Laten we
eerlijk zijn: vergeleken met de inzet van de botsing tussen Griekenland en de
Europese Unie blijft de mobilisatie in Europa beneden peil.

Waaraan ligt dat? Binnen ngo’s, sociale bewegingen, en
ook in de Europese koepel van vakbewegingen wordt de crisis op de voet gevolgd.
Maar men krijgt de massa’s niet op straat, en er heerst ook geen sfeer van
confrontatie, dat het deze keer menens is.

Is er gewoon geen basis voor? Uit opiniepeilingen
blijkt niet meteen een grote solidariteit met het Griekse volk. Maar in
opiniepeilingen hangt veel af van de gestelde vragen. Je krijgt een ander
resultaat wanneer je vraagt “of wij moeten betalen voor de Grieken”
dan wanneer je vraagt “of de gewone Griek verantwoordelijk is voor de
toegenomen armoede”.

Waarom?

Waarom dus is er zo weinig zichtbare solidariteit?

Speelt ook hier het oude zeer dat de Europese
vakbonden en een groot deel van het middenveld niet bereid zijn het zo hard te
spelen dat de Europese constructie zelf in gevaar komt? Een vorm van
zelfcensuur?

Het moet gezegd dat de onderhandelingen zelf geen
gemakkelijke kapstok bieden voor solidariteit. De Griekse regering richt zich
uiteraard in de eerste plaats tot de andere Europese  regeringen en het IMF. Dit vertoog, met alle
tactische berekeningen van dien, bepaalt de koppen in de kranten. Slechts
geleidelijk aan worden andere kanalen geopend, zoals de recente oproep tot
solidariteit van de secretaris van het Centraal Comité van Syriza, of de
geplande bijeenkomst in Athene van Europese sociale bewegingen.

Het blijft echter moeilijk een centraal objectief te
formuleren dat een focus geeft aan een brede Europa-wijde massacampagne
(zoiets als “geen oorlog in Irak” of een generatie eerder “geen raketten”).

De discussie is niet altijd makkelijk. Tsipras is
democratisch verkozen, maar Merkel ook: hoe zit dat dan met de democratie in
Europa? De lichte economische groei in Europa – een kort strovuur dank zij de
zwakke euro en goedkope energieprijzen – lijkt de neoliberale hardliners gelijk
te geven. Het euroscepticisme heeft de wind in de zijlen, maar wie ‘foert’ zegt
heeft geen boodschap aan Europese solidariteit.

Er hangt dus veel mist. Na een tijdje zie je door de
bomen het bos niet meer. Toch is de toestand in zekere zin eenvoudig: de
Griekse regering vraagt het saldo van een onder het laatste memorandum
toegezegde lening, om zo vervallen eerdere leningen te kunnen aflossen, wat de
tijd en ruimte geeft om een nieuw beleid op de sporen te zetten. De Europese
Unie weigert dit, precies omdat het van geen nieuw beleid wil weten.

Ander Europa, een website die een open ruimte wil zijn
voor discussie over alternatieven in Europa, publiceerde op zijn website een brochure van de hand van Herman
Michiel, waarin de belangrijkste feiten nog eens op een rijtje worden gezet.
Deze brochure is een bijdrage tot de Europese actieweek van solidariteit met
Griekenland, van 20 tot 26 juni, met alvast een grote betoging in Berlijn. Meer
over deze actieweek ook op Ander Europa.