Koerdische Europeanen, schijnhuwelijk -

Een verhaal van liefde, onmogelijk volgens de overheid

woensdag 13 februari 2013 17:11
Spread the love

Geschreven door de allerbeste vriendin van Ayfer.

Er was eens een jonge vrouw. Ze noemde Ayfer, was 30 jaar en Belg van Koerdische afkomst. Na lang zoeken vond Ayfer op een dag de liefde van haar leven: Orhan, een Duitser, ook van Koerdische afkomst. Ze leerden elkaar kennen, werden verliefd en ontdekten dat ze van elkaar hielden. Ze beslisten dat ze hun verdere leven wilden delen met elkaar. Na enige tijd pendelen tussen België en Duitsland, besloot Orhan de moeilijke stap te zetten om te verhuizen naar België. Ayfer was hiermee heel erg blij, zij kon op deze manier de band met haar huidige leven behouden en ze wilde er dan ook alles aan doen om Orhan hier zo snel mogelijk thuis te laten voelen. Bovendien wilden ze ook hun liefde bezegelen door te trouwen. Vrienden, familie en kennissen waren blij voor hen, blij dat ze het geluk hadden gevonden. Maar dat was buiten de Belgische staat gerekend.

De ouders van Ayfer zijn 30 jaar geleden naar België gekomen, toen Ayfer 8 maand oud was. Niet omdat ze zin hadden om met een peuter (de oudere broer van Ayfer) en een baby halsoverkop alles wat bekend en bemind was achter te laten. Maar omdat het niet anders kon. Er volgde een periode van grote onzekerheid en angst. De ouders van Ayfer vroegen asiel aan voor hun gezin als politieke vluchtelingen. De procedure van deze aanvraag betekende voor het gezin een lange lijdensweg. Ayfer en haar broer werden enige tijd gescheiden van hun ouders. De ingewikkelde en lange procedure creëerden absoluut niet de ideale omgeving voor kinderen om in op te groeien. Maar kan het anders? Wie zal het zeggen…

Maar na jaren kwam de verlossing alsnog: het asiel werd goedgekeurd, het gezin mocht legaal in ons land verblijven. De moeder van Ayfer kreeg de Belgische nationaliteit, de kinderen automatisch ook. De vader van Ayfer niet. Waarom de moeder wel en vader niet? Omdat de vader geen geboorteattest kon voorleggen. 50 Jaar geleden kickten ze in Turkije blijkbaar nog niet zo hard op papieren en stempels zoals wij hier doen. Men zou zich de vraag kunnen stellen of we dit als erg moeten beschouwen…

Maar desalniettemin kon voor Ayfer het ‘normale’ leven eindelijk beginnen. Ze kon naar school gaan en haar best doen om een stevige basis te vormen voor haar verdere leven. Een leven als Belg, met Koerdische roots. En hoewel het niet altijd gemakkelijk was om een plaats te vinden in onze maatschappij en een evenwicht te vinden tussen de mengeling van culturen, zwoegde ze verder en vond ze haar weg. Ze behaalde haar diploma van middelbaar onderwijs, ging verder studeren en vond uiteindelijk een job bij de Vlaamse overheid waar ze al jaren aan de slag is. Jaja, een echte ambtenaar (dan wel één van het soort dat effectief werkt) (en de Vlaamse overheid uiteraard blij want zij sloegen 2 vliegen in 1 klap: een streepje op de allochtonenteller bij én dan nog één die wérkt!).

Ayfer had ervoor gezorgd dat ze haar leven in handen had. Ze droeg haar steentje bij aan de maatschappij én had ook voor haar zelf een inkomen om degelijk van te leven. De integratie was volkomen, behalve de ietwat mysterieuze Oosterse looks, was ze op en top Belg. Toen dan uiteindelijk ook op vlak van liefde alles op zijn pootjes viel, en Ayfer blij en vol verwachting naar het stadhuis ging om te vragen wat ze moest doen om op 23 maart 2013 te kunnen trouwen, was de ontnuchtering dan ook groot. Want ze kreeg te horen dat ze hiervoor een geboorteakte nodig had…en zij was nog net in Turkije geboren, inderdaad, dat land dat het niet zo nauw nam met formulieren en stempels. Het feit dat je in levende lijve voor iemand staat, is blijkbaar niet voldoende bewijs dat je geboren bent. Dus die geboorteakte moest er zijn. 2 mogelijkheden: je vraagt het aan in Turkije hetgeen vrij moeilijk wordt als je geen Turks spreekt (Ayfer is namelijk Belg en Turks is vooralsnog geen Belgische landstaal). Er wordt gefluisterd dat het soms lukt als je voldoende centen op tafel legt. Maar in dergelijke praktijken heeft Ayfer geen zin.

