Eric Corijn is een mens van vele fronten. Zo is één van zijn dada’s de toekomst van Brussel, de stad waar hij sinds vele jaren leeft en werkt. “Hart boven Hard is een platform dat perfect aansluit bij een stad als Brussel. Je leeft hier op een kruispunt van allerlei culturen, talen en nationaliteiten. De Brusselse werkelijkheid is erg ‘taalgemengd’. Zoiets merk je bijvoorbeeld goed in cultuurhuizen als de Ancienne Belgique, de KVS en het Kaaitheater. De Brusselse universiteiten stemmen hun onderzoek ook onderling af. Niet voor niets is onlangs in Brussel de Franstalige versie van Hart boven Hard ontstaan, Tout autre chose.”

Volgens Corijn ontsnapt Brussel grotendeels aan de communautaire ‘stammentwisten’ die ons land soms teisteren. “Brussel is al lang geen verhaal meer van Nederlandstaligen en Franstaligen. Die twee gemeenschappen zijn hier ondertussen in de minderheid. Een meerderheid van de Brusselaars spreekt of verstaat diverse talen, niet noodzakelijk altijd het Frans of Nederlands.”

Regimebreuk

De nieuwe federale en Vlaamse regeringen hebben een duidelijk rechts project, zei u op de Hartslag-bijeenkomst van Hard boven Hard op 25 oktober 2014.

“Eigenlijk willen die nieuwe regeringen breken met de sociaal gecorrigeerde markt- en overlegeconomie die we al bijna 70 jaar kennen. Ze mikken op een regimebreuk. De regeringen worden gedomineerd door liberale denkers uit diverse partijen. Economische belangen primeren, en alles wat sociaal is wordt daaraan ondergeschikt gemaakt. Zo doen ze de vraag van Femma naar een 30-urige werkweek af als ‘onhaalbaar’, terwijl ik het pleidooi daarvoor juist heel zinnig vind.”

“In mijn ogen streven de regeringen ernaar om het sociaal overleg zo min mogelijk te laten werken of alleszins sterk in te perken. Ze willen ook de georganiseerde arbeidersbeweging kortwieken. De stelselmatige kritiek op wat er misging bij Arco is géén toeval. Arco maakte serieuze fouten, maar dit dossier moet nu vooral dienen om het middenveld te verzwakken. Het doet denken aan de krachtmeting die Margaret Thatcher ooit aanging met de mijnwerkersvakbonden in Engeland.”

Oorlog

U ziet Hart boven Hard als één van de polen van verzet tegen de huidige politiek?

“Er staat heel veel op het spel. De vakbonden en het middenveld moeten deze strijd winnen en zien te overleven. Het gaat niet zomaar om een veldslag. Wel om een ware oorlog. Zo trachten de nieuwe machthebbers de sociale zekerheid te onttrekken aan de sociale partners en volledig door het beleid te laten bepalen.”

“Met de huidige regeringen delen werkgeversorganisaties als Unizo en Voka in feite de lakens uit. En dat wordt zelfs niet echt weggestoken. Goed aan deze situatie is dat ze de vakbonden dwingt om zich te herbronnen en na te denken over hun fundamentele doelstellingen. Welk sociaal model willen we eigenlijk? Hoe kunnen we dat verwezenlijken? Wat doen we tegen het sterke egocentrisme in de maatschappij? We moeten ons kanten tegen het casinokapitalisme en zeker niet op alle punten zwichten voor een bepaald soort ondernemers en hun winstbejag.”

Een deel van onze politiek stelt de economische verhoudingen niet in vraag en beschermt de rijksten en de grote vermogens.

“Net zoals de Amerikaanse Republikeinen en de Britse Conservatieven wil een partij als de N-VA naar een samenleving waarin iedereen vooral zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Er wordt gestreefd naar een maatschappij waarin het individualisme en egocentrisme veel te veel ruimte krijgen. Collectieve loonafspraken zijn een doorn in het oog, want ‘dat belemmert het vrije ondernemerschap’. Hoger onderwijs moet veel meer mee worden gefinancierd door de studenten en hun ouders. De rijkste laag van de bevolking blijft buiten schot. En rond de grote fortuinen van Coucke en andere ondernemers worden mythische verhalen opgebouwd. Terwijl het wel de werknemers van Coucke waren die de winkel draaiende hielden terwijl hij in de business seats van het voetbalstadion vertoefde.”

Morele plicht

Verzet bieden is volgens u een ‘morele burgerplicht’?

“De sociale strijd die we moeten voeren gaat over veel meer dan alleen maar ‘verworven rechten verdedigen’. Er staan waardevolle maatschappelijke principes op het spel. In het verleden werd heel hard gevochten voor het algemeen stemrecht, toegankelijk onderwijs, betaalde vakantie. Gaandeweg werd een meer sociale samenleving uitgebouwd. Sommigen willen nu de klok terugdraaien en bepaalde rechten en openbare voorzieningen terugschroeven. De regeringen-Michel en -Bourgeois willen niet zomaar tijdelijke besparingen doordrukken. Ze willen structurele ingrepen doen die op lange termijn doorwerken, in negatieve zin dan. Willen gewone mensen echt meedoen aan een cyclus van voortdurende besparingen? Willen ze echt veel langer werken?”

“In de strijd van vakbonden en middenveld ontwaren we nu een keten van solidariteit. Arbeiders leggen de productie stil, bedienden staken hun dienstverlening, creatieve geesten komen met andere acties voor de dag. Essentieel is dat we ons solidair tonen met het verzet en samen onze collectieve belangen verdedigen. Binnen een beweging als Hart boven Hard zijn er uiteraard uiteenlopende gevoeligheden, iets om voortdurend rekening mee te houden. Wat er nu gebeurt, doet me opnieuw aan de jaren ‘60 en ’70 denken: de vakbonden verlaten hun eerder defensieve posities en zoeken nieuwe samenwerkingsverbanden met studenten, cultuurmakers en anderen. En net als in de jaren ’60 wordt er weer muziek gemaakt aan de stakerspiketten. Hartverwarmend.”

Dit is een deel van een verhaal dat verscheen in Ons Recht van januari 2015. Ons Recht is het ledenblad van de vakbond LBC-NVK, onderdeel van het ACV. Ontdek meer over de LBC-NVK op www.lbc-nvk.be en via www.facebook.com/vakbondlbcnvk