Er was eens wereldvrouwendag in 2015, en er was niet zo lang daarna #wijoverdrijvenniet, waar vrouwen massaal eventjes Twitter, Facebook en een waaier persoonlijke blogs volspuugden met getuigenissen over  seksueel grensoverschrijdend gedrag in de openbare sfeer. Er was in Nederland ook minder lang geleden #zeghet, wat hetzelfde deed met een breder spectrum seksueel geweld. Er kwam Wij Spreken voor Onszelf, van Liesbeth Kennes, die het woord geeft aan slachtoffers van seksueel geweld in analogie met het Amerikaanse Project Unbreakable. Er werden boeken geschreven over seksisme, doe maar op. Wat mij opviel in al die uitbarstinkjes van sociale beweging: ze gingen niet specifiek over allochtonen, en ze kregen ondanks meer dan verwacht positieve reactie, ook veel tegenwind en nogal magere, zo niet geen, uitzonderlijke beleidsmatige navolging.

Anders lijkt dat nu te gaan met Keulen. Ongezien was het, tientallen vrouwen die in een mensenmassa van duizenden door groepjes van tientallen daders werden bestolen, aangevallen, aangerand en verkracht. Naast een staaltje wansmakelijk foutieve attributie van verantwoordelijkheid voor zulk geweld met een gedragscode voor vrouwen om het te vermijden of voorkomen, struikelt de Duitse politiek wonderbaarlijk genoeg over hun eigen veters in een holletje hard op te treden, moet de politie zich verantwoorden voor hoe ze deze incidenten in hemelsnaam niet hebben opgemerkt, roept men om sensibilisering en preventie bij migranten, vluchtelingen, potentiële daders van “andere” culturen, en wordt er een beetje paniekerig in het rond geschreeuwd over de verloedering van onze Verlichte Waarden en de slinkende veiligheid van “onze” vrouwen.

Ik vraag mij iets af.

Ik vraag mij af waarom 100 verkrachtingen per dag in dit kleine speldenkopje op de wereldkaart niet dezelfde hoeveelheid verontwaardiging oproept. Ik vraag mij af waarom, terwijl we weten dat de overgrote meerderheid seksueel grensoverschrijdend gedrag gepleegd wordt door bekenden, vrienden, buren, partners, ouders, nonkels, bazen, leraren, hulpverleners, collega’s,…  de Belgische politiek en de gemiddelde bevolking nog nooit serieus en massaal op het idee kwam jongens en mannen actief te sensibiliseren en hier in de voornaamste potentiële-daderspopulatie aan preventie te doen.

Ik vraag mij af waarom de reacties van vaak blank, Vlaams eigen volk op de serie verkrachtingen in het Gentse Citadelpark overliepen van stellingen over hoe de meisjes in kwestie maar niet in hun eentje daar moesten lopen ‘s nachts, of zich wat zedelijker moesten kleden. Ik vraag mij af waarom ik van blank, Vlaams eigen volk te horen moet krijgen dat ik spijt hebben van een one night stand niet moet afdoen als verkrachting, wanneer ik beschrijf hoe iemand zonder aanleiding mijn douche binnendrong, naar me stond te staren, zich uitkleedde en mijn lijf centimeter per centimeter kwam betasten terwijl ik verstijfd van angst niet wist te reageren. Ik vraag mij af waarom mensen in mijn eigen omgeving mij zeggen dat ik mij er maar over moet zetten en me niet moet aanstellen als ik begin over de zoveelste avond op café waar blank, Vlaams eigen volk mij een slet noemde, mij ongevraagd in de borsten kneep, mij achtervolgde naar de wc.

Ik vraag mij af waarom ik tientallen vrouwen in mijn omgeving ken die werden aangerand of verkracht door een bekende en mij huilend komen vertellen dat hun eigen blanke, Vlaamse vrienden hen zeiden dat ze logen, overdreven, zich aanstelden toen ze over hun ervaring vertelden. Ik vraag mij af waarom we, blank, Vlaams volk nog moeten discussiëren over of ongewenste seksueel getinte opmerkingen en mopjes op de werkvloer nu echt fout zijn, of gewoon een grapje waar vrouwen maar tegen moeten kunnen.

Ik vraag mij af waarom er nog opiniestukken verschenen over heimwee naar tijden waarin dat allemaal nog niet zo erg was en of we al niet meer mogen lachen toen Peter Sagan pardoes een bloemenmeisje in de billen kneep. Ik vraag mij af waarom ik met #wijoverdrijvenniet nog idiote tweets moest zien passeren van mensen die vonden dat we nergens tegen kunnen, dat we dingen verzonnen, dat we een stelletje kutfeministen waren die niet snapten hoe goed we het in België toch hebben.

