Als reactie op de toenemende maatschappelijke polarisatie hoort men regelmatig de roept tot sociale eenheid, het wordt vooropgesteld als vanzelfsprekendheid en getuige van goedbedoeldheid maar in werkelijkheid is het een manifestatie van feitelijke intellectuele intolerantie en versterkt enkel de polarisering.
Eénheid leidt tot polarisatie, omdat eenheid concentratie inhoudt. Een concentratie rond één als gezamenlijk vooropgesteld model of doel, een geüniformiseerde concentratie van individuen rond een patroon het welke gebaseerd zou zijn op gemeenschappelijke factoren. Echter “eenheid ontstaan door de verwantschap op basis van een of meerdere factoren schept een negatie van onderlinge verschillen en daarmee inbreuk op de persoonlijke eigenheid van het individu. Niet gemeenschappelijke factoren maar wel de erkenning en aanvaarding der verschillen binden ons, niet in dogmatische gevangenheid maar in klimaat van intellectuele vrijheid”.
Het is essentieel zich hiervan te vergewissen omdat het idee van een gemeenschappelijk model, een geüniformiseerd model betekent dat er van de veronderstelling uitgegaan wordt dat dit zou kunnen zonder uitsluiting. Dit is een heel nauwgeestige en egocentrische visie, omdat de standaard die daarbij vooropgesteld wordt uiteraard nooit in strijd zal zijn met diens eigen waardepatronen, sterker nog, ze zal er vanuit gaan. Men gaat dus een zogeheten universeel model opstellen vertrekkende vanuit diens eigen moraal, dit is gedoemd om intellectueel te vercorrupteren door diens eigen overtuiging. Universialiteit, alsof dit vatbaar is in een kader is een idiotie en getuigt van alles behalve diversitair denken. Universialiteit is een denkpatroon dat haar oorsprong vindt in het centraal stellen van diens eigen overtuiging en van daaruit met bekeringsdrang een globaal concept uitwerken. Ze staat daarmee in schril contrast met het diversiteits denken.
Het hanteren van waarden en normen is daarom zeker niet verkeerd, maar voorop stellen dat dit vertaalbaar is naar een universeel gedachtengoed het welke zou onderschreven worden door elk individu is onzin. Men hoeft het niet eens te zijn met andere overtuigingen, maar hun bestaan gaan ontkennen of onderdrukken leidt niet tot daadwerkelijke universele eenheid maar tot concentratie resulterent in uitsluiting. Wanneer meerdere partijen die houding aannemen krijgt men verschillende concentraties dewelke gaan conflicteren: dat heet polarisatie. Beide vormen van concentratie gaan hierbij in de fout, dat is iets wat onvoldoende gerealiseerd wordt.
Het is een fout die gemaakt wordt bij heel wat zichzelf claimende emancipatorische bewegingen. Als reactie op een onrecht of wanverhouding gaat men een tegenreactie ontwikkelen dewelke zich ook concentreert rond een ideaal model en in die zin gaat men niet de structurele onrechtvaardigheid aanvallen maar een eigen paralelle structuur opwerpen die in wezen dezelfde fouten maakt. Omdat binnen de eigen gevormde structuur universialiteit evenzeer utopisch van aard is, omdat universialiteit dat steeds is van nature, gaat men eigen vormen van discriminatorisch gedrag verdoezelen en wordt de doctrine op termijn steeds onverdraagzamer. Tot ze uiteindelijk een even bekrompen karakter krijgt of soms nog erger dan het onrecht het welke ze in den beginnen claimde te bekampen. Het bestrijden van onrecht wordt uiteindelijk onderschikt aan het behoud van diens eigen rolmodel wat zelf discriminatorisch en bijzonder hypocriet wordt.
Maar het zou verkeerd zijn ervan uit te gaan dat deze ontwikkelingen steeds gebaseerd zijn op gebrekkig inzicht. De realiteit is dat de motiveringen dikwijls al van in den beginne helemaal niet nobel zijn en de claim tot emancipatie slechts een maskerade is van het daadwerkelijke doel: machtsconcentratie. Elke vorm van nationalisme, of het nu gestoeld is op staatkundige, etnische, religieuze of antitheïstische of andere opgeworpen grenzen is altijd van in den beginne contra-emancipatorisch. Om tot de cohesie van die binding te komen gaat men zich steeds beroepen op zeer conservatieve en intolerante overtuigingen de welke evenwaardigheid als absoluut concept verwerpen. Het streven naar evenwaardigheid binnen een nationalistische strijd is niet meer dan een leugenachtig argument. Wie oproept tot een nationalistische beweging gaat zich daardoor steeds op een fascistoïde wijze gedragen. Ongeacht de schijnargumenten die opgeworpen worden moet men zich er heel goed van vergewissen dat dit gewoon een andere variant van extreem rechts is.
De enige remedie tegen polarisatie, onderdrukking, uitsluiting, discriminatie, racisme e.d. ligt in de deconcentratie. Niet in het streven naar eenheid, eenheid is immers een eufemisme voor nationalisme, maar naar veelheid. Veelheid als erkenning van individuele eigenheid en haar rechten en vrijheden. Erkenning van nuanceverschillen en van de onrechtmatigheid om te claimen voor anderen intellectueel of waardebepalend te kunnen beslissen. Erkenning van het unieke individu als enige rechtmatige basis en dat individu als evenwaardig onderdeel ten opzichte van elk ander binnen die veelheid. Des te omvangrijker en verscheiden de veelheid des te sterker groeit de evenwaardigheid en dus ook emancipatie. Iedere roep tot concentratie rond een nationalisme of eenheidsdenken, of het nu klassiek extreem rechts, of anders ideologisch gegrond, staatkundig, etnisch, zogeheten verlicht of religieus is, het is ALTIJD contra-emancipatorisch, conservatief en besmet door fascistoïde denken, en absoluut nefast voor de emancipatorische strijd. Eénheid ongeacht onder welke noemer en emancipatie staan steeds haaks op elkaar.
