Davos is afgelopen – de global leaders kunnen weer met zijn allen huiswaarts vliegen en nog wat mijlen toevoegen aan hun toch al indrukwekkende ecologische voetafdruk. Er zijn een paar interessante analyses verschenen her en der, zelfs in niet bepaald andersglobalistische gazetjes zoals The Economist of Foreign Policy, die vragen stellen bij het hele circus, niet in het minst omdat gewone mensen overal in de wereld minder en minder vertrouwen lijken te hebben in deze zogenaamde globale leiders, of ze nu uit de businesswereld dan wel uit de hoogste politieke kringen komen. Desalniettemin blijven the Economist en FP de jaarlijkse hoogmis toch de moeite waard vinden.
Voor een buitenstaander blijft het echter opvallend dat de ‘mensen die er in deze wereld toe doen’ wél constant structurele hervormingen bepleiten voor gewone mensen, en ‘fundamentele’ transformaties bepleiten voor zowat elke sector, al of niet met behulp van een shockscenario, maar voor zichzelf toch vooral een voorspelbare wereld willen. De Standaard correspondent had het vandaag over een overheersend gevoel van opluchting op het slotdebat. “Oef” dus, nu de Davos alpha mensen zich stilaan terug bevinden in een wereld die ze menen te herkennen van vroeger, een wereld waar gelukkig de meeste risico’s terug uit geëlimineerd lijken. Tss, en dat voor de zelfverklaarde kampioenen van ‘veerkrachtige dynamiek’! Geef me dan maar de Chinezen, die blijkbaar massaal hun kat stuurden naar het Zwitserse bergoord. Die lijken hun eigen retoriek – “elke crisis (“weichi”) vormt behalve een dreiging ook een uitdaging” – een stuk ernstiger te nemen.
Bij deze heb ik echter een suggestie voor Klaus Schwab, eentje die ik zelfs (en vele anderen met mij allicht) nog wil sponsoren ook met belastinggeld.
Iedereen is het erover eens dat Davos ideaal gelegen is in de bergen, prachtig oogt en rustig aanvoelt; relatief makkelijk af te schermen ook voor de boze buitenwereld. Nou, dat zijn allemaal ook ideale kenmerken voor een hardcore meditatie-oefening, zo lijkt het me. Als ze nu eens met zijn allen vijf dagen aan een stuk, met minimale verwarming, tien uur per dag zouden mediteren, onder leiding van niet opperhoofd Klaus maar de een of andere grijzende zen monnik, Thich Nhat Hanh bijvoorbeeld. Zie je het al voor je, Christine Lagarde, in de lotushouding, zij aan zij met Prins Filip, Kris Peeters, Osborne en Cameron en andere Jim Kims. En overdag uiteraard geen hapjes van de Spermalieschool maar wel lekkere vegetarische kost. Kwestie van ‘austerity’ eens aan den lijve te voelen. Ze mogen eventueel nog een krukje gebruiken bij het mediteren – met Christine Lagarde menen wij immers dat je de duimschroeven nu ook weer niet té hard moet aanschroeven.
En laat ze ’s avonds maar eens in discussie gaan met mensen uit de vierde wereld, de verloren jonge generaties uit Griekenland en Spanje, de mensen die in Azië aan de band staan voor een “kosten-efficiënt” loon, of de Duitsers met een Hartzbaantje. Het menselijke wrakhout van de beleidsmaatregelen die de ‘global leaders’ met veel enthousiasme de rest van de wereld aanpraten. Om daarna op een brits in het een of andere tentenkamp buiten Davos, of zelfs in open lucht, met de ogen gericht op de sterrenhemel, een uurtje of vijf te pitten.
Ik durf er wat op verwedden dat de heren en dames met meer wijsheid uit deze vijfdaagse zouden terugkeren dan nu het geval is, en daarna andere beslissingen zouden nemen in hun respectievelijke habitat.
