Emel Mathlouthi zong reeds als kind in een klein amfitheater in Ibn Sina, in de omgeving van Tunis. Als studente was ze gefascineerd door Pink Floyd, Joan Baez en Bob Dylan, luisterde ze naar klassieke muziek en jazz, maar werd ze ook beïnvloed door Chieck Iman, een Egyptische protestzanger.

Als ze zelf in het Arabisch gaat zingen wordt ze slachtoffer van intimidatie en verbannen door de media. Toch lukt het haar de RMC Moyen Orient 2006 prize te winnen en kan ze in Jordanië voor het eerst in het Arabisch optreden. Ze verhuist naar Parijs waar ze zich muzikaal kan bekwamen en toert de wereld rond met befaamde artiesten zoals Hindi Zahra.

Toen Tunesië eind januari 2011 in een politieke wervelstorm terecht kwam, zong Emel op Radio Nova (Parijs) ‘Ya Tounes Ya Meskina’. De sociale media reageerden prompt en Emel zorgde in Tunesië voor een bevrijdende boodschap met haar lied ‘Kelmti Horra’ (mijn woorden zijn vrij).

[Meer informatie vindt u op deze site in het interview dat plaatsvond in de Sfinks parlatent.]