janwillems

Financiële politiestaat? Belastingparadijs

maandag 3 september 2012 11:06

Spread the love

“De beroering rond het dossier van de belastingontduiking in de diamantsector biedt de gelegenheid om daar orde op zaken te stellen. Er zijn zaakjes die niet door de beugel kunnen. In bepaalde Antwerpse straten, maar daar niet alleen, woekert een zwart circuit dat de wet tart. Die toestand dulden en zelfs beschermen door het gerecht te verplichten de ogen te sluiten, is niet verenigbaar met de moraal waarop onze rechtsstaat gebouwd is. De gewone man jaar na jaar dwingen tot inleveringen, hem het fiscaal mes op de keel zetten, vitten op bescheiden inkomens en de kleine bijverdiensten, en anderzijds ‘soepel’ zijn voor personen die in het zwart grof geld verdienen, zou diep onzedelijk en walgelijk zijn.” Aldus een commentaarstukje in De Standaard van 29 januari 1986.

Aanleiding was de zaak-Kirschen, waarvan de gevolgen voor de fraudebestrijding tot op de dag van vandaag voelbaar zijn. Brusselse fraudejagers hadden in Antwerpen een zwart-geldcircuit ontdekt. Daar was men in de Scheldestad hoegenaamd niet gelukkig mee. In het netwerk speelde het onooglijke kantoortje van geldmakelaar Kirschen en Co nabij het Centraal Station een centrale rol. Eén van de vennoten bleek bovendien meer dan goede maatjes te zijn met liberale toppolitici. De zwarte boekhouding van Kirschen werd bewaard in een bureeltje van niemendal in de schaduw van het imposante gebouw van de Nationale Bank, een half uurtje flink stappen vanaf het station. Na ampel speurwerk werd de zaak afgesloten in de rechtszaal.

Onder dwingende impuls van de liberalen kreeg het ‘Charter van de Belastingplichtige’ nadien kracht van wet. Onder het mom van de bescherming van de rechten van de belastingplichtige werd de noodzakelijke samenwerking van fiscale administratie en gerecht bemoeilijkt. Het charter is nog altijd van kracht.

Na de zaak-Kirschen kwam de Antwerpse diamantsector nog meermaals in opspraak. Nu is het weer hommeles. Inzet zijn de zwarte rekeningen van diamantairs bij de Zwitserse afdeling van de Hongkong Shanghai Banking Corporation (HSBC). Dat is één van de grootste ter wereld en heeft in de Verenigde Staten toegegeven geld van een Mexicaans drugskartel te hebben witgewassen. Het Belgische luik gaat om een bedrag van zo’n slordige 700 miljoen euro die de rekeninghouders verborgen hebben gehouden voor de fiscus.

De Antwerpse openbaar aanklager Peter Van Calster die de zaak opstartte, heeft bij het Hof van Cassatie klacht neergelegd tegen procureur-generaal Yves Liégeois. Hij beschuldigt hem van machtsmisbruik. Een hoogst merkwaardige démarche. Van Calster is intussen van het HSBC-onderzoek gezet.

Aan de basis van dit ongeziene conflict ligt een dispuut over het al dan niet schikken van de HSBC-fraudezaak. In plaats van voor de procesrechter te verschijnen, die hen eventueel naar de cel kan verwijzen, kunnen fraudeurs een deal met het gerecht treffen: afkopen van het proces. Liégeois was voor zo’n procedure, Van Calster wilde nog verder zoeken.

Schikken: liever een graai in de zwarte kassa dan in de cel. Ook dat is een manier om de valselijk verworven rijkdom wit te wassen!

Recentelijk is het toepassingsgebied van de schikking uitgebreid. Hierover minister van Justitie Turtelboom, in oktober lijstrekker van de Open VLD in de Scheldestad, in De Tijd (26 mei): “De lijst gaat zeer ver. Maar dat is goed. Ik sta hier echt achter. Bij verkeersinbreuken aanvaarden we minnelijke schikkingen toch ook al langer?”. Zeg nu zelf: dit is appelen met citroenen vergelijken.

De jongste dagen hoor je dat België een fiscale politiestaat zou zijn. Maar in het Franse maandblad Le Monde Diplomatique (juli jl.) toonde een econoom van de Californische Stanford-universiteit cijfergewijs aan dat ons land eigenlijk een belastingparadijs is, althans voor mensen met geld. Het hoger geciteerde artikel uit De Standaard van meer dan een kwarteeuw geleden blijft brandend actueel.