De Europese Commissie (EC) ondertekende een raamcontract van 189 miljoen € met een in Nederland gevestigde leverancier, PC Ware (Microsoft Gold certified partner). Het zes-jarig contract, SACHA II genoemd, omvat de levering van software en aanverwante diensten die niet onder de andere contracten vallen die de EC reeds met directe leveranciers (zoals bvb. Microsoft) afegsloten heeft.
Dit grootste software-contract van de EC ooit is in onmiddellijke tegenspraak met de richtlijnen die de EC eerder opstelde. Ten eerste had de EC richtlijnen opgesteld die er dienen voor te zorgen dat de EC niet van één bepaalde constructeur afhankelijk wordt. Het vermijden van de zogenaamde vendor lock-in val. Het aangegane raamcontract duwt de EEG nog verder in deze val. Een gemiste kans van de EC om zich onafhankelijker van een bepaalde technologie op te stellen. Nochtans had de EC een richtlijn opgesteld waarbij ze verklaarde gebruik te willen maken van open software en open standaarden.
In mei van dit jaar nog viel in Digitale Agenda van de EC te lezen dat: “Om te creëren, te combineren en te innoveren, hebben mensen ICT-producten en -diensten nodig die open en interoperabel zijn.” Bovendien stellen de OSOR (Open Source Observatory and Repository)-richtlijnen dat de openbare aanbestedingen op basis van technische specificaties in plaats van specifieke producten of leveranciers opgesteld dienen te zijn. Ten derde werd in de verklaringen van 2009 Malmö en 2010 Granada duidelijk gesteld dat open standaarden en interoperabiliteit in het Europees e-gouvernement dienen ingebed te worden. De EC lapt hier al zijn verklaringen aan zijn laars en ondergraaft daarmee zijn geloofwaardigheid. De EC gaat duidelijk kwistig om met het geld van de burgers.
Zijn er dan mensen tegen open standaarden en systemen, die met elkaar kunnen werken, zijn? De lobbygroep “Business Software Alliance”, met als voornaamste partner Microsoft, zet stevig druk op de EC om het gebruik van open standaarden uit de richtlijnen te houden. Zij willen een monopolie van systemen opbouwen waar de burger geen inzicht noch inspraak in krijgt. Het zag er naar uit dat de lobbygroep zijn zin ging krijgen, maar na een protest-actie van diverse universiteiten en NGO’s bleef het gebruik van open standaarden en formaten in de richtlijn aanwezig. Microsoft veranderde daarbij het geweer van schouder en probeert nu zijn “standaarden” als “open” te verkopen. Zo is de zinsnede gesneuveld dat Europese instellingen actief moeten werken aan eliminatie van gesloten software. In de jongste variant heet het dat iedere opsteller van specificaties zelf moet kunnen beslissen hoe open die specificaties zijn.
Alhoewel de EC zegt het Open Document Format (ODF) voor te staan, kan je tot op heden bvb. De tekst van de Digitale Agenda niet in ODF bekomen (wel in het gesloten Microsoft .doc-formaat). Microsoft weigerde geruime tijd om het ODF-formaat in zijn Office-applicaties in te voeren. (De EC liet dat rustig begaan). In 2008 verkreeg Microsoft bij de ISO nipt een nieuwe standaard (ECMA Standaard 376 : OOXML Microsoft Office “Open” Extensible Markup Language). Achteraf bleek dat enkele ja-stemmers omgekocht te zijn.
Onlangs kregen we terug zicht op een vuil spel dat in de wandelgangen gevoerd wordt. De Europese Commissie gaat een onderzoek voeren naar een mogelijk misbruik van Google in verband met de rangorde die aan bepaalde zoektermen gegeven worden. Als we de lijst met klagers bekijken: Foundem, Ciao (Eigendom van Microsoft) en Justice.fr., dan zien we terug – niet geheel onlogisch – de naam van Microsoft opduiken. De timing van de klacht is goed gepland. Bing, de zoekmachine van Microsoft, doet het niet goed en dus wordt op een andere manier geprobeerd de concurrent roet in het eten te gooien.
De reguliere pers houdt deze machinaties netjes uit zijn kolommen. Idem dito wordt in diezelfde pers met geen woord gerept over open standaarden, open source en dergelijke meer. Deze bias is heel duidelijk. Hopelijk krijgen we ooit een Wikileaks te lezen die dergelijke vooringenomenheid verder uitspint en komen we weten wiens strategische belangen gediend werden. In ieder geval, het zullen zeker niet deze van de burgers zijn.
