Vorig record van 2015 haalde een gemiddelde gebruiksgraad van minder dan 50 procent. Dat is heel wat minder dan de nieuwe generatie offshore windmolens. En heel wat minder dan de beloofde nucleaire beschikbaarheid tot 90 procent. 2018 belooft opnieuw een lage beschikbaarheid te tonen.
Het is duidelijk: kernenergie is niet alleen hoogst risicovol op veiligheidsgebied. Ze kan ook niet langer de stroomvoorziening van het land garanderen. Nu niet, en nog minder in de toekomst, met verder verouderende reactoren en bijhorende installaties.
Onveiligheid neemt nog toe
De reeks problemen met onveilige installaties en gebouwen rijgt zich aaneen tot een non-stop lijst. De scheurtjesreactoren Doel 3 en Tihange 2 vormen een enorm veiligheidsrisico, juist omdat de eerste beschermingsmantel dreigt te falen.
Maar ook andere toestanden zijn erg risicovol. De radioactieve stoomlek in het primaire koelcircuit wijst op gevaarlijke veroudering van de oudste reactoren. En nu komt uit dat er al lang betonrot zou zijn in de betonnen gebouwen die de veiligheidsinstallaties dienen te beschermen. Dit zijn allemaal problemen in of ten dienste van het nucleaire hart van de reactoren.
Hierbuiten doen zich nog allerlei andere problemen voor in het zogenaamde “niet-nucleaire gedeelte”. Maar ook de laatste problemen kunnen leiden tot het ergste ongeval, zoals de ongevallen in Chernobyl en Fukushima aantonen.
Tijd voor een alternatief energie-investeringsbeleid
Volgens Arthur Follebout van de 11 maart-beweging moet een alternatief energie-investeringsbeleid uitgestippeld worden. Daarvoor zijn meerdere maatregelen nodig.
Ten eerste kan een drastisch energiebesparings- en efficiëntieprogramma de nood aan infrastructuur doen stagneren en zelfs verminderen, ondanks de noodzaak naar meer elektrische toepassingen in industrie en mobiliteit. Verder dienen hernieuwbare bronnen (wind, zon, biogas, waterstof,…) versneld vergund en gebouwd te worden, zowel op zee als op land.
Back-up centrales moeten zo snel mogelijk hun brandstof halen van waterstof en duurzaam biogas met afvang en recyclage van broeikasgassen, en recyclage van restwarmte. Verbindingen met het buitenland en vraagsturing vervolledigen het plaatje. Hierbij is het ook nuttig te onderzoeken in welke mate de bestaande niet nucleaire installaties van Doel en Tihange gerecycleerd kunnen worden. Dat kan de kost voor de bouw van back-up gascentrales beperken tot investeringen in de gasbranders zelf en een aantal aanpassingen. En het behoudt tewerkstelling.
Ten slotte moet het politieke beleid moedig, ambitieus, regulerend en initiatiefnemend zijn – zeker wanneer privé-groepen zoals Engie-Electrabel zo’n transitie voortdurend stokken in de wielen steken.
