Op 27 februari stierf een mens. Een mens die in ons collectief geheugen dient herinnerd te worden als hét geweten van een dolende samenleving in een pretpark van oerinstincten: egoïsme, neoliberale driften, navelconsumentisme, hebzucht en kortzichtigheid.
Hij maakte ons wakker en trachtte ieder van ons via de nooduitgang het pretpark te doen ontvluchten. Helaas zijn er nog steeds mensen die de nooduitgang barricaderen en hierin gesteund worden door de onverschilligheid van een massa onwetenden.

Stéphane Hessel. Verzetsman in WOII. Overleeft Buchenwald en Dora. Ontsnapt tweemaal aan ophanging. Co-auteur Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Schrijver van Indignez-vous! (Neem het niet!). 96 jaar.

Maatschappijkritisch. Hekelt de achterdocht tegenover immigranten, het ter discussie stellen van sociale verworvenheden zoals de pensioenen en onderwijsvoorzieningen, de media die in handen zijn van de welgestelden. Voorvechter van een rechtvaardige overheid die het algemeen belang nastreeft. Tegenstander van geprivatiseerde banken die zich enkel bekommeren om hun dividenden en buitensporige salarissen van de leidinggevenden.

Politieke en economische verantwoordelijken die sociale verworvenheden ter discussie stellen in tijden dat de kloof tussen de rijksten en armsten nog nooit zo groot is geweest. Neem het niet!

Zijn universele raad: “Wees niet onverschillig. Onverschilligheid ontneemt je het vermogen om in opstand te komen. Scheppen is weerstand bieden. Weerstand bieden is scheppen.”

De Belgische nieuwsbulletins besteedden de dag na zijn overlijden een kwartier aan het ontslag van de Paus en wat er zou volgen. Hessel kwam (bijna) niet aan bod. Godbetert!

Premier Elio Di Rupo ging naar Parijs om een laatste eerbetoon te brengen waardoor hij laattijdig in het parlement zou arriveren voor de donderdagse zitting. Bepaalde politici van rechtse strekking, die dankzij Stéphane Hessel en zijn generatiegenoten aan politiek mogen en kunnen doen, vroegen zich grimmig af of de reden van de laattijdige aankomst van de premier wel gerechtvaardigd was. Dezelfde politici die wellicht alles zouden doen om in beeld te komen tijdens de begrafenis van een bekende Vlaming of een paus.

Op 27 februari stierf een mens. Ergens in een land waar de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens collectief genegeerd wordt. Ergens in een land waar de lage lonen en arbeid van velen gelijk staan met de welvaart van enkelingen. Ergens in een land waar onderwijs een voorrecht is voor de rijken. Ergens in een land waar je geslacht en afkomst je levenskwaliteit bepaalt. Ergens in een land waar de welvarende klasse angstig is voor de minder begoede klasse. Ergens in een land waar de waan van de dag het collectieve zuurgehalte bepaalt en sociale verworvenheden ter discussie worden gesteld. Ergens in een land stierf een mens. En het was niet de paus.