Leo Ghysels – Oxfam-Wereldwinkels op 8/03/2010 16:13:20
Onderwerp: Lipimavida

Zondag 7 maart

Eindelijk vertrekken we naar Lipimavida. Vanuit Curicó is het 130 kilometer rijden naar de kust. De eerste 90 km gaat alles behoorlijk. De verwoestingen die we zien lijken op die van Curicó. Maar hoe dichter we bij Duao en Iloca komen, hoe slechter de situatie wordt. We kunnen niet rechtstreeks naar Lipimavida rijden. Om het zwaar gehavende Duao en Iloca te vermijden moeten we over de bergen.

Tegen de middag komen we aan in Lipimavida. We rijden meteen naar het verwerkingsbedrijfje. Wat we onderweg zien stemt ons niet hoopvol. Overal ligt wrakhout. De huizen langs de kant van de zee zijn door de vloedgolf helemaal weggespoeld. Op het einde van de weg – ironisch genoeg ‘L’infernillo’ of ‘de kleine hel’ genoemd – stoppen we aan het huis van Mirabelle. Of beter: waar ooit het huis van Mirabelle stond. Het huis is volledig van de kaart geveegd. Een klein vakantiehuisje dat ook eigendom is van Mirabelle staat er nog, maar is zwaar beschadigd.

De verwerkingsfabriek ziet er echter behoorlijk ongeschonden uit. Het is een recent gebouw, en door de achterliggende beplanting is de zee niet tot bij het bedrijfje gekomen. Er is niemand aanwezig. Iets verderop is immers een grote vergadering aan de gang met enkele hoogwaardigheidsbekleders zoals de burgemeester, de bisschop.
We trekken daarheen en treffen er eindelijk de vrouwen van Lipimavida: Bernardina, Julia, Mirabelle.

Het is een emotioneel weerzien: in een stortvloed van woorden vertellen ze ons wat er is gebeurd. Het huis van Mirabelle dat meegesleurd werd door de vloedgolf. Het huis van de zus van Bernardina dat compleet verwoest is. Gelukkig vielen er in het dorpje Lipimavida geen doden. Door het Tsunami-alarm was iedereen de heuvels ingevlucht en daar kamperen ze nu nog altijd, in tenten.

In het dorpje was geen drinkwater, geen voedsel. Ondertussen, 1 week later, lopen de kuststadjes vol met soldaten en hulpverleners. Honderden hulpverleners en ook jonge vrijwilligers uit het hele land ruimen puin en zijn zelfs al begonnen met de bouw van noodwoningen.

Samen met Bernardina en Mirabelle gaan we naar het verwerkingsbedrijf. Binnen is alles één grote chaos. Heel veel potten minipapaja’s zijn kapot en de stroop heeft de vloer erg plakkerig gemaakt. Het lijkt of onze schoenen met lijm aan de grond zijn vastgemaakt. Gelukkig konden we de dames reeds voor onze komst contacteren, en vroegen zij ons om schoonmaakmiddelen mee te brengen.

We bespreken wat er verder moet gebeuren. Het komt erop aan om een inventaris te maken van alles wat kapot is. Wij kunnen nog geen grote beloftes doen, maar hopelijk kunnen we dankzij de solidariteitsactie van Oxfam-Wereldwinkels iets betekenen voor deze vrouwen waarmee we al zo lang een goede handelsrelatie onderhouden.

In de late middag trekken we terug naar Curicó. Morgen bezoeken we in de omgeving van Talca de appelkwekers van Agromercedes en de wijnboeren van Consorcio. Maandagavond trekken we dan naar Cauquenes om dinsdag terug naar Santiago te reizen.