Is het politiek correct om te zeggen dat L’Inconnu du Lac een vreselijk opgeblazen janettenfilm is? Vermoedelijk niet. En toch meen ik het. Ik ben me ervan bewust dat het stoer klinkende “ik ben politiek incorrect” een connotatie met de rechterzijde oproept. Dat impliceert dat het politieke centrum en de linkerzijde wél politiek correct (moeten) zijn en bijgevolg mag iemand die zichzelf een links profiel aanmeet, toch zeker géén politiek incorrecte uitspraken doen. Zoals spreken over een regelrechte janettenfilm bijvoorbeeld. Wel, tough luck.
L’Inconnu du Lac, de nieuwe van Alain Guiraudie, is een film die inhoudelijk even leeg is als de personages die erin vertolkt worden. Die inhoudelijke leegheid kan als de kracht van de film ervaren worden, omdat het de leegheid van het cruising milieu schitterend vertaalt. Alleen zie ik voornamelijk een lege film, want dat cruisen is gewoon een excuus om een zwakke thriller op te baseren. Wanneer je telkens opnieuw dezelfde shots (van de parking, van de oever), dezelfde stereotype dialogen (à la “oh, maar ik kom hier niet veel hoor”) en dezelfde blikken van de acteurs moet ondergaan, werkt het vooral allemaal vreselijk op de zenuwen. Tijdens de voorstelling van deze film liepen er hele bosjes mensen de zaal uit en ik kon ze geen ongelijk geven. Alleen stelde ik me de vraag of dit te maken had met verveling of met het feit dat er nogal wat expliciete homoseksuele pijp-, masturbatie- en neukscènes in beeld gebracht werden (nog los van het gegeven dat er zowat de hele film naakte mannen te zien zijn). Het was vermoedelijk geen toeval dat de meeste mensen wegliepen tijdens net zo’n scènes.
Controversieel is de film dus ongetwijfeld wel. Sommige shots, waaronder een onverhulde cumshot, konden zo uit amateuristische homopornoclips komen. Hoewel ik er allemaal de zin niet van in zie, juich ik dergelijke visuele provocatie erg toe. Dat je als regisseur daardoor veel geïnteresseerde, heteroseksuele mensen (lees: mannen) afstoot, moet je er maar bijnemen. Uiteraard heeft dat ook zijn nadelen. Zo kan je niet verwachten dat er enig verwantschap, laat staan een vorm van inlevingsvermogen, optreedt bij het grootste deel van het publiek. Wanneer een film een zéér homoseksueel onderwerp (cruising) combineert met een al even homoseksuele enscenering, speel je namelijk in op een nichepubliek. De enige reden waarom L’Inconnu du Lac een groter publiek kon bereiken, is dan ook voornamelijk te danken aan de toekenning van de Queer Palm. Terwijl die in de vorige jaren ging naar visueel minder provocatieve films, was de keuze dit jaar zeer gewaagd. De film werd zelfs als een ‘hardcore’ homofilm gelabeld. Zoiets wekt interesse bij het “ruimdenkende” publiek natuurlijk…
Het verhaal vertelt over Franck die zich aangetrokken voelt tot Michel, ook al zag hij hem zijn vorige vriendje (lees: fuckbuddy) verdrinken in het meer. De irrationaliteit die gepaard gaat met Francks lust, zorgt voor een constante erotische spanning tussen de protagonisten. L’Inconnu du Lac is daarnaast een minimalistisch stukje cinema en gebruikt een hypergestileerde cinematografie. Combineer dat met een hoop pornografische beelden en je krijgt zonder enige twijfel een unieke filmervaring. Voor mij schoot die echter in het verkeerde keelgat (ha!). Er zijn bovendien talloze homofilms die veel intelligenter en oprechter zijn (Weekend, Eyes Wide Open, A Single Man, Ciao,…). Sterke “homothrillers” zijn overigens dun gezaaid: vorig jaar speelde zo ook het al even belabberde Notre Paradis.
Het kan misschien te maken hebben met mijn persoonlijke desinteresse in cruising, maar ik zie helemaal niets intelligent aan deze film en herken enkel de zeer oppervlakkige, verschrikkelijk onbevredigende levensstijl. Stof tot nadenken blijft afwezig en het resultaat is niet meer dan een nich(t)e(n)film. Dat hij even de kans kreeg om te choqueren, is dan wel een positieve noot, maar dat deed Interior. Leather Bar veel uitdagender en – naar mijn aanvoelen – beter. L’Inconnu du Lac zal geen lans breken voor (radicale) homocinema en de omarming van de film door menig critici, zal hem evenmin een cultstatus geven. Zoals dat in het cruising milieu gaat: “Next!“
