten tweede
is Robert al de tweede Team 6er die de moord opeist. Eerst was er
namelijk Matt Bissonnette die in 2012 onder het
pseudoniem Mark Owen een boek schreef en daarin claimde dat híj het was die Osama die nacht de
fatale kogel door de hersens joeg. Ten derde is het verhaal
allesbehalve heroïsch; zwaarbewapende SuperAmerikanen dringen gebouw
binnen op vreemd maar soeverein grondgebied, verprutsen schromelijk de blijde intrede door ze aan te kondigen middels een helicoptercrash. Onderweg naar de derde verdieping komen ze ettelijke kinderen en vrouwen tegen en 1 ongewapende jongeman die ze in de val lokken en doodschieten. Dat mag een kwartier duren, in real time. Cinematisch hooguit 1 minuut, inclusief helicoptercrash. In het hol van de leeuw aangekomen, wordt 1 vrouw door een SEAL tegen de grond gewerkt terwijl ‘the target’, een oudere man die ook zichtbaar ongewapend is en wiens handen op de schouders van zijn vrouw rusten, met drie kogels ‘at point blank’ wordt geëxecuteerd in het donker. The Ace noch the Queen of Spades hebben night goggles aan. Ze hadden dan ook geen tijd gekregen om ze te zoeken tussen alle andere hoogtechnologische snufjes die over het hele terroristenhoofdkwartier verspreid lagen.  De 15 à 20 minuten die de terroristen gegund waren bleken uiteindelijk te kort om eender welke bedreiging te vormen of zelfs maar een wapen te trekken, maar net lang genoeg voor ‘Osama’ om zijn handen op de schouder van één van zijn vrouwen te leggen, op zodanige wijze dat de held niet anders kon dan besluiten dat de vrouw geen mens was maar waarschijnlijk een levensgrote opblaaspop, maar dan echt, en dat risico kon niet genomen worden, trouwens hij had hem al lang herkend, de Ace Of Spades, vol TNT-staven onder zijn jurk en de hare, de roadrunner is er niks tegen en paf paf, en nog eens paf, als hij al onderweg naar de grond is. Want een Seal moet je niet leren mikken, op een meter van zijn target, met z’n night vision goggles aan. Toch niet echt materiaal voor Rambo 8.1 als je het mij
vraagt.

En onderweg naar
huis, naar de mighty united states of A, terwijl Matt in zijn hoofd
al zijn bestseller aan ‘t schrijven is en Robert motivatiespeeches voor (sommige) familieleden van de slachtoffers van 9/11
repeteert, wordt het lichaam van Osama Bin Laden uit het laadruim en
in de zee gekieperd. Geen foto zal het publiek zien, behalve dan die
bekende (hierboven) van Hilary, Barack en de rest, rond de tafel: een prachtig
stilleven waarin elke acteur een gradatie van de emotie
diende uit te beelden die menselijkerwijs te verwachten viel bij zo’n
gebeurtenis. Maar geen foto’s of filmpjes van Osama, zoals we die wel kregen bij de
moorden op bijvoorbeeld Khadafi en Saddam Hoessein.

Whodunnit

De vragen die we
geacht worden te stellen zijn NIET

• Wie is
  verantwoordelijk voor 9/11?
• Leefde Osama Bin
  Laden eigenlijk nog op 1 mei 2011?
• Was het gebouw
  dat de Seals die nacht bestormden het/een bolwerk van Al-Qaeda?
• Waarom mogen Amerikanen zonder proces ongewapende mensen standrechtelijk
  executeren en in zee dumpen?
• Wat met ‘basic’ burger-
  en mensenrechten; Patriot Act, Guantanamo, Abu Ghraib, Drone kills,
  etcetera, enzovoort and so on?
• Hoe zat het ook alweer in 1973, die eerste 9/11, met Salvador Allende die het Amerikaanse lood moest slikken uit de loop van generaal Pinochet? En de talloze slachtoffers voor en na hem, bekend en onbekend, de miljoenen slachtoffers die de VS al honderden jaren maakt, en blijft maken? Terwijl de echte Amerikanen, de overgebleven Native Americans, verkommeren in de gesubsideerde open gevangenissen die in de VS reservaten heten en nog dagelijks getuige zijn van de wreedheden die de mens, de blanke man in dit geval, desnoods eeuwenlang een ander aandoet. Eender wie, zo lijkt het. Iedere andere als het moet. You’re either with us, or against us. 
• Nog veel andere pertinente vragen…

Neen, de vraag is nu
rode-haring-gewijs verworden tot een simpele whodunnit… Who killed
Osama: Matt or Robert? Convenient.