In afwachting van The Loft moeten de fans van Matthias Schoenaerts het voorlopig stellen met deze nieuwe van Guillaume Canet. Hiermee is de eerste Hollywoodfilm van Schoenaerts (en Canet) een feit, maar laten we hopen dat het geen voorbode is voor de kwaliteit van de rits Schoenaerts-films die we de komende jaren mogen verwachten. Ik denk persoonlijk niet dat we veel hoeven te verwachten van de tweede remake van Loft (die in de VS – zoals de zaken momenteel staan – in première zou moeten gaan in augustus 2014). Het is namelijk een remake en dat pleit nagenoeg nooit in het voordeel van een film, zelfs niet met de originele regisseur aan het roer. Schoenaerts’ samenwerkingen met Michaël R. Roskam (die met Animal Rescue ook zijn Amerikaanse doorbraak zal maken) en Thomas Vinterberg (in Far from the Madding Crowd) lijken daarentegen veelbelovend te zijn. Daarnaast zullen we hem ook nog naast Michelle Williams en Kristin Scott Thomas (Suite Française) en Kate Winslet, Stanley Tucci en Alan Rickman (A Little Chaos) aan het werk zien in 2014 of (waarschijnlijker) 2015. Ja, het moet geleden zijn van Jean-Claude Van Damme dat een acteur België nog zo op de kaart zette.
Jammer genoeg is Schoenaerts zowat het enige echt vermeldenswaardige uit Blood Ties (met zijdelingse vermeldingen voor Marion Cotillard en Billy Crudup). In menig recensie kon je lezen over de geslaagde seventies sfeer, over een leuke genrefilm en over een vermakelijke en nostalgische misdaadthriller. Daar valt weinig tegen in te brengen. Ik lees er daarentegen ‘voorspelbaar’, ‘dertien in een dozijn’ en ‘ultraconventioneel’ in. In vergelijking met Canets thrillerdrama Ne le Dis à Personne (2006) en zijn pathetische tragikomedie Les Petits Mouchoirs (2010), is Blood Ties een oervervelende prent. Niet zozeer omdat zijn vorige films niet te kampen hadden met langdradigheid, maar ze waren wel veel intiemer en in die zin charmanter. Daardoor was er geen enkel moment dat de films verveelden, ook al waren ze elk goed een half uur te lang. En laat dat laatste nu een wederkerend probleem zijn van Canet, want ook Blood Ties klokt af op een dikke twee uur terwijl het gerust 1/4de korter had gemogen…
Klaar voor die oervervelende plotlijn? Frank (Billy Crudup) en Chris (Clive Owen) zijn broers, respectievelijk een flik en een crimineel. Nadat Chris vrij komt uit de gevangenis, wil hij zijn leven beteren. Hij leert Natalie kennen (Mila Kunis) en ziet in haar een mogelijke toekomst. Daarvoor moet hij echter eerst afrekenen met zijn demonen uit het verleden, zoals zijn ex-vriendin en prostituee Monica (Marion Cotillard). Frank heeft zo zijn eigen problemen. Hij is tot over zijn oren verliefd op Vanessa (Zoe Saldana), de vriendin van de notoire onruststoker Anthony Scarfo (Matthias Schoenaerts). In de tussentijd proberen beide mannen het zo goed en zo kwaad mogelijk met elkaar te vinden, zodat ze in alle rust met hun vader Leon (James Caan) en hun zus Marie (Lili Taylor) kunnen samenzijn. Uiteraard krijg je dit alles met een hoop genreclichés voorgeschoteld, gemarineerd in wat voor de hand liggende gewetensproblemen en familiale crises van de protagonisten. Hoewel dit allemaal onderhoudend gebracht wordt, blijft het inspiratieloze cinema. Maar misschien was dat al het probleem met het boek waarop deze film is gebaseerd (Les Liens du Sang van Bruno en Michel Papet)?
Een klein lichtpuntje in de voor de rest vreselijk saaie prent, is de leuke seventies soundtrack (met o.a. Ace Frehley, Little Richard, Betty LaVette en The Velvet Underground) die zo nu en dan toch voor genietbare achtergronddeuntjes zorgt. Niet dat dat de film redt natuurlijk. Blood Ties is een film die ik gerust zou aanraden aan Schoenaerts liefhebbers (de weinige scènes die hij in beeld komt, laten echt wel een indruk na) en zij die dergelijke misdaadthrillers verslinden, maar wie op zoek is naar meer, kan de kostbare tijd beter aan iets anders besteden.