Gelukkig is er nog een alternatief. Je kan die geboorteakte ook verkrijgen via de vrederechter. Deze procedure houdt in dat je 2 Belgen van Koerdische afkomst moet laten getuigen dat je toen in Turkije geboren bent. Dat is makkelijk, hoor ik u denken, de 2 mensen die dit het beste weten zijn uiteraard de ouders van Ayfer. Maar die komen niet in aanmerking, we gaan het nu ook niet TE gemakkelijk maken om een Belg een geboorteakte te laten verkrijgen. Dus Ayfer op zoek naar 2 getuigen die toevallig 30 jaar geleden in de buurt waren van een bergdorpje in Turkije en haar hebben horen wenen. Gelukkig stonden die toevallig op de hoek van de straat.

Dus hop naar de vrederechter, we betalen wat dossierkosten hier en gerechtskosten daar, hebben héél veel geduld want zoveel stempels zetten dat kost wel tijd. En de staat neemt de trouw van Ayfer, Belg, wel serieus, want het is de ‘procureur des konings’ die zich hierover uitspreekt, geef toe, dat kan niet iedereen zeggen. Enkele weken later eindelijk een brief in de bus. Maar allesbehalve een verlossende brief, want in plaats van een bevestiging van de geboorteakte, las Ayfer in de brief dat ze vriendelijk verzocht werd zich beschikbaar te houden voor een verhoor door de plaatselijke expert in schijnhuwelijken van de politie. Een Belg en een Duitser die in het ééngemaakt Europa willen trouwen: daar zat een luchtje aan en moest grondig onderzocht worden.

Dan maar terug de focus op Orhan en hem helpen zo snel mogelijk geïntegreerd te geraken. Het allerbelangrijkste voor hen beiden was dat hij zo snel mogelijk werk zou vinden en de taal zou leren. En men zegt toch steeds: wie wil werken, die vind werk. Dus: op naar de interimkantoren. We besparen jullie de reacties bij sommige interimkantoren wegens te bedroevend. 1 Ding kunnen we wel meegeven: de leuze ‘wie wil werken, die vind werk’ gaat niet op. Het werd duidelijk dat kennis Duits en Engels, handen aan het lijf en grote motivatie om te werken niet voldoende was. In Vlaanderen spreekt men Nederlands. En op zich kwam dat nog goed uit ook, want Orhan wou zelf ook heel graag zo snel mogelijk Nederlands leren, hoe zou je zelf zijn. Ze gingen ook langs bij VDAB en vonden zo de weg naar ‘het Huis van het Nederlands’. Orhan volgt nu een intensieve cursus Nederlands en kan al een aardig woordje praten.

Maar ondertussen heb je wel een inkomen nodig om te overleven. Gelukkig is er een wet die stelt dat binnen Europa je uitkeringen kan aanvragen op basis van een tewerkstelling in een ander Europees land. En aangezien Orhan al 5 jaar aan het werk was in Duitsland, kon dit dus geen probleem zijn. Ware het niet dat je hiervoor wel minstens 1 dag gewerkt moet hebben in het land waar je gaat wonen. Orhan wil niet 1 dag werken, Orhan wil fulltime werken. Ach ja, fluistert de omgeving, je laat je gewoon een dag bij een kennis die zelfstandig is inschrijven en het is in orde… Ayfer en Orhan doen zulke dingen niet graag, dus geen uitkering. Gelukkig heeft Ayfer de eigenschappen van een volwaardige Vlaming en bijgevolg een goedgevuld spaarboekje om deze periode te overbruggen. Die baksteen in haar maag zal dan wel nog even moeten wachten.

Ondertussen wachtte er nog een aangenaam verhoor. Ayfer deed haar uiterste best om haar kokende bloed terug te laten afkoelen. Want op dit moment voelde ze zich absoluut uitgesloten uit onze maatschappij en 100% gediscrimineerd. Waar ze ooit dacht dat ze een volwaardige Belg was met alle rechten en plichten zoals andere Belgen, bleek dit niet het geval te zijn. Blijkbaar werd ze niet als een volwaardige Belg beschouwd. Blijkbaar had ze niet eens het vanzelfsprekende recht te trouwen met de man die ze graag zag. Maar deze gevoelens onderdrukte ze, voor de goeie zaak, en met opgewekt gemoed en open geest ging ze het verhoor tegemoet. Tot ze op de rooster werd gelegd. En ZIJ zich moest verantwoorden voor ONS ingewikkeld en onlogische systeem. Toen werd het even te veel. De politieman heeft het gehoord én begrepen. Maar wat hiervan het resultaat zal zijn? Afwachten is de boodschap…Op dit moment begint Ayfer zich af te vragen of ze niet toch beter naar Duitsland was verhuisd.

