Fernand Van Damme kaart in De Morgen
aan dat zijn generatie almaar meer wilt. “Een aanklacht zonder
oplossingen voor een zelfopgelegde dwang tot slagen. Arme generatie Y.
Arme ik, dus ook”, reageert Izabelle (26) in een opiniestuk aan onze
redactie.
Generatie Y. Mijn god, wat haat ik de term. Ik wil mezelf niet
versimpelen tot een concept dat overbodig geworden sociologen met een
midlifecrisis in kraaknette, te fel verlichte kantoren hebben bedacht in
een wanhoopspoging om voor de laatste keer in hun gefaalde leven iets
hip te introduceren. “Na generatie X, komt generatie Y”, hoe clever. Wat
gaan ze verzinnen binnen 2 generaties?
De term presenteert misschien mooi in een PowerPoint, of in de titel van een zoveelste trending
artikel dat gelezen wordt op alomtegenwoordige Applecomputers door
mensen die strikjes weer hip vinden (sorry Fernand), maar ik word er
ziek van. Veralgemeningen en de neurotische drang om alles wat ademt in
hokjes te steken. Nu iedereen al ADHD heeft en autistisch is, moeten we
vooral ook conformeren naar het beeld van “onze” generatie.
Individualiteit wordt overschat. Of wacht, nee, ik hoor mijn eigen
persoonlijkheid net te willen benadrukken. Dat past bij generatie Y. Dat
heeft niks te maken met mijn karakter. Heb ik nog wel een karakter? Kan
iemand me het nummer van die sociologen eens geven, zodat ik het hen
kan vragen?
Schuld
Gelukkig kunnen we onze ouders altijd de schuld geven, zoals Fernand
zegt. Onze ouders, die zeiden: “De wereld ligt aan jullie voeten,
kinderen, ga er verdorie voor! Alles kan!” Wat een smeerlappen, ons alle
kansen geven. Maar er is iets van aan. De druk om te slagen is immens
als je geen enkel excuus meer hebt om te falen. De maatschappij maakt
alles mogelijk, onze ouders hebben ons gesteund en gestimuleerd, zelfs
minderheden stoten niet meer op muren,… Wel, dat is de theorie toch.
Ik ga mee in je redenering en verhoog de inzet nog wat: probeer eens
een wonderkind te zijn van generatie Y. Opgroeien met een potentieel
waar de mensen die je aan 101 intelligentietests onderwerpen maar van
kunnen dromen. Geweldig he? Tot je beseft dat een I.Q. van meer dan 140
betekent dat je het ontstaan van het universum moet kunnen verklaren, of
de eerste cyborg moet maken, of moet ontdekken hoe we kernafval kunnen
omzetten in iets veilig, proper en ecologisch, wat liefst ook nog
zuurstof produceert, als het even kan. Want anders verspil je je
potentieel toch? De laatste zonde van onze vrijgevochten, ontzuilde
maatschappij.
Leve ik
Ik verspil mijn leven dus. En ik doe dat goed. Ik ben 26 en ik heb de
halve wereld al gezien. Ik heb in Australië en in Londen gewoond en
volgend jaar verhuis ik naar New York. Ik heb een eigen huis met tuin.
Ik ben op mijn 25ste redactieleider geworden en ben alweer bezig met een
volgende uitdaging. Ik heb voor de Europese Unie gewerkt. Ik heb
mensenlevens helpen redden. Ik heb een tijdschrift uitgegeven. Ik heb
een tentoonstelling en een award gehad. Tussendoor heb ik mezelf nog
eens ontplooid en geweldige vrienden voor het leven gemaakt.
Ok, ik ben nog alleenstaand, maar dat is een keuze en er staan genoeg
mannen klaar om een ring rond mijn vinger te schuiven en me vol te
steken, moest dat op een dag mijn ideaal worden. Gelukkig ben ik ook nog
eens niet lelijk. Zei ik al dat ik betaald modellenwerk doe? Ik kan
niet meer op beide handen tellen hoeveel mensen mijn leven zouden
willen, al weten ze waarschijnlijk niet dat ik op mijn 18de
het huis uit ben gegaan met lelijke littekens en geen nagel om mijn
spreekwoordelijke achterste te krabben. Of is dat net een reden om extra
trots te zijn?
Schuldgevoel aangepraat
Toch voel ik mezelf tekort schieten als iemand een goed boek gelezen
heeft waar ik zelfs nog nooit van gehoord heb. Ik weet dat niemand alles
kan kennen en kunnen en ben blij met mezelf, maar ik krijg dagelijks
het gevoel dat ik me zou moeten schamen voor mijn gebreken. Volgens
Fernand is het de schuld van onze ouders, maar generatie Y lijkt vooral
zichzelf de schuld te geven voor denkbeeldige tekortkomingen. Dat krijg
je met die neurotische autisten.
Dus zak ook ik door de grond als ik praat met een vriend die
doctoreert in nanotechnologie en ik soms uitleg moet vragen. Als ik niet
zelf mijn elektriciteit kan fiksen. Als ik me niet meteen kan
herinneren wat de geboortenaam van Dzjengis Khan is. Als ik bedenk dat
ik dat ene boek nog altijd niet geschreven heb. En voel ik me schuldig
over die promotie die ik twee weken geleden geweigerd heb, zodat ik meer
tijd zou hebben voor mijn persoonlijke projecten. Ook iets typisch voor
die verdomde generatie Y. Zou ik nog een transfer kunnen aanvragen om
babyboomer te worden?
© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia –Izabelle Devulder
