De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Fiets toch maar niet door dat rode licht…

Fiets toch maar niet door dat rode licht…

vrijdag 15 januari 2016 12:31
Spread the love

Het is alweer van dat. De wereld slingert steeds sneller uit balans, en ik slinger alweer mee. Nog geen enkele keer in de afgelopen vijftien jaar heb ik de actualiteit verwerkt zonder directe gevolgen. De aanslagen op het World Trade Center, de kredietcrisis, Charlie Hebdo, vluchtelingenstromen of massale aanrandingen in Keulen: hoe zeer ik het ook probeer, ik slaag er niet in om niét te reageren op dergelijke cruciale mijlpalen. En dat is nu dus alwéér van dat. Had ik bretellen, ik hield me er aan vast…

Deze dagen is het telkens iets. Ik kan mijn krant niet lezen of ik erger me dood hoe die eeuwige actie van godsdienstwaanzin en de reactie van toenemend extreem rechts om zich heen grijpt. Sure, laat ons de bezittingen van asielzoekers in Denemarken maar afnemen om hun opvang te betalen, de terreinen van de Eurostar onder water zetten om vluchtelingen de toegang tot Groot-Brittannië te ontzeggen, asielcentra bestoken met brandbommen of onze politie de opdracht geven om met traangas te schieten op meutes Syriërs, Afghanen en Irakezen op zoek naar een leefbaar leven. Wir haben es nicht gewusst, nietwaar?

Ondertussen geraken ook de infantiele daden van onze eigen politici in een stroomversnelling. Laat ons vooral kijken naar minister De Block, die zeker nog een paar miljard kan besparen op de sociale zekerheid. We hebben dat geld immers nodig voor de aankoop van luchtdoelraketten of nieuwe straaljagers. Wedden dat we ons gaan verschuilen achter ‘de Nederlanders doen het ook’ of ‘onze opdrachten binnen de NAVO vragen om die vliegtuigen’ om uiteindelijk toch de F-35 aan te kopen, die lompe luchtkoe die wellicht met een simpel EMP-wapen kan worden uitgeschakeld? Ik voorspel dat dat ding als een baksteen zal neerstorten zodra diens dure elektronica is uitgeschakeld. Maar geen nood, dat is de verantwoordelijkheid van een volgende regering…

Men hoeft zelfs niet eens deel te nemen aan het beleid om ‘business as usual’ tot de meest perverse gevolgen te stuwen. Was dat nu werkelijk de Waalse socialist Paul Magnette die recent de verkoop van handwapens van FN Herstal aan Saudi-Arabië kwam goedpraten? Ach ja, onze nationale wapentrots is Waals staatsbezit en zonder contracten staan hun banen op de tocht, dus dan knijpt ook een socialist graag even de oogjes dicht. Die wapens moorden zo ver weg van ons, meneer. Behalve als de slachtoffers van die en andere wapens uiteindelijk terecht hun landen ontvluchten. Dan zijn het plots allemaal verkrachters, natuurlijk, en dan kunnen we ruzie maken over hoe weinig opvang precies genoeg is om ons geen stemmen te kosten.

Een kennis van me betreurde op 12 januari de recente aanslagen van Daesh. Diens opsomming: in Baghdad en Sharaban 132 Irakezen en Koerden. In Zliten 60 Libiërs. In Qamishli 16 Assyriërs en Koerden. En tenslotte in Istanbul 9 Duitsers en een Peruviaan. Diens vraag? Waarom enkel de kleinste van die vier bomaanslagen (die in Istanbul) in onze media aan bod kwam? Juist ja, daar zijn Duitse toeristen getroffen! Drama, drama. We geven enkel om de Koerden of Irakezen wanneer ze zich hier aanbieden bij Dienst Vreemdelingenzaken of wanneer hun kindjes dood aanspoelen op een Europees strand. Ondertussen blijft het natuurlijk een voetnoot dat generaties migranten met hun satellietschotels afstemmen op Arabische zenders die al dat bloedvergieten tot in hun huiskamers brengen. En die mensen geven wél om hun volksgenoten. Naarmate die jaar in jaar uit zinloos sterven, moet het niemand verrassen dat dit leidt tot diepe woede en verdriet.

Over schijndemocratie

We leven volgens het waanidee dat ‘democratie’ wil zeggen dat je om de zoveel jaar naar het stemhokje trekt en je verder stilzwijgend neerlegt bij het resultaat van die verkiezingen. Als ‘jouw’ partij heeft gewonnen, zal je ‘volksvertegenwoordiger’ je hopelijk enigszins ‘vertegenwoordigen’ en is je verdere inbreng ongewenst. Bevalt het je niet, dan had je maar niet op hem of haar moeten stemmen.

Als jouw partij niét heeft gewonnen (zoals bij mij), dan moet je dubbel zwijgen, want blijkbaar staat de wil van de meerderheid (ook al kreeg die meerderheid bijvoorbeeld maar de helft van de stemmen) in een ‘democratie’ systematisch boven de wil van de minderheid. Tot grote frustratie van wie niet wordt ‘vertegenwoordigd’, vandaag politiek links, of erger, de ontheemde vluchteling die, op zoek naar enige waardigheid, in de modderpoelen van Calais of Duinkerken verzuipt in de stinkende gevolgen van ons Europese ‘democratische beleid’.

