Een rijpe mens is een vreemd wezen. Er vallen mij geregeld merkwaardige toevallige gebeurtenissen op, die misschien wel meer zin en betekenis hebben dan het eerst lijkt. Nog geen tien dagen nadat ik voor het eerst voluit positieve, waarderende, aanmoedigende woorden schreef op het profiel van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, een streekgenoot met veel jongensachtige kanten, komt zijn voorzitter, de heer Bart De Wever, eindelijk Facebook vervoegen. (500 woordjes).
Als titel voor het stukje dat daarover circuleert op het net, lees ik “Ik hoop dat ik hier geen spijt van krijg”. Maar dat wij een persoonlijke Boodschap brachten van speciale allure (want geef toe, zou er ooit een reactie van die soort zijn gezet bij de volgelingenberichten en haatberichten bij de Staatssecretaris?) gaf mijn collega historicus en wereldverbeteraar intussen blijkbaar het nodige duwtje in de rug.
Of het om een directe, logisch te bespeuren lijn gaat, valt nog te onderzoeken.
Een gelijkaardig fenomeen deed zich in elk geval voor, dat weet wie mijn blogs leest ondanks hun lengte, nadat ik voor het eerst een brief stuurde naar dezelfde figuur in zijn hoedanigheid van burgemeester van Antwerpen. Een mooie enveloppe, een persoonlijk handgeschreven berichtje, waar ik op fijne manier de spot drijf met de gedrevenheid van de bestemmeling, en in bijlage de tekst, met eigen foto van een mysterieus bos, van een blog waarin ik (met kennis van zaken?) de loftrompet roer over wat dé toppoliticus van de laatste tien jaar echt al wel allemaal heeft verwezenlijkt voor onze gemeenschap. Dat er terug met gretigheid gespeeld wordt op het politieke grasveld, dat soort dingen. Dat hij als een Prometheus met thuisbasis Deurne bij Antwerpen, ons het vuur heeft terug gebracht.
Nog geen vijf dagen later, er was een weekeinde over gegaan, kondigt Bart De Wever een politieke wending aan die heel Vlaanderen doet opveren. Hij wil zich terug tot zij core business, zijn oorspronkelijke roeping gaan richten, Vlaanderen meer Vlaams maken.
Zou mijn taal en inzicht iets briljants hebben?
Iets dat ongewoon helder is, en overal doorheen kan snijden, als je het op een bepaalde manier monteert?
Of zit mijn God mee?
Ziet hij dat ik dingen zonder (direct) eigenbelang doe, en ze goed doe?
‘t Schijnt dat er ergens in de Heilige Teksten staat:
“Alleen het werk dat je doet uit liefde voor God,
zal werkelijk vrucht dragen”.
Als iemand die passage kent en weet staan, mag je het mij laten weten.
Ja, ik begin te twijfelen: zou ik dan toch ook een kind, (in mijn geval dus een zoon, wat ik ben “definitely male”), van God zijn?
Even goed als Benny Hill, Rik Torfs, Dietrich Bonhöffer, Etty Hillesum, Hannah Arendt, Hildegard von Bingen, Loed Loosen, Roger Scruton, Urbanus en misschien ook u?
Uw opinie is welkom.
U weet mij te vinden.
Op Facebook.
Stef Solfrian Hublou
