Pre-oudejaar noemen we het. Een jaarlijkse traditie met wat chirovrienden waarbij we aan de vooravond van oudejaar als jonge papa’s nog eens echt een stapje in de wereld zetten. Gisteren was het weer zover. Een avond waar ik altijd met heel veel goesting naar uit kijk.

Het was de derde keer sinds ik in 2019 volledig de stap naar de nationale politiek zette. En terwijl we in 2020 rond de vuurkorf stonden en voor de avondklok naar huis moesten, was ook 2021 geen ‘normale editie’. Na een zelftest bleven we samen in de woonkamer hangen. Onze jaarlijkse kroegentocht was nog niet aan de orde.

We zijn met onze gezinnen actief in heel verschillende sectoren. Van het onderwijs over gezondheidszorg tot de IT-sector. De verschillende blikken op de wereld leveren altijd boeiende inzichten op. Ze garanderen ook mijn permanente politieke voetjes op de grond. Zo belangrijk als je af en toe in de Brusselse bubbel komt.

Soit, fijne, kritische mensen samen. Al jarenlang geven ze me boeiende feedback op het politieke bedrijf. Hoogstens sceptisch, maar nooit antipolitiek. Integendeel, vaak was er in het verleden best wel appreciatie voor ons politiek engagement. Onze democratie was verre van perfect, maar tegelijk wel het best mogelijke systeem. En iemand moest het doen.

Politiek schouwspel kweekt totale apathie

Maar dat was dit jaar anders. Het politiek schouwspel van de voorbije tijd heeft er hard op ingehakt. Er was een totale apathie ten opzicht van het politieke systeem. Eén na één uitten mijn maten hun ongeloof in ernstige politieke oplossingen. Over het nu over corona, energieprijzen, klimaat, onderwijs of de zorgsector ging. Steeds weer kwam dezelfde zin naar boven: “het gaat nooit over de zaak zelf. Letterlijk iedereen is met politieke tactiek bezig. Het is amateurisme troef. Politici houden de illusie van impact en controle over problemen voor, maar zijn daar helemaal niet toe in staat.”

Eén na één uitten mijn maten hun ongeloof in ernstige politieke oplossingen. Of het nu over corona, energieprijzen, klimaat, onderwijs of de zorgsector ging. Steeds weer kwam dezelfde zin naar boven: “Het gaat nooit over de zaak zelf. Letterlijk iedereen is met politieke tactiek bezig. Het is amateurisme troef.”

En toen moest het meest confronterende voor mezelf nog komen. Ik kreeg het zelf niet meer uitgelegd, zelfs niet aan mijn beste vrienden. Keer op keer moest ik zeggen dat ik het begreep. Het kwam keihard binnen, hoewel ze het zeker niet persoonlijk bedoelden. De voorbije 20 jaar kwam ons politiek systeem tot totale stilstand. Partijstrategie, beleidsniveaus, permanente verkiezingskoorts, … Er werd eigenlijk niks ten gronde en tijdig aangepakt. Ook vandaag blijken we niet in staat om samen beter te doen. En dat is tragisch omdat de maatschappelijke uitdagingen voor de komende 20 jaar gigantisch zijn. Ook dat baart een jonge papa steeds meer zorgen. Het kaartenhuis stort in elkaar.

Partijstrategie, beleidsniveaus, permanente verkiezingskoorts, … Er werd eigenlijk niks ten gronde en tijdig aangepakt. Ook vandaag blijken we niet in staat om samen beter te doen. En dat is tragisch omdat de maatschappelijke uitdagingen voor de komende 20 jaar gigantisch zijn.

En niemand zegt dat de keizer geen kleren meer draagt. Behalve goede vrienden natuurlijk. We maken niet alleen een slechte beurt, we durven het in de wetstraat niet eens echt toegeven. We ontkennen het licht van een zwaar verdeelde samenleving. Als jonge politicus trok ik drie jaar geleden vol vuur naar het parlement. Dat vuur brandt heviger dan ooit. Op dit gebied ben ik echt geradicaliseerd. Er hangt te veel vanaf om nu gewoon los te laten, maar worstel wel met ons politiek zelfbeeld.

Radicaal samenwerken voor échte oplossingen

Het kan toch niet dat je schaamte voelt voor je eigen sector? Hoe kunnen we dit collectief aanvaarden? Wanneer rechten we onze rug? Het ‘systeem’ dat zijn ‘wij’, individuele politici die kunnen rechtstaan, ieder dag. Enkel een vernieuwd politiek eergevoel kan ons redden. Radicaal samenwerken, radicaal voor echte oplossingen. Niet van tafel stappen zolang oplossingen zich beperkten tot gerommel in de marge.

We moeten ons, zeker met de nieuwe garde, veel explicieter uitspreken, ‘parler-vrai’. Laten we afstand nemen van tactiek waarvan iedereen weet dat ze enkel politiek-strategisch is. Niet aanvaarden dat anderen ons in dat kader dwingen. Gewoon doen waarvoor er ooit in stapten. En iedere dag voor die spiegel gaan staan, diep in de ogen van onze kinderen kijken.

Laat 2022 het jaar van het politieke zelfrespect worden.