Een wereld van rentmeesters en woekeraars.

Een wereld van rentmeesters en woekeraars.

zaterdag 1 augustus 2015 12:34
Spread the love

Wij noemden ze destijds de
‘vakantiedossiers’. Ze waren niet allen zo, maar we wisten het uit
menige ervaring : gewiekste werkgevers durfden al eens van de
vakantieperiode gebruik maken om moeilijke dossiers erdoor te
sluizen.

Het ontslag van een werknemer die op de
zwarte lijst stond bijvoorbeeld, een verandering van de werktijden
via een wijziging van het arbeidsreglement op de ondernemingsraad van
juni of een informeel doch kameraadschappelijk en vertrouwelijk
gesprek met de hoofdafgevaardigde in volle vakantietijd.

Tijdens de maanden juli en augustus
werd het varkentje dan gewassen en het was niet evident om in de
vakantiemaanden dergelijke dossiers te bespreken met de
militantengroep of communicatie en actie met het personeel te
organiseren. Wij maakten bijgevolg jaarlijks duidelijke afspraken met
de delegees over procedures en takenverdeling.

Het huidige Vlaams en Federaal beleid
kan een indrukwekkend lijstje van zulke ‘vakantiedossiers’
voorleggen. Voorzeker lagen er zelfs enkele papers in de schuif te
wachten op het juiste moment , temperaturen van om en bij de dertig
graden, de Tour de France en de flinke bloei van de komkommers.

Zo bijvoorbeeld het interview met B.
Weyts, minister van Dierenwelzijn en Mobiliteit (voorwaar een
originele combinatie) in Knack van juli, waarin hij een lans breekt
voor Uplace (1) en mordicus blijft vasthouden aan de binding van
Ringland én Oosterweel : “ik stel gewoon vast dat het
Oosterweeltracé de beste garantie is om snel op te schieten”.

Ben Weyts, de licht-anarchistische
kwajongen (bladzijde 27, net als ‘betonboer’ zal hij dat
waarschijnlijk als een eretitel beschouwen) hebben wij in Vlaams
Brabant gelukkig kunnen afhouden van het beleid in gemeente en
provincie. Dus moet het maar op een hoger echelon.

Onze energiefactuur is een ander
vakantiedossier als we het protest van Sp.a en Groen mogen geloven
tegen de geplande stroomprijs van de regering-Michel of de plannen
van Vlaams Minister Turtelboom om de btw op elektriciteit te
verhogen. “Een vierde en zwaarste verhoging in een paar maand tijd,
na de schrapping van de gratis kilowattuur, de doorrekening van de
certificaten op Vlaams niveau en de doorrekening aan de gezinnen van
de vennootschapsbelastingen op intercommunales” zegt ons Karin
Temmerman op 19 juli (2).

Ondanks de kiezersbeloften van 2014
aangaande de pensioenleeftijd (ELKE partij was TEGEN de verhoging)
verhoogde de federale regering de wettelijke pensioenleeftijd tot 67
jaar. Voor alles de zoveelste besparingsactie waarbij vrouwen nog
eens extra worden getroffen zo blijkt uit berekeningen van het ACV
(3).

Bij felle beroering kan er altijd een nummertje “kibbelkabinet” worden gespeeld (zie de open debatcultuur van wijlen premier Gwijde Verafstoot, stripfiguur en in onze gewesten destijds spreekbuis van Margaret Thatcher, die kort hierna nog onze wegen zal kruisen). Of, ook ten behoeve van de hongerige media, een oprisping van (haast vergeten) nationalisme, zoals op 21 juli het olijke duo Janssen en Janssen (in de gedaanten van Peumans en Bourgeois, als Vlaamse notabelen ter gelegenheid van de Nationale Feestdag) opvoerden.

De lijst van besparingen “krijgt stilaan
Thatcheriaanse proporties”, weet ABVV kopman Rudy De Leeuw (4).
“Van alle lonen en uitkeringen werd twee procent weggesneden door
middel van een indexsprongen. De lonen zijn de komende twee jaren
quasi geblokkeerd. En dan zwijgen we nog over de miljarden die worden
weggesneden in de gezondheidszorg, het openbaar vervoer of andere
publieke dienstverlening. Op andere vlakken, denk maar aan onderwijs,
wordt de factuur van de gezinnen fors verhoogd”.

