Empowerment van werklozen is meer wel dan niet een hoop onzin.

Empowerment van werklozen is meer wel dan niet een hoop onzin.

woensdag 21 oktober 2015 16:11
Spread the love

Een  nieuwe onderzoeksreportage van Telefacts toont hoe bepaalde van de cursussen voor werklozen het overheidsgeld dat er aan besteed wordt helemaal niet waard zijn. Dat er iets niet klopt aan ons systeem van arbeidsactivering begreep ik vrij snel toen ik een aantal jaren geleden als werkloze binnenstapte in de bureaus van de absurditeit die Alexander Calder (een zogenaamd erkend loopbaancentrum) heet. 

Mijn eerste “oefening” bij Calder bestond uit het aan elkaar plakken van in stukken geplakte cv’s, wat misschien een goede oefening zou zijn voor dertienjarigen, hoewel ik zelfs daar mijn twijfels bij heb. Er zat een Bulgaarse man in onze groep, die niets verstond van wat er gezegd werd door de gediplomeerde actrice die de sessie leidde, maar de hele ochtend lang gesust werd met de verzekering dat men hem later persoonlijk zou begeleiden. Ook nog op het menu: vacatures voor elkaar zoeken, waarbij ik allerlei goedbedoelde voorstellen kreeg van een mede-veroordeelde die helaas niets van mijn diploma’s, ervaring en gewenste carrièrepad begreep. Er werd verwacht dat ik daar elke week kwam zitten, om op die manier mijn (in de ogen van vadertje staat niet zo kostbare, want werkloze) tijd te verdoen. Alleen een enkelband zou een meer succesvolle beroving van mijn vrijheid geweest zijn. “Gelukkig” had ik geen rechten bij de RVA, waardoor ik naast geen uitkering ook geen plichten had en ik me aan deze moderne vorm van dienstplicht kon onttrekken.

Fons Leroy zegt in een artikel in de Morgen dan wel dat er zeer weinig klachten binnenkomen, maar ik heb ook wel een idee hoe dat komt. Toen ik mijn klacht naar Alexander Calder stuurde met mijn begeleidster van de VDAB in CC werd er mij vanuit Calder nadien telefonisch gecommuniceerd hoe spijtig en erg het was dat ik direct een mail naar de VDAB stuurde en niet eerst met hen sprak. De toon van terechtwijzing zal ik nooit van mijn leven nog vergeten, ik voelde me als een kleuter die werd aangesproken door een boze schooljuffrouw, een toon van terechtwijzing en verzuchting, niet van begrip voor mijn terechte klacht.

Het wordt zeer onderschat hoe psychologisch zwak je staat als werkloze, en dat je al een heel grote bek moet hebben om in te gaan tegen het dominante discours van betutteling. Ik heb me door mijn begeleidster bij de VDAB wel steeds gesteund en begrepen gevoeld, dus niet het hele verhaal is hier negatief, wil ik toch ook nog benadrukken.

Helaas steunt het hele beleid van “activering” en “empowerment” van werklozen waar liberalen en nationalisten in Vlaanderen zo vol van zijn zeer vaak op niets. Er wordt gekozen voor het aanbieden van goedkope, zwaar door wetenschappelijk betwijfelbare arbeidspsychologie gedreven pseudo-vormingen zoals hierboven beschreven, in plaats van voor het aanbieden van echte opleidingen en het verlagen van studiegelden (tenzij je één van de lucky few bent die in aanmerking komen voor de steeds sterker wordende criteria van de RVA). Hieruit blijkt nog maar eens dat overheidsbesparingen en de daarbij horende privatiseringen en outsourcingen slechts zeer zelden tot een verbetering van het lot van maatschappelijk zwakken leiden.

take down
the paywall
steun ons nu!