Europarlement: Tsipras, een linkse stem in de strijd?

Europarlement: Tsipras, een linkse stem in de strijd?

zondag 23 februari 2014 18:37
Spread the love

Volgens het Verdrag van Lissabon kiest het Europees Parlement de voorzitter van de commissie op basis van een voordracht van de Europese Raad. Die moet daarbij rekening houden met de verkiezingsuitslag van het parlement[1]. Dit blogartikel is gebaseerd op een tekst van de Amerikaanse historicus Webster Tarpley[2].

De fractie Verenigd Links heeft op 15 december Alexis Tsipras voorgedragen als kandidaat. Dat nieuws is in onze pers vrijwel onopgemerkt voorbijgegaan. Die heeft in Griekenland een aantal linkse partijen gebundeld tot Tsirisa en is zo van 4,5% in 2009 (de voorloper van Tsirisa) geklommen tot 27% volgens de laatste peilingen. Als de regering in Griekenland nu valt dan zou de Nieuwe Democratie van Samaras niet meer de grootste partij zijn. De grootste krijgt in Griekenland een bonus van zetelaantal erbij.

Hier ziet u de samenstelling van het EP eruit (zie illustratie)?. U kunt vrijwel voor alle fracties “neo” zetten: “Neo-sociaal-democraten”, “Neo-christen-democraten”, “Neo-groenen”… Vrijwel allemaal hebben ze het neoliberalisme aanvaard met zijn harde soberheidspolitiek, privatisering en deregulering behalve als het over “too big to fail” gaat. Dan worden de verliezen gesocialiseerd. Neem nu de neo-sociaal-democraten van Hollande en wonder boy Renzi.

Hollande haalt Hartz binnen, de vader van het Hartz-plan van de sociaal-democraat Schröder in 2002. Dat heeft van Duitsland een lageloonland gemaakt voor zo’n 20% van de actieve bevolking, dat vergeleken met de minimumlonen in de buurlanden Nederland, België en Frankrijk. De werkloosheidsstatistieken werden ook aangepakt. Na een aantal maanden vlieg je eruit en heb je nog 500 tot 600 euro maar moet je elke karwei doen: parken harken, straten vegen… zoals het uitkomt. Voeg je die straatavegers enz. bij de werkloosheidsstatistieken dan zijn de Duitse cijfers perfect vergelijkbaar met die in de buurlanden Nederland, België en Frankrijk.

De wonder boy en neo-sociaal-democraat Renzi schakelt over naar de soberheid 2014.1. Hij bereidt een nieuwe super flexibele arbeidswetgeving voor: geen enkele vastheid de eerste drie jaar van de loopbaan, ontslag met een minimum aan formaliteiten. De perfecte wegwerpwerknemer. Renzi heeft de steun van Fininvest en ook Berlusconi . Fininvest zou beter Fin Desinvest heten! Het kroonjuweel Fiat trekt weg[3].  Ze stichten een holding in Nederland. Daar is hun administratie maar de fiscale zetel bevindt zich in Groot-Brittannië.

De neo-groenen. Waren de Duitse Groenen met hun minister van buitenlandse zaken Joschka Fischer niet pleitbezorgers om met de NATO Servië te bombarderen in 1999? Maar wat doet de NATO om Kosovo te pacificeren? Er werden jihadisten voor Syrië opgeleid, er worden terroristische acties tegen de Servische bevolking in Kosovo uitgevoerd[4]

De neo-conservatieven. Bij Le Pen zijn er enkele linkse accenten. Wat meer protectionisme, afwijzen van grote vrijhandelsakkoorden (zoals het Trans-Atlantische Partnerschap). Maar haar voorstellen slaan op het nationale niveau. Nationale parlementen moeten hun bevoegdheid gebruiken om niet te ratificeren, nationale protectionistische maatregelen te nemen tegen dumping enz.

Voor Tsipras is deze verkiezing een tribune. Zijn ideeën gaan in tegen mainstream neo-links, neo-centrum en neo-rechts. Hij komt op voor een schuldenconferentie zoals er in 1953 een geweest is in Londen. De crediteurs stemden ermee in 50% van de uitstaande schuld van Duitsland te schrappen en de betalingen voor de volgende dertig jaar te herschikken. Daar waren nog herstelbetalingen van de Eerste Wereldoorlog bij! Dat heeft het Wirtschaftswunder van Duitsland mogelijk gemaakt. Zo’n conferentie zou de schuldenlast van de Europese landen wat verlichten en ook een verbod op de meest toxische financiële producten moeten invoeren, die het hele systeem bij de volgende crisis in de dieperik dreigen te sleuren. Het zou ook moeten leiden tot een gedeeltelijke de-privatisering van de Europese Centrale Bank, die een venster zou moeten openen om de herstelling van de snel verouderende infrastructuur in de Europese landen te prefinancieren, wetenschappelijke onderzoek en onderwijs te bevorderen. Een soort New Deal dus zoals onder Roosevelt in de VSA (1933-1945).

Als de schuldeisers “gewelddadig” worden, zei Tsipras, kan een land ook eenzijdig een schuldmoratorium invoeren. Dreigde Merkel ooit niet privé om Griekenland uit de euro te gooien als Tsirisa in Griekenland wint? Het Europa van Merkel is voor Tsipras een slaapwandelaars-Europa dat koppig het continent de stagnatie en deflatie in duwt, waar ook Duitsland slechter van wordt.

Er zitten geen Belgische vertegenwoordigers in de fractie Verenigd Links maar dat kan in mei veranderen (aan Waalse kant). De voorstellen van Tsipras zijn fris. Hij maakt duidelijk dat de klassenstrijd zich voor een belangrijk stuk op Europees niveau afspeelt met de uitzichtloze soberheidspolitiek die sociale en economische ravage aanricht. Ook de inter-Europese solidariteit kan in een versnelling komen met de toenemende sociale conflicten en regeringswissels die voor de deur staan. Dat is een positieve noot. Beter dan alleen te speculeren hoeveel de anti-Europese partijen zullen halen, zoals de Angelsaksische pers graag doet.

Voetnoten

take down
the paywall
steun ons nu!