Ik zeg (zoals ik in het verleden ook al zei) dat deze invulling van democratie een waanidee is. In een democratie de naam waardig zou je stem enig belang moeten kunnen hebben, ook al is jouw ‘vertegenwoordiger’ niet verkozen geraakt. Indien dat niet zo is, dan is het politieke systeem waarin je leeft in meer of mindere mate een dictatuur. En niemand is een dictatuur gehoorzaamheid verschuldigd. Onder welke vlag die ook vaart – dus ook die van de ‘dictatuur van de meerderheid’.

Het is dus met veel pijn in het hart dat ik andermaal moet uitschreeuwen: “niet in mijn naam!” Deze regering, dit Europa, deze gang van zaken, deze hele Zeitgeist vertegenwoordigt mij minder dan ooit tevoren, en ik wil er absoluut niks mee te maken hebben. In welke mate is mij dan gehoorzaamheid verplicht? Ik voel mij alsof ik een kind ben wiens overburen komen bepalen wat ik moet doen en hoe laat ik moet gaan slapen. Moet ik dan wérkelijk luisteren naar mijn overburen?

Over het recht om te handelen

Ook al veracht ik hen met elke cel in mijn lichaam, de aanhangers van Daesh hebben in één ding gelijk: ze tonen ons dat je als individu macht hebt en kan handelen op zo een manier dat je daden een verschil kunnen maken – ook al zijn die daden dan van het meest cynische en ziekelijke niveau denkbaar.

En dan stel ik me de vraag hoé het toch kan dat ik iets dergelijks moet neerschrijven, ik die een zogenaamd vrije burger ben in een vrij land, en zij geïndoctrineerde gekken onderhevig aan een radicaal rechts gedachtegoed? Is er dan niet iets grondig fout binnen ons concept van demo-cratie, van ‘alle macht aan het volk’? Ben ik daar dan ook geen deel van? Waarom voel ik me dan zo totaal politiek ontheemd en beperkt mijn ‘macht’ zich tot wat geroep in een uithoek van het internet?

En kom me nu alsjeblieft niet zeggen dat onze regering toch een meerderheid van ons volk vertegenwoordigt en ik het dus bij het foute eind heb met mijn minderheidsmening. Als ik lees hoe Electrabel (eerder: de Franse Staat) miljoenen euro’s cadeau krijgt om onze afgeschreven kerncentrales langer open te houden, hoe onze fiscus niet langer de geldstromen wil onderzoeken die zich verbergen op de Kaaiman-eilanden en andere ‘offshore’-paradijzen, hoe België eraan denkt om in beroep te gaan tegen het oordeel van de Europese Unie dat multinationals 700 miljoen euro terug moeten storten aan onze Staat, en we daar bovenop nu dus luchtdoelraketten en straaljagers willen kopen terwijl we ‘enkel nog kunnen besparen op de sociale zekerheid’, vertegenwoordigt men hier dan wérkelijk een meerderheid? Welk percentage van ‘het volk’ heeft geld op de Kaaiman-eilanden of een eigen multinational of wapenfabriek in beheer? ‘De meerderheid’ zal dat toch echt niet zijn. Waarom laten die miljoenen anderen zich dan een rad voor de ogen draaien? Is het volgens hen wérkelijk allemaal de schuld van de vakbonden, de Walen, de socialisten of de vluchtelingen? We worden uitgekleed waar we bij staan. Zijn we dan wérkelijk dusdanig stompzinnige vazallen, dat we ons zelfs in dit gesternte ‘vertegenwoordigd’ voelen?

Over radicalisering

Is dit nu hoe radicaliseren aanvoelt? Misschien is de tijd gekomen dat ik Montasser AlDe’emeh een seintje geef met de vraag of hij ook mij geen attest wil opsturen van een deradicaliseringscursus. Ik wens op een kille, regenachtige winterdag als vandaag immers niet bruut uitgekleed te worden door de Staatsveiligheid.

Maar wat bazel ik toch – ik ben blank! Dan is er geen vuiltje aan de lucht natuurlijk. ‘Radicaliseren’ kan je enkel als je een donker kleurtje hebt en – dus? – Allah aanhangt. Ach ja. Hoe handig toch om je achter te verschuilen, die kleurenblindheid van onze ‘Verlichte Maatschappij’ (TM).

Maar wellicht doe ik er toch goed aan om straks mijn ergernissen weer te verbijten als ik met mijn fiets in de regen voor een rood licht sta. Het is niet de eerste keer dat ik voor mezelf ‘foert!’ uitroep en toch probeer verder te rijden. Immers, als massamoordenaars als Bush of Cheney vrijuit gaan, bankdirecteurs hun verliezen kunnen doorschuiven naar de samenleving terwijl zij zelf hun winsten op zak houden, onze wapenhandelaars ongehinderd verder hun moordtuigen kunnen verkopen aan ‘democratische regimes’ zoals Saudi-Arabië en de grote inkomens systematisch én wettelijk belastingen kunnen ontduiken (of desnoods hun resulterende fraudezaken kunnen zien verjaren), wat maakt het dan uit dat er ergens een verzopen fietser in een lege straat door het rode licht fietst?

Nee, dan toch maar je ergernissen verbijten, Mare. Want ken je positie: als een politieagent je klist, betaal jij een boete die betekent dat je financieel de maand niet doorkomt. Het bovenstaande rijtje heerschappen voelt die honderd euro niet eens in de portemonnee, correctie, ze fietsen niet, laat staan in de regen.

Wat me weer brengt bij die hardhandig geleerde les van jaren geleden (toen ik handelde op mijn terechte ergernissen in tijden van de kredietcrisis en vervolgens mijn job verloor): “het verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen, is eerst voldoende macht bezitten”.

Plus que ça change, plus que ça reste la même chose…

Mare Van Hove

take down
the paywall
steun ons nu!