Europees steunfonds voor werklozen wordt verlamd door bureaucratie

In 2007 richtte de EU het European Globalisation Adjustment Fund (EGF) op. Dit geesteskind van  EU-voorzitter José Manuel Barroso zou 2 miljard euro ter beschikking stellen van werknemers die werden ontslagen als gevolg van de recessie. Maar de afgelopen 11 maanden heeft het Fonds geen geld uitgekeerd. Meer nog, door de verlammende bureaucratie en een slechte interne structuur bereikte sinds de oprichting in 2007 uiteindelijk slechts 140 miljoen euro de mensen voor wie het geld bedoeld is.  Liefst 26 miljoen euro daarvan werd naar Brussel teruggestuurd vanwege een onvolledige aanvraag of omdat de bestemmelingen het geld niet langer opeisten.

Het Fonds werd opgericht ten teken van solidariteit met werknemers die hun baan verloren. Met dat geld zouden ze dan nieuwe vaardigheden kunnen aanleren om concurrentieel te blijven op de snel veranderende arbeidsmarkt of om een eigen zaak op te starten.

Maar landen die een beroep op het Fonds doen zeggen dat het praktisch onmogelijk is om geld te krijgen. ‘Het is een complex, bureaucratisch proces,’ zegt de Portugese ambtenaar Luis Costa in de Financial Times. Tussen de aanvraag en de uitkering liggen gemiddeld 294 dagen, berekende de krant. Volgens de Commissie werden in totaal  70 aanvragen ingediend voor een totaal van 374 miljoen euro, waarvan 23 dit jaar. Maar minder dan een derde van dit geld is daadwerkelijk uitbetaald.

‘Dit is een propagandafonds,’ zegt Europarlementslid Miguel Portas. ‘Gecreëerd door Bartoso om aan te tonen dat geld zou worden vrijgemaakt voor sociale problemen, maar in de wetenschap dat het geld niet zou worden uitgegeven. Het is een triest verhaal.’

Bron : Financial Times / Express.be

___________________________________________________________

Dankzij de zich in hoog tempo voltrekkende vergrijzing staan overheden wereldwijd voor grote problemen. Zozeer zelfs dat het toonaangevende blad The Economist voorspelde dat binnen afzienbare tijd mensen weer gewoon tot hun dood zullen moeten blijven werken.

Volgens het blad zullen in 2030 op elke 100 werkenden 45 gepensioneerden zijn. Kortom: een onhoudbare situatie en een financiële tijdbom onder menig sociaal stelsel. Weliswaar had iedereen de vergrijzing zien aankomen, niemand kon voorspellen dat die zich zo snel zou voltrekken. In de westerse landen is er in 10 jaar tijd gemiddeld 2 jaar bijgekomen. In een land als het Verenigd Koninkrijk geniet een volwassene nu 33% van zijn leven van zijn oude dag, 10 jaar geleden was dat 30% en in 1981 25%. Het is overigens geen exclusief `rijkelandenprobleem` meer, ook opkomende economieën als Brazilië en India kamen met een bevolking die almaar ouder wordt.

Tot een eeuw geleden bedroeg het aantal 65-plussers in geen enkel land meer dan 2 of 3%, nu is dat wereldwijd al 15%. In 2030 zal de gemiddelde leeftijd van de wereldbevolking 45 jaar zijn. En in veel westerse landen en Japan zal dat 50 jaar zijn. Ondervangen van het tekort aan verplegend personeel door import uit arme landen kan slechts tijdelijk, ook daar vergrijst men.

Bron : The Economist / De Volkskrant / MD Weekly