De tweede dag van het ESF staat voor mij een hele dag Palestina op de agenda. Tijdens 3 sessies worden de verschillende aspecten van de straffeloosheid van Israël bloot gelegd.
In de eerste sessie wordt de huidige situatie geanalyseerd. Palestijnen, Israëli en Fransen geven hun visie op de zaak. Maar het is vooral de uitleg van de Turkse vertegenwoordiger die deze sessie de moeite waard maakt. Na de aanval beweegt er heel wat in Turkijë. Maar toch is er ook veel ontgoocheling. Verschillende politieke verantwoordelijken maken duidelijk in verschillende interviews dat vanaf nu de relatie met Israël opnieuw genormaliseerd moeten worden. Het Turks BDS-platform is het hier natuurlijk niet mee eens en wil dat er sancties tegen Israël komen. De economische belangen tussen Turkijë en Israël lijken het echter te halen. Dit is niet iets wat ik verwacht had voor ik hier kwam. Want hoewel het Turkse slachtoffers waren op de Gaza Flotilla zijn er in de Palestina sessie amper Turken te bekennen. IHH, de organisatie die de Flotilla organiseerde is trouwens helemaal afwezig. Daarnaast onthoud ik ook nog de tussen komst van Michel Warshawsky van het AIC. Hij geloofde niet in een aanval op Iran (zowel de VS als Israël hebben het liefst dat de andere het voorbeeld geeft) maar hij zou zich niet veilig voelen als hij in Libanon zou wonen. ‘Als je de vader niet kan raken, dan sla je het kind’, zo vatte hij de opnieuw oplopende spanningen in het Midden-Oosten samen.
De tweede sessie nam de BDS-campagne onder de loep en ging in op de succes-verhalen die er zijn. Na de inleiding door Michael Daes, Europees vertegenwoordiger van de BDS-National-Committee (BNC) vertelde de Palestjinse vertegenwoordiger uit Haifa over hun organisatie werk op de Haifa-universiteit in solidariteit met een Zweedse universiteit die zijn samenwerking met hun universiteit wilde opzeggen. Uiteindelijk werd het voorstel verworpen maar de steun aan dit voorstel van Palestijnse studenten op Haifa University was een belangrijke stap om de Palestijnse studenten te betrekken bij de BDS-campagne.
Martina Pignatti van ‘Un ponte per’ uit Italië ging vooral in op de stappen die werden gezet in de campagne tegen Agrexco en Jacqueline Balvet van Attac Frankrijk lichtte de juridische zaak tegen Agrexco in Frankrijk toe. Ali Ergin Demirhan van het BDS-platform Turkijë dat sinds 6 maanden bestaat had het over de moeilijkheden die er zijn bij de opstart maar was vooral tevreden over het succes van hun conferentie die enkele weken geleden doorging en die duidelijk een permanent karakter aan het platform gaf.
Yasmin Khan van ‘War on Want‘ had het dan weer over de successen van de BDS-campaign bij de Britse vakbonden. Zij onderschreven het platform en kunnen zo een voorbeeld zijn voor vakbonden over de hele wereld. Ikzelf had het over de lessen die we kunnen trekken uit de Belgische ervaring met de Dexia-campagne en lanceerde een oproep aan de Turkse organisaties om binnen het kader van dezeflde campagne de Tukse Deniz Bank onder vuur te nemen die voor 99% door de Dexia-groep gecontroleerd. Daarnaast waren zowel Italiaanse als Deense organisaties geïnteresseerd om de lokale Dexia-afdeling aan te pakken.
In de derde sessie werden vooral de juridische aspecten van Israëls straffeloosheid onder de loep genomen. Zowel het Goldstone-rapport als het Russell Tribunal on Palestine spelen hierin een belangrijk rol. Zo is er een steeds grotere betrokkenheid van Zuid-Afrikaanse activisten die de Apartheid van Zuid-Afrika herkennen in wat er in Palestina gebeurd.
Deze dag was de kern van mijn deelname aan het ESF. De goede contacten die perspectieven bieden voor de Dexia-campagne zijn één van de resultaten ervan. Maar ook de afsluiting van de dag, gezellig iets eten met enkele Belgische deelnemers, was ondanks het verlies van Ghana interessant. Hanan, Carolo en net afgestuurd ziet er wel iets in om in Charlerio een intal-groep te starten. Een goed vooruitzicht voor na het verlof. Niet?
