Europese statistieken spreken over een loonkloof van 16 procent. Dat betekent dat vanaf vandaag tot het einde van het jaar vrouwen onbetaald werken in tegenstelling tot hun mannelijke collega’s die wel voor het gehele jaar betaald worden. Deze datum is zelfs nog optimistisch: volgens de FOD Economie zou de loonkloof in België zelfs op 20 procent landen. Drie maanden gratis werk, dat kan natuurlijk niet.
Verschillende stappen werden in het verleden al gezet. Toch blijkt het nog niet voldoende te zijn om gelijkheid tussen mannen en vrouwen en zelfs nog ruimer, gendergelijkheid, ten volle door te voeren.
Het oorspronkelijke beleid is weliswaar gericht op de idee van een gelijke behandeling tussen mannen en vrouwen. Het gelijkheidsbeginsel is al geruime tijd een essentieel bestanddeel van onze samenleving. In dat kader kwam er dan ook antidiscriminatiewetgeving tot stand, wat verder werd geïmplementeerd als een beleidsstrategie om een gelijke behandeling te kunnen verzekeren. Zo zagen we ook heel wat Europese richtlijnen verschijnen, zoals deze van 1976 betreffende de tenuitvoerlegging van het beginsel van gelijke behandeling van mannen en vrouwen ten aanzien van de toegang tot het arbeidsproces, de beroepsopleiding en de promotiekansen en ten aanzien van de arbeidsvoorwaarden. Toch blijft het voorlopig nog maar bij een idee van gelijkheid, een gelijke uitkomst is er volgens de cijfers die voorliggen hoegenaamd niet.
Men brengt de loonkloof geregeld onder de aandacht, maar toch blijkt er doorheen de jaren niets significants te veranderen. Als we “loonkloof” intypen in Google, komen we al heel snel bij een artikel van de krant De Morgen van 20 november 2017, net geen jaar geleden, getiteld “Europese vrouwen verdienen nog steeds 16 procent minder dan mannen”, waarin gelezen kan worden: “De Commissie stelt vast dat de loonkloof de voorbije jaren niet kleiner is geworden”. Bij vaststellen en loze beloftes om een degelijke aanpak te verwezenlijken, kan en mag het natuurlijk niet langer blijven.
Inzetten op sensibilisering, maar ook het verderzetten en uitwerken van positieve maatregelen om gendergelijkheid te promoten, in het bijzonder op de arbeidsmarkt, is wat nodig – en dus nog meer nodig! – blijkt te zijn. Zo kan geopteerd worden om vrouwen binnen een onderneming te begeleiden, met behulp van mentorship, coaching en sponsoring. Ook in de wetgeving moet men blijven inzetten op gendergelijkheid en ervoor zorgen dat het niet gaat om een gelijke behandeling maar om een gelijke uitkomst. Actieve opsporing van discriminatie op de arbeidsmarkt zou de positieve maatregelen kunnen – en naar ons inziens moeten – aanvullen.
Smoesjes dat vrouwen de ongelijkheid in het loon zelf in de hand hebben en ze bijvoorbeeld maar minder deeltijds moeten werken, sneller om opslag moeten vragen of wat dan ook, gaan niet op. Want zoals onze favoriete voorzitter tijdens zijn speech op de nieuwjaarsreceptie van sp.a te Bredene nog zo mooi verwoordde: “ELK UUR TELT” en dus ook elk uur dat een vrouw werkt.
Stephanie Vanden Eede, Oona Wyns, Kaoutar Oulichki, Yana Giovanis, Emma Verbiest – bestuursleden Jongsocialisten
