Zal een strenger natuurbeschermingsbeleid EU voldoende resultaat geven?
De Europese commissie belooft de natuur een grotere prioriteit te geven, met striktere doelstellingen voor natuurherstel, en bescherming van de oerbossen.
Men zou de economische noodzaak inzien van de natuur. Ongeveer 40000miljard euro is moeder natuur waard in centen, de helft van het wereldwijd binnenlands product. Bouwsector, landbouw en voeding en drank zijn gevoelig voor verlies van soorten van leven.
De UN stellen dat 1miljoen soorten bedreigd zijn met uitsterven als de vernietiging zo verder gaat.
10% van het grondgebied van EU zal strikte bescherming krijgen, en er worden 3 miljard nieuwe bomen geplant. Rivieren zullen in originele toestand hersteld worden en de achteruitgang van bestuivers(bijen) zal worden gestopt. Bio-landbouw zal gepromoot worden, zodat binnen 10 jaar een vierde bio zal zijn. De landen op zich negeren te vaak het natuurbeleid, daarom zal EU ook strenger toezien op naleving.
Natuur (biodiversiteit) is geen romantiek, maar economische noodzaak, zegt Europees commissaris van leefmilieu.
Hoe zou een Paul Kingsnorth, voormalig boegbeeld van de milieubescherming(Eng) hierover denken? In zijn boek ‘radicaal andere kijk’ klaagt hij de koele , economische boekhouders mentaliteit van activisten aan die alles koel wetenschappelijk becijferen en enkel denken in economische en technische termen , als beste strategie om de meest rationele, van geen enkel romantisch gevoel gespeende egoïst ook mee te krijgen in het verhaal van betere natuur-milieubescherming.
Deze aanpak is dus volgens Paul ook een mislukking gebleken, er is tot nog toe veel te weinig gebeurd op het vlak van natuurbescherming. We zullen hoe dan ook een opwarming krijgen, hier in België nu al goed voor twee graadjes bij.
Paul is dan ook een teleurgestelde activist en heeft zich teruggetrokken in een huisje op de buiten in Ierland met vrouw en kinderen. Hij schrijft wel nog boeken en houdt zich bezig met een kunstproject ‘dark mountains’. Zoals de naam aangeeft, is het ook een soort rouwproject, wat zijn verlies aan idealen en geloof moet laten verwerken denk ik, en zegt hij ook zelf. Enfin, ergens moet hij toch er nog in geloven, of moeten we zeggen : het bloed van een activist kruipt altijd nog wel ergens , zolang hij leeft? Er is de website en activiteiten en dus er blijft contact met andere mensen en publiek via lezingen. Hoe dan ook: de toekomst van onze planeet blijft een open boek, ook al worden zoveel voorspellingen gedaan.
Het nieuwe boek: Tuinieren voor de geest’ van Sue Stuart, psychiater, is dan ook veel positiever en bevat een blijde boodschap dat mensen wel altijd graag in hun tuintje zullen werken en als we het op een respectvolle wijze doen (bio dus) we contact kunnen behouden met onze moeder aarde en met al wat leeft. Er staan vele voorbeelden in van therapeutische, helende werking van het tuinieren zelf: zelfs in oorlogstijd was er tijd om iets te zaaien en zien opgroeien. Ook Paul doet dus onbewust aan ‘tuintherapie!
Dit in contrast met mensen die eerder geloven in de techniek, in machines, zoals ook in het boek van Kingsnorth diepgaander beschreven.

Misschien kan men het ook zien als het verschil in denken: vrouwelijk-mannelijk?

Machines zitten in het hart van ons (mannelijk)denken. We respecteren de natuur niet meer als levend systeem. Naarmate onze kennis en kunde groeide, groeide ook de menselijke arrogantie om alles te willen en ook kunnen controleren, beheersen en manipuleren, en zeker de onmondige , weerloze natuur. Met al onze meest perfecte machines, bestrijdingsmiddelen enzovoorts. We spelen ook zo graag de Baas? Alles is leuk als het lukt en geen problemen geeft, zoals nu met de problematiek van klimaatverandering en verlies aan biodiversiteit. Nu moeten we weer wat nederiger worden: zal dit lukken?
Ook tuinieren zal de wereld niet redden, hoor ik Paul zeggen, maar zoals een ‘wijze vrouw’ zegt, het helpt ,net zoals betere verhalen (en kunst) vertellen misschien, de individuele mens zelf in zijn bestaan op zeer eenvoudige wijze om zelf gezonder te worden door in eigen omgeving meer oog te hebben voor de schoonheid van de natuur en alle (kleine) leven.
In steden zouden 40% meer mensen te lijden hebben van depressies dan daarbuiten. Depressie en dementie zijn de uitdagingen op vlak van gezondheid las ik deze week ergens. Ik mag gezondheid  van de mens toch wel belangrijk vinden?

Groene steden zijn dan ook betere steden, niet enkel omdat ze minder heet zijn in de hete zomers, niet enkel omdat het een economische noodzaak is zoals de EU zegt nu, maar voor ons totale Mens-zijn, ons welzijn.
Het is dus ons eenzijdig welvaarts-denken dat ons zover gebracht heeft, het enkel denken in termen van economische vooruitgang als heilig en zaligmakend, tot we botsten op de grenzen: het klimaat dat reageert op de Cotwee, de natuur die een vrije val maakt, ons milieu dat de vervuiling niet langer kan verwerken.
Of de mens in staat zal zijn goede adequate maatregelen te nemen is dus nog steeds de vraag, of er terug meer respect zal komen voor de ons omringende natuur, en niet enkel voor die grote oerbossen. Ook meer maatregelen voor betere lucht bijvoorbeeld, minder vervuilend verkeer, gezondere steden moet voor een betere toekomst.
Veel hangt af van onze beleidsmakers , niet enkel van de EU, maar zeker ook onze burgemeesters in de steden zelf. Laat ons hopen dat ze ,naast koele economen, ook af en toe eens in hun bio- tuintje werken om de geest gezond te houden, met of zonder romantiek :))

goede zaterdag, Tine