De oorlog in het Midden-Oosten laat niemand onberoerd.

Er zijn de luchtaanvallen op IS waaraan onze soldaten, in opdracht van onze regering deelnemen. Een beleidsploeg die blijkbaar niet beseft dat geweld , geweld oproept.

Op verre afstand zien we hoe de stad Aleppo gevangen zit tussen de Assad-troepen en de rebellen. De inwoners proberen met brandende autobanden een luchtaanval te voorkomen , dit omdat ze geen vluchtweg hebben en bovendien Turkije zijn grenzen gesloten heeft.

De vluchtelingenstroom is ,middels een bedenkelijke deal met een al even bedenkelijk regime, afgezwakt .

We merken de terreurdreiging en aanslagen bij ons. Acties die door bandieten onder het mom van de Islam gevoerd worden.

In onze hoofdstraten merken we soldaten die een fictief veiligheidsgevoel creëren . Belgische militairen die mijns inziens thuis horen in humanitaire opdrachten op vraag van de Verenigde Naties.

Politici, althans de rechts-nationalistische zijde, voelen zich geroepen om onze vrijheden die voortspruiten uit de verlichting in vraag te stellen.

Als gewone enkeling vraag ik mij af: waar gaat dat eindigen.

Er zijn tekenen van hoop

In mijn omgeving zie ik mensen die zich verenigen, christelijke en  vrijzinnige humanisten, moslims en een grote groep van mensen die zich niet bekennen tot een overtuiging, allen propageren ze de solidariteit en samenhorigheid en dragen ze de vluchteling een warm hart toe.

De krachtige stellingname van kanselier Merkel is zeker een opsteker. Daarbij voeg ik graag Wouter Beke (CD&V) die Bart De Wever (NV-A) de wacht aanzegt. Ik hoop dat de christendemocratische voorzitter eindelijk tot de conclusie komt dat de christendemocratie , met de C in de naam, helemaal niks te zoeken heeft in coalities of akkoorden met het nationalisme.

Graag meld ik nog dat Raoul Hedebouw en Marco Van Hees(beiden PVDA/PTB) in het parlement een resolutie voor doeltreffende én democratische strijd tegen terrorisme indienden, zonder dat die onze verlichtings en democratische rechten en vrijheden in het gedrang  brengen.

In dit kader verwijs ik naar de bevindingen van een Duits onderzoeksjournalist Shams UL-HAQ die stelt dat in asielcentra vele psychologen en maatschappelijk werkers moeten tewerkgesteld worden om radicalisering te voorkomen. De aangehaalde resolutie heeft het trouwens meer over voorkomen dan bestrijden.

Er bereiken ons veel onheilsberichten dat is zeker maar de tekenen van hoop zijn niet onbelangrijk