Ik vraag mij af waarom burgemeesters de nood voelen zonder aanleiding mannelijke vluchtelingen te waarschuwen “onze” vrouwen en meisjes niet lastig te vallen op een Sinterklaasfeest, terwijl nog nooit een politicus het in zijn kop gehaald heeft jongens en mannen in het algemeen te waarschuwen niet aan de tieten van meisjes op café te zitten, zomaar, terwijl ik na 28 jaar toch wel ettelijke tientallen, als het er geen honderden zijn, incidenten kan opnoemen waar dat gebeurde met blanke, Vlaamse jongens en mannen. Die vonden dat grappig en oké. Ik moest daar maar niet zitten drinken. In een kort kleedje. Zonder lief. Zo erg is dat niet, en dat vond ook altijd de rest van de wereld, vooral andere blanke, Vlaamse mannen, dan.

Ik zie opeens dat het grote, brede maatschappelijke draagvlak tegen seksueel geweld er alleen maar komt als we met het vingertje naar een Ander kunnen wijzen dan onze eigen blanke, Vlaamse kerels. Elke allochtoon is opeens een onaangepaste barbaar. Wee de dreiging voor onze waarden. Elke miserabele zeikerd die mij ooit zei dat vrouwen misschien ook niet alleen op straat moeten wandelen en misschien moeten nadenken voor ze uitdagend gekleed op straat gaan, heb ik evenzeer horen roepen en tieren dat bijvoorbeeld moslimmannen moeten leren dat dit een vrij land is en “onze” vrouwen mogen doen en laten wat ze willen en ze hen daarvoor niet mogen lastig vallen. Gij, gij blanke, Vlaamse hypocriet.

Maar bon, back to business. We moeten dus vluchtelingen en mensen van andere origine in het algemeen, even een cursusje geven om te voorkomen dat ze vrouwen lastig vallen. Ik stel u zeer serieus de vraag, ook u, gemiddelde politicus, opvoeder, leraar, beleidsmaker, person in power, en doodgewone blanke, Vlaamse gast die zich graag ophoudt in de reacties van HLN en menig Twitterfeed: leg mij uit hoe wij allochtonen moeten leren hoe wij hier met vrouwen omgaan, dat seksueel geweld tegen vrouwen niet ok is, dat zij even veel waard zijn, dat kleding, alleen zijn, het tijdstip van de nacht waarop ik mij buiten waag, single zijn, alcohol,… GEEN toestemming geven ons seksueel te benaderen, als onze Eigen Europese Verlichte Waarden dat blijkbaar niet inhouden.

Hoe moet je een vluchteling gaan wijsmaken dat je een vrouw in een minirokje om 2 uur ‘s nachts op de Leuvense Oude Markt niet in haar kruis mag grabbelen of uitkakken voor hoer, wanneer blanke, Vlaamse mannen dat ook doen, daar vaak mee wegkomen, en de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag dan door andere blanke Vlamingen vaak bij de vrouw in kwestie wordt gelegd?

Eigen volk eerst, denk ik. We kunnen misschien beginnen met die Verlichte Waarden waar we zo graag naar wijzen telkens we een excuus vinden een beetje generaliserend te doen over iedereen die niet tot onze in-group behoort, ook effectief zelf toe te passen en bij ons “eigen” volk af te dwingen. We kunnen misschien beginnen met wat hoogstnodige blijvende outrage, die even veel politieke actie tot gevolg heeft als de recente gebeurtenissen in Keulen, over de dagelijks honderd verkrachtingen en veel meer gevallen van seksuele intimidatie in ons land, meestal door bekenden binnen onze eigen blanke, Vlaamse kring.

We kunnen misschien eerst even hard vingertje wijzen naar de daders wanneer die blank zijn, als we doen wanneer het een “Ander” betreft. Doe ondertussen ook een beetje consequent. Als je op basis van allochtone daders, want natuurlijk zijn die er, een volledige bevolkingsgroep over dezelfde kam wil scheren, moet je dat ook maar doen wanneer een dader een ehr… “inheems” profiel heeft. Ik ben al honderd keer aangerand, bepoteld, verkracht, uitgescholden,… door een blanke, autochtone Belg. Waar blijft de stelling dat alle blanke, autochtone Belgen een gevaar zijn voor vrouwenrechten en de veiligheid van onze vrouwen en meisjes? Ik wacht.

Ik ben eens curieus welk belangrijk individu hier met mij eens over rond de tafel wil gaan zitten. Mijn verwachting is helaas dat ook dit straks weer een stille dood sterft.

Amelie Mangelschots

Deze blog verscheen oorspronkelijk hier