Afleiding nodig! Dus terug denken aan de mooie dingen. Een huwelijksreis, misschien voor het eerst eens naar een ver exotisch land. Romantische witte stranden, heldere, blauwe zee. Ze zagen zichzelf al lopen, hand in hand met een prachtige zonsondergang op de achtergrond. Daarvoor hadden ze uiteraard allebei een reispaspoort nodig. Kan geen probleem zijn voor een Belg en een Duitser om een reispaspoort te verkrijgen. Deze keer had de Duitser pech. Orhan koos ervoor om naar het Duitse consulaat in België te gaan. Daar kreeg hij te horen dat zijn Duitse identiteitskaart niet voldoende was, hij moest de inburgeringspapieren van zijn ouders voorleggen. En die heb je uiteraard altijd in je achterzak zitten. Maar niet getreurd, hij kon de aanvraag ook doen zonder inburgeringspapieren in eender welke Duitse gemeente. Dus even naar Aken rijden en alles was in orde.

Diepe zucht…zullen we dan maar gewoon naar Kreta gaan? Daar is de zee ook blauw. Alleen maar hopen dat Griekenland niet uit de Europese Unie valt voor we kunnen vertrekken.

Een Belgische en een Duitser die van elkaar houden, dat is toch geen probleem! Behalve als ze ook nog Koerden zijn. Of hoe adlinistratieve domheid levens verpest.

En hoe gaat het nu verder? Of Ayfer en Orhan mogen trouwen, dat weten we nog niet. Ons gerecht buigt zich op dit moment over dit ingewikkelde vraagstuk. 1 Ding is wel zeker: Ayfer en Orhan leefden nog lang en gelukkig. Want zij houden de touwtjes van hun leven in handen en maken hun eigen geluk. Ondanks het feit dat België er blijkbaar alles aan doet om hen tegen te werken. In dit land leven wij, Belgen, Vlamingen.

Ik wil me verontschuldigen voor de cynische toon in mijn verhaal. Deze is echter het gevolg van een woede en vooral diepe schaamte om Belg/Vlaming te zijn. Ik geef toe dat ik niet neutraal ben in dit verhaal. Ayfer is mijn allerbeste vriendin en ik wil voor haar het allerbeste. Maar zo’n behandeling wens ik niemand toe. Dit is onmenselijk. De schijnheiligheid van de Vlaming/Belg (aan u om zelf te schrappen wat niet past) torent hier boven alles uit.

Luidkeels verkondigen we dat de allochtonenproblematiek de pan uitswingt. Dat wij genoeg inspanningen gedaan hebben, dat het aan ‘hen’ is om hen te integreren. Maar diezelfde Belg/Vlaming maakt het allochtonen én Belgen van allochtone afkomst ONMOGELIJK om zich te integreren. Want vroeg of laat staan we er met de rekening. Alsof we willen zeggen: je had maar niet moeten komen, je had maar in de shit moeten blijven zitten zodat wij ons rustige leventje konden leiden en ons geweten konden sussen door geld te geven aan goede doelen ver van ons bed.

WIJ creëren extremisme. WIJ zorgen ervoor dat mensen niet meer weten wie ze zijn, want ze mogen niet zijn wie ze waren en we laten ze ook niet toe te zijn zoals ons. En zo zoeken ze heil in extremen. Integratie staat niet gelijk aan het afnemen van een identiteit.

Er zijn politieke partijen in ons land die er openlijk voor uitkomen dat ze Vlamingen beter vinden dan de rest. Eén hiervan is momenteel de grootste van Vlaanderen. Dat maakt mij bang. Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat de andere partijen die niet van deze mening zijn, er ALLES aan doen om hier tegenin te gaan en verhalen zoals dat van Ayfer en Orhan niet meer mogelijk maken. Ik hoop het oprecht. Anders kom ik ooit in de situatie waarin ik mezelf geen Belg en Vlaming meer kan noemen. Misschien moet ik dan zelf ergens politiek asiel aanvragen…

take down
the paywall
steun ons nu!