Om 13 uur liggen we samen in bed. Terwijl ik mijn ogen sluit, verzamelt ze wat spullen uit de kamer. Een mini-tablet, mijn kleine rode agenda, een oude bruine doos met ovalen gat uit hout waar ze haar kostbare tut in legt, mijn bril en de bijhorende groene koker gevuld met gescheurde papiertjes, een leeg blad met een stylo, haar knuffelbeer wat verderop. (Hij is de geprivilegieerde na de kikker en Schanulleke om naar Gent te reizen).
“Ik ben de kassawinkel”, vertelt ze steevast, wanneer alles rond haar is geïnstalleerd en zij (naast mij) voor haar goederen zit. Haar pyjama ruikt naar perzik-yoghurt – die ze op de middag at met een experimentele lepel-handgreep, waardoor …
Ze neemt de tablet op haar schoot en zet mijn bril op. “Ik zal kijken op mijn I-pad.” Ze schuift met haar vingers op het onbeweeglijk scherm. “Het zijn micamenten (medicamenten) met aabeien. Da’s goed voor oude mensen. En hier een druppel. Zo moet je de micamenten nemen.” Ze legt de tablet en ‘haar’ bril opzij.
“De doos is nu nog toe. Ik ga ze nu openmaken. Je moet heel veel micamenten nemen – ze richt zich nu uitdrukkelijk tot mij – één nu en heel veel voor in de namiddag. De doos is voor jou. Zo moet je dat toedoen, en elke dag moet je het opendoen.” Met veel plezier klapt ze het deksel luid toe, open, toe, open toe in een regelmatige cadans.
“Volgende week mag je één nemen als je ziek bent moet je dat nemen, niet meer elke dag.” Ze ‘leest’ dat in mijn agenda. “Zo een knuffel nemen (ze wijst naar haar grote beer) in plaats van micament.” (Wil ze de medicatie afbouwen? ) Nu haalt ze de papiertjes uit de brillendoos: “dat is voor de namiddag, en op zondag moet je geen micamenten (!) . Dan mag je een tutje van mij lenen, OK?”
“Ik ga nu iets halen hé, nu slapen, OK? Dan ga ik nog even iets doen.” Terwijl ze dit afspreekt met mij, is ze de kamer al uit. In de verte hoor ik: “Ik moet het wasmachien opzetten”, waarop de ‘ritsklank’ van een ronddraaiende knop volgt. Na een paar stille minuten staat ze naast mij: “Ik heb een vogelschilderij voor jou gebrengt (een blad met blauwe ronde krabbels) en dat kan je ophangen hé. Nu is het genoeg, een beetje slapen als het ochtend is, moet je wakker worden, hé kindje?”
Na de hele batterij micamenten en de afbouw en vrijstellingen met de compenserende troostjes, krijg ik een schilderij van een vogel. Bovendien ben ik van een oude mens een kindje geworden. Alsof ze me een sprookje heeft verteld, waarbij de derde stap de katharsis en misschien ook haar genezing inluidt?
De oorlog is echter geen sprookje. Er is geen derde keer, goede keer, hoewel we het vandaag zo vurig hoopten. Er is geen afbouw, er zijn geen vrijstellingen. We leveren medicamenten en doeken voor het bloeden, maar het echte verlangen van de Oekraïners is … het schilderij van een vogel.