De tax shift, helemaal geïnspireerd
naar de ideeën van Trends boy Van Overtveldt, mag terecht het paradepaardje genoemd worden. “Een misser van formaat”
betoogt Chris Serroyen van het ACV. Overleg zag de regering Michel daarover ook
niet als een materie van sociaal overleg. We weten nu waarom : vooral
de middengroepen en de sociale uitkeringen zijn de pineut. Zelfs van
een echte meerwaardebelasting om ook vermogens aan te spreken is geen sprake.

Eén (pervers) detail van de taxshift
stipt Mathias Bienstman van de Bond Beter Leefmilieu aan : de
salariswagens (5) die ontsnappen aan de gelijkschakeling van de
accijnzen op benzine en diesel. Als milieueffect kan dit tellen want
negentig procent van deze wagens blijken immers diesels. Toch probeert men ons te overtuigen dat dit beleid naast zijn sociale ook zijn ecologische klemtonen weet te leggen.

We zouden het nog kunnen hebben over de
hoorzitting van Hart boven Hard om een breed maatschappelijk debat te
krijgen over de inkanteling van sectorale gelden in het
gemeentedecreet. “Subsidies voor cultuur, jeugd, sport, armoede,
flankerend onderwijsbeleid, integratie, inburgering en
ontwikkelingsbeleid wil de Vlaamse regering toevoegen zonder
oormerking aan het gemeentefonds” zegt Bart Caron van Groen die voor een sterke afkalving van deze sectoren vreest : “Daar
wordt eerst nog een besparing op doorgevoerd van vijf tot dertig
procent. Bovendien neemt de Vlaamse Regering nog de indexering weg”.

Het laat zich raden wat dat voor gevolg
heeft voor evolutie van de kloof arm-rijk. Gelukkig (sic!) is er voor onze
regio de “structurele aanpak van de armoede” die Vlaams Minister
van Armoedebestrijding Liesbeth Homans voorstelt met het uitrollen
in gans Vlaanderen van sociale restaurants om maaltijden van één
euro te verstrekken. VZW’s en plaatselijke overheden kunnen tot 30
september projecten indienen (6).

En zo zijn wij niet zo ver meer af van
de ideeën van de Britse conservatieve psychiater Theodore Dalrymple
en de aanpak van Compassionate Conservative zoals George Bush
en David Cameron voorstaan. Misschien kan, wat Cameron betreft, de
aanpak van de vakbonden in zijn land een hint zijn voor de volgende
acties van De Wever en de zijnen.

David Cameron heeft er na zijn
verkiezingsoverwinning immers een punt van gemaakt : zijn plannen om het stakingsrecht drastisch in te perken. “De grootste aanval op de vakbonden sinds
dertig jaar, zo noemt de Brits krant The Guardian
het. Sinds Thatcher bedoelen ze daarmee, want ook zij knabbelde flink
aan het stakingsrecht. Maar wat nu op stapel staat gaat veel verder.
Staken wordt in verschillende sectoren zo goed als onmogelijk” (7).

Het
geeft misschien ook een antwoord op het waarom van de vaststelling
die Yves Desmet (8) maakt : “Eigenlijk lacht deze regering de
vakbonden vierkant uit”. Het is immers meer, namelijk een
doelbewuste strategie om de vakbonden en een kritisch middenveld
buitenspel te plaatsen.

Het
nationaal en Vlaams beleid plaatst zich met dit alles naadloos in de
internationale evoluties (het geplande TTIP akkoord is één voorbeeld) van de laatste decennia, en korter bij van
de Europese aanpak zoals wij dat ten overvloede hebben kunnen zien
bij de aanpak van Griekenland : het dictaat van het rentmeesterschap (de boekhoudersmentaliteit) na tientallen jaren vrij spel voor de
woekeraars.

De
critici op dit “morele failliet van de Europese Unie” (9) zijn
haast niet meer bij te houden. De kritische stemmen van ‘linkse
rakkers’ Noam Chomsky, Naomi Klein of Thomas Piketty worden haast
gemeengoed. Niet zelden neemt het einde van de Euro en van de
Europese Unie daarin een steeds belangrijker plaats in.

Als
evaluatie op de gebeurtenissen van de laatste maanden stelt Geert Mak
vast (10) “dat er nog maar weinig over blijft van de Europese Unie
die we ooit kenden : een gemeenschap van landen op basis van
vrijwilligheid en gelijkwaardigheid. Vandaag is de venijnigheid te
groot, landen staan tegenover mekaar”.

En
verder stelt hij een enorme verdeeldheid vast. “allerlei
onderhandelingen over dossiers worden nu totaal gefrustreerd. Het
vluchtelingenprobleem wordt bijna tussen neus en lippen afgehandeld.
Er is vandaag op geen enkel vlak nog eensgezindheid mogelijk”. Of
nog als antwoord op de vraag naar zijn idee over de stelling van
staatssecretaris Francken dat hij vreesde voor een aanzuigeffect van
de reddingsacties op de Middellandse Zee : “Laat ze maar verzuipen,
dus. Dat is toch totaal gestoord”.

In
deze stoet stappen ook Joris Luyendijk en Paul De Grauwe mee op als
je hun dubbelinterview leest (11). “Het austeriteitsbeleid werkt
gewoonweg niet”, zo formuleert De Grauwe het. “De enige reden
waarom Europa aan die harde lijn vasthoudt, is moralistisch. Het
verlangen om te straffen”. Die harde lijn verwoordt Geert Mak als
volgt : “het is een schande dat onze leiders geen vonkje van
betrokkenheid tonen. Niet met vluchtelingen, en niet met de Grieken”.
Het Europees volkslied met daarin het (Duitstalige) “Alle Menschen werden Brüder” klinkt inderdaad voor steeds meer mensen als
vloeken in de kerk.

Een
mens vraagt zich af voor wanneer de eerste Europese algemene staking
is. Dezelfde vraag die onze brave media zich stelden na de
machtsgreep van N-VA in Vlaanderen en België in 2014, en de
brouwsels van Michel I : waar blijven de reacties ? Of zoals Desmet
het zich over de vakbonden in de De Morgen afvraagt : “hoe ze na de vakantie zullen
reageren : met een capitulatie of met een hete herfst ?”.

Wij
weten het antwoord wel, maar pleiten vooral voor een goede regie en
een breed solidaire aanpak. Over het einddoel zijn zelfs de vier
evangelisten het eens : de rentmeesters en de woekeraars worden eruit gegooid (Lc 19, 45-48).

Het is
eens wat anders als al dat latijn !

(1) Mag een ondernemer (lees B.
Verhaeghe) nog rekenen op een minimum aan rechtszekerheid vraagt hij
zich op bladzijde 30 af, in weerwil van de bewering van zijn N-VA
fractieleider Diependaele dat er geen draagvlak is voor het dossier.

(2) Deredactie.be : “Regering-Michel
vertelt fabels over btw-cijfers elektriciteit”.

(3) Visie van 10 juli blz 11.

(4) Deredactie.be op 23 juli.

(5) Ik citeer Bienstmans nog even over
die bedrijfswagens : “De journalist van de Financial Times
vertelt het verhaal van de
25-jarige Merel. Ze komt aan op haar eerste job en wordt een garage
vol met Mercedessen binnengeleid. De baas zegt : kies er maar
eentje. Voor 56 euro per maand rijdt Merel rond in een Mercedes van
meer dan 30,000 euro. Met stijgende verbazing stelt de Britse
correspondent vast dat Belgen met een salariswagen zelfs gratis
privékilometers mogen malen. Dat er ellenlange files in ons land
blijven bestaan hoeft niet te verbazen. Voor honderdduizenden is de
tankkaart a free lunch.

(6) Het
Laatste Nieuws, 29 juli 2015.

(7) Christophe
Callewaert, Dewereldmorgen, 17 juli.

(8) De
Morgen, 27 juli.

(9) Commentaar
Ewald Pironet, senior writer Knack, 8 juli.

(10) Knack,
28 juli, blz 11.

(11) De
Standaard, weekblad van 25 juli.

take down
the paywall
steun ons nu!