“Elke besparing in deze sectoren snijdt rechtstreeks in het vlees”: zorg, welzijn en cultuur op straat tegen besparingen

Meer dan 8.500 mensen uit verschillende sectoren stapten donderdag 5 maart mee in de betoging tegen het besparingsbeleid van de Vlaamse regering. ACV Puls organiseerde de betoging na de aangekondigde besparingen in de zorg, welzijns- en cultuursector. De betoging vertrok vanaf het station Brussel-Centraal en eindigde aan het kabinet van minister Beke, vlak aan het Noordstation.

donderdag 5 maart 2020 22:01

Spread the love

De slachtoffers van de besparingen zijn niet alleen de organisaties en het personeel, maar ook de doelgroepen zelf. De beloftes van de Vlaamse regering voor een warm en sociaal Vlaanderen staan in schril contrast met het huidige beleid, dat meer mensen dan ooit in de kou laat staan.

ACV Puls, die alle werknemers in de non-profit uit zorg, welzijn en cultuur vertegenwoordigt, kwam eind vorig jaar al in actie tegen de aangekondigde besparingen. In 2020 willen ze hun acties verderzetten. Daarom komen ze terug op straat met alle sectoren die door de besparingen getroffen worden. “We gaan voor meer budget voor zorg, welzijn en cultuur.”

Op de betoging was één ding duidelijk: Vlaanderen is niet gediend van de aangekondigde besparingen binnen deze sectoren. 8.500 personen lieten hun stem horen tegen het wanbeleid van minister Beke. Wij spraken met enkele personen binnen de getroffen sectoren.

Lieve, Pleegzorg provincie Antwerpen

Foto: Maxime Minsen

Ik werk bij Pleegzorg met gezinnen die kinderen met een beperking opvangen. Die pleegouders zijn een engagement aangegaan om kinderen in huis te nemen toen ze klein waren. Nu die kinderen volwassen zijn, worden de ouders verplicht om zelf thuis te blijven, omdat deze mensen niet alleen thuis kunnen blijven. Het persoonsvolgend budget waar ze recht op hebben, daar moeten ze vijf jaar op wachten, omdat er geen geld is. Hierdoor krijgen mensen niet de zorg die ze nodig hebben en kunnen ze niet naar een dagcentrum gaan. Aan minister Beke zou ik willen zeggen: zorg ervoor dat mensen die het geld nodig hebben, het geld ook krijgen op het moment dat ze het nodig hebben. Laat die mensen geen vijf jaar in de kou staan.

Johannes, student drama aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen

Foto: Maxime Minsen

Het geld gaat vandaag naar grote instituten en niet naar kleine, grassroots projecten. Ook subsidies voor projecten voor kansengroepen zijn volledig geschrapt. Sectoren die niet als hoofddoel geld opbrengen worden volledig afgebroken door deze regering.

De regering blijft zeggen dat ze wel voor kunst staan. Ze promoten zo bijvoorbeeld de Vlaamse meesters, grote instellingen of internationale gezelschappen. Maar wat ze vergeten is dat al deze grote namen en projecten beginnen bij kleine initiatieven. Op deze manier vergeten ze veel mensen die nooit in de kunstsector terecht zullen komen indien er geen zekere financiële zekerheid is in die sector. Zo gaan er veel stemmen verloren gaan.

Pol, revalidatiecentrum Koningin Elisabeth Instituut in Oostduinkerke

Foto: Maxime Minsen

Sinds 1 januari is er een lineaire besparing van 1,3% op ons budget. Voor onze instelling, waar 260 personen voltijds werken, wil dat zeggen dat we meer dan €200.000 moeten besparen of drie voltijdse banen moeten schrappen. Tegelijkertijd verwacht de Vlaamse regering wel dat de kwaliteit verhoogd wordt en dat we excelleren. Je kan niet verwachten dat we beter werk leveren wanneer je onze middelen afpakt. Wel meneer Beke, voor ons mag het niet een ‘beke’ meer zijn, het mag veel meer zijn.

Shari, Kinderdagverblijf De Speelboom

Foto: Maxime Minsen

Op heel korte tijd zijn wij van zes kinderen per kinderverzorgster moeten overstappen naar acht kinderen per kinderverzorgster. We krijgen minder middelen om onze kinderen de zorg en de kwaliteit te geven die we ze zouden willen geven. Een baby heeft niet dezelfde zorg nodig als een peuter, zoals Beke wel in zijn voorstel doet lijken. Minister Beke moet eens nadenken over hoe hij zelf wil dat zijn kind verzorgd wordt: met aandacht of zoals een product in een fabriek?

Kirsten, gehandicaptenzorg bij Huis in de stad in Tienen

Foto: Maxime Minsen

De regering heeft beslist dat de persoonsvolgende budgetten naar beneden gaan. Tegelijkertijd moeten we wel vanuit de voorzieningen dezelfde zorg blijven geven. Hetzelfde, of zelfs meer, doen met minder middelen leidt bij ons tot een hogere werkdruk en tot stress. De kwaliteit kan niet anders dan achteruit gaan, omdat we minder personeel kunnen inzetten. Onze cliënten zullen niet de zorg krijgen die ze verdienen of nodig hebben.

Daarnaast worden de wachtlijsten alleen maar langer. Wanneer je pech hebt en terecht komt in prioriteitengroep 3, de minst dringende gevallen, dan kan je vandaag de dag tot 19 jaar moeten wachten vooraleer je geholpen bent. Er zijn ouders die heel hun leven zo lang mogelijk voor hun gehandicapte zoon of dochter willen zorgen. Maar wanneer die mensen 85 jaar zijn, dan verdienen zij rust. Die zonen of dochters zouden dan meteen terecht moeten kunnen in een voorziening of dagcentrum. Maar zelfs de meest dringende gevallen moeten al tot twee jaar wachten.

Ik denk dat er in veel andere sectoren nog bespaard kan worden, maar niet in de sociale sector. Wij doen het al zo creatief mogelijk om mensen vooruit te helpen. Als dit zo doorgaat dan zullen er alleen nog meer mensen met burn-outs volgen.