Een aantal jaren geleden was biolandbouw hot. Bio opende deuren! Of dat dacht men toch. Van overheidswege werd geld ter beschikking gesteld voor onderzoek en instanties die projecten wilden binnenhalen letten er steevast op het woordje bio te vermelden. Heel wat organisaties bleken plots de grote voorvechters van de biolandbouw te zijn.

Als snel bleken er allerhande problemen op te duiken. Op de ene plaats was er geen belangstelling op de andere plaats vond men niet de informatie die men nodig had. De meeste van deze initiatieven zijn een stille dood gestorven. Regelmatig krijgen overheidsdiensten nog zenuwachtige oprispingen over het gebrek aan kennis.

De biolandbouw is essentieel anders dan de gangbare landbouw. Voor de gangbare landbouw gebeurt al minimum 50 jaar onderzoek, al dan niet van bovenuit aangestuurd. Door de jaren heen is er in de gangbare landbouw een bepaalde cultuur ontstaan: Onderzoekers gieten hun kennis uit over de boeren die, op het eerste gezicht, deze kennis gedwee ontvangen. In feite zijn deze boeren alleen maar beleefd. Ze luisteren en pikken enkele voor hen interessante dingen uit het verhaal. De biolandbouw heeft zich volledig zelfstandig ontwikkeld. De kennis zit voornamelijk in boerenhanden. Boeren die er in het geheel geen voordeel bij hebben deze kennis te verspreiden.

De overheid mag al niet afgestemd zijn op onze manier van werken, gelukkig weten we in de biowereld wel hoe we kennis moeten verspreiden. Landwijzer, een organisatie die onderandere een opleiding in de biolandbouw organiseert kiest voornamelijk voor bedrijfsstages als basis voor haar opleiding. Het Louis Bolk Instituut legt vergelijkende proeven aan en laat die dan door bioboeren beoordelen. Bioforum organiseert bedrijfsnetwerken voor haar boeren. Boeren met eenzelfde bedrijfsspecialisatie komen enkele keren per jaar samen. Telkens bij een andere collega. Enkel als we vaststellen dat er een thema is waar we allemaal nog over zouden kunnen leren wordt er een externe deskundige gevraagd om wat uitleg te geven.

